πικρά φιλιά τραγούδησαν
σάρκα με σάρκα και το αίμα ελαττωμένο
τύφλωνε τα μικρά φεγγάρια μέθη
στους ώμους σου κρεμώ
μικρούς ήχους βασανισμένους
σκοτεινιασμένα μάτια ξεχύνουν ευωδιές
στις μικρές σιωπές οι θάλασσες χάνουν ρυθμούς
πλουταίνουν οι λέξεις με γεύσεις που καίνε
και πόσο φέγγος σε αγγίγματα μαγεύουν τις ώρες
αγέρωχοι εξόριστοι του χρόνου πνιγμένοι σε φιλί
ανάσες αταξίδευτες ήχος μικρός κι η έκσταση γιγαντώνει
πόσες φορές σε κύματα κρατήθηκα
αψήφισα όλους τους πνιγμούς
κι ας ξεψυχά το βλέμμα ενός θεού θεριού
εσυ αγέρας που χυμά να φέρει μέλι ηλιόφωτο
και γω να γεύομαι αρμύρα απο φεγγάρι
τα χέρια σου τα χέρια μου κουπιά μας ταξιδεύουν
και στην αρπάγη απ το αχανές εσένα αναζητάω
παραδομένες θάλασσες με διαρρέουν
λυώνουν όλα τα ρήματα με μιάς
αλάλητα διαβαίνουν
γυμνοί καθρέφτες οι ψυχές
θρονιάζουν δυό χαμόγελα επάνω στο τετέλεσθαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου