Στάθηκα αγνάντια στο αχανές του ορίζοντα να μιλήσω στο θάνατο Στάθηκα αγνάντια στον παλμό της ψυχής να ενώσω της ζωής μονοπάτια Στάθηκα αγνάντια στο μικρό χάδι της νύκτας να σμιλέψω φωτός στεναγμό Στάθηκα αγνάντια σ' έναν κόσμο που ξεψύχησε άδικα Σε βουερά κακοτράχαλα μονοπάτια σαν διάβαινα ύφαινα ολοένα πιο αργά μουσικές μυστικές κι αφανέρωτες Σμίλεψα σε τάφους άσκεπους παραμύθι που πήγαζε από μάτια ανάρμοστα αφημένα στο έλεος εικόνας αγέννητης Δεν θα με βρεις μέτοικος χρίστηκα σε κόλαση βουβή ανασαίνω βαθιά, ανασαίνω ρηχή κι ο αγέρας που γεννώ δε με τιθασεύει Αρνούμαι την άνοιξη λαχταρώντας μεστά φθινόπωρα και χειμώνες μυστικούς που τσακίζονται πάνω σε λέξεις άκαρπες Στέκομαι αγνάντια μου με τα χέρια βουτηγμένα σε θύμησες Άφησε να σου πω το μυστικό μου και μη φοβηθείς Σε βάπτισαν σε ψέμματα Σε τύφλωσαν δίχως αιδώ Το παράλληλο Σύμπαν κουβαλάς και δεν το γνώρισες Δεν υπάρχει θανάτου πνοή ,μονάχα χορός σε μουσικές μαγικές που δεν άκουσες Σπάσε ψυχή μου, σπάσε και το τελευταίο ψεγάδι που σε έντυνε,,,,
