Στη Βοή της Σιωπής

Εμείς που δε δεθήκαμε
ποτέ με το ψέμα
Εμείς δε σφαλίζουμε τα μάτια
κι αναζητάμε την ουσία
πίσω απ τα κάτοπτρα
σε χρόνους και χώρους
που κανείς δεν κατοίκησε
Μοναχικός ο δρόμος μας
πνιγμένος σε χρώματα
και τη βοή της σιωπής

29-12-2012

Μικρό Ταξίδι

Κίνησα για το ταξίδι χρόνια πριν

δε θέλω να τελειώσει

έτσι έκτισα τους μύθους μου

έτσι και τα τραγούδια...

Σε κάτι τέτοιες θάλασσες

έλουσα την ψυχή μου

σε κάτι τέτοιους ουρανούς 

άπλωσα την πνοή μου

Σε τούτα τα μικρά πανιά

τύλιξα τα όνειρά μου

κι αν αγναντεύω μέσα μου

τον κόσμο πάλι βλέπω...

21-12-2012

σκάλωσα πολλές φορές ,
πάνω στους δείκτες του χρόνου που σβήνει,
πίσω από κύματα που έσπασαν μ ορμή,
σε λόγια που δεν τόλμησα...και μάτωσα ,
και ήπια θάλασσα αρμυρή να πλύνω όλες τις λέξεις...
πέταξα την ασπίδα μου,έσπασα το σπαθί μου,
γυμνή ψυχή ολοκάθαρη παρέδωσα
κι άλλοι μ αγάπη την κρατήσανε
και άλλοι την έκαναν κομμάτια ...εγώ, να! εγώ την αναδόμησα
κι αγέρωχα βαδίζω μαζί με  αγάπη αναίτια...
αυτήν κρατώ ,μ αυτήν κινώ ταξίδι μαγεμένο,
στον χρόνο που έρχεται γοργά,
τίποτα πιo δυνατό απ αυτή
δεν ... δεν περιμένω...

η ζωή είναι ουσιαστικά δώρο όταν ανακαλύπτεις
το λόγο για τον οποίον  σου δόθηκε...

Αν αφηνόμασταν σε αναίτια αγάπη ...
αν μπορούσαμε να κατανοήσουμε
και να πραγματώσουμε  την αξία του "προσφέρομαι"...
αν καταφέρναμε να είμαστε πάντα και παντού ο εαυτός μας ...
Ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους σας  !!!

Ένα Παράπονο

με διχοτόμησε ένα παράπονο
με γλώσσα νεκρή προσεκτική κι αδέξια
πάλευαν τα όνειρα ως τόξα και κανένα
δεν ταίριαξε σε θολές διεκδικήσεις
ανομίας ανομολόγητης στον ίσκιο του φόβου
μιας συστολής που αφανίστηκε
προσεβλήθησαν όλες οι εντροπές
εκεί μπρος σε πεθυμιές άγρια δολοφονημένες
καρφώνω φιλί από κείνα τα χρόνια
με τους αφηρημένους θορύβους που έκρυψα
σε αδοκίμαστο χρόνο που ποτέ δεν αντέδρασε
φιλί ματωμένο από  προδοσίες που ανέτειλαν
μαζί με τρεις ήλιους  ημίγυμνους στα χέρια Δαίμονα
και κανένα πάθος δεν ξαγρύπνησε   πια ,  μόνο
ναι ! μόνο λυγμός άηχος  συγκρούεται τραγικά
πάνω σε μνήμη νηστική κι αμίλητη
που πλανάται στο σούρουπο.

Νύκτες Σιωπής

τις νύκτες έπαψα να μιλώ
μονάχα στυλώνω το βλέμμα
στις οπές νεοφερμένου Σύμπαντος
απ τα σπλάχνα ανέραστης Γαίας
βυθίζω τα χέρια μου στο αίμα τ Ουρανού
ο τρόπος του θανάτου είναι συγκεχυμένος
μεγεθύνονται τα πικρά και παραπλανάται ρότα
σε πελάγη απαγορευμένα μισής ζωής
πόσο άδικο ν' απομένουν λέξεις χλωμές μετέωρες
κρεμασμένες σε άγνοια μυστικών ανυποχώρητων
νέφος κουρελιασμένο δένει τα ματωμένα χέρια μου
αντιστάθηκαν περπατησιές αναδιπλωμένες
Γαίας που αναζήτησε συστατικά που δώρισε
το δικό σου ταξίδι είναι άχωρο σε χρόνο άπειρο
και το δάκρυ σου μοιάζει δίχως προνόμιο αρχαϊκό
ξεγελιέται ο θάνατος από τις μνήμες μιας τελειότητας
που ανυπεράσπιστη χάνει την εξουσία ιχνηλατώντας
μικρούς παραδείσους που γλίστρησαν στην κόλαση
για τούτο τις νύκτες έπαψα να μιλώ
μυστικά βιώνω τους θανάτους που γέννησες
στου Ερέβους το πρόσωπο κατοικείς και κρατώ τη Νύκτα
μην ανταμώσεις νιόφερτη μέρα φονική
στα ματωμένα χέρια μου παγιδεύω απελπισία
και καταδυναστεύω ήχους δαγκωμένους
που μεταμφιέζονται σε αλύσους αρμονικών πνοών

Εκεί ... Στα Βάθη μου Τα Αμόλυντα

πενθώ τα ανεξημέρωτα
πενθώ τα γόνιμα χώματά μου
και το αίμα μου
πενθώ λέξεις που γίνονται βορά
σε χάσκοντα σκοτεινά στόματα
πενθώ την ώρα που δε φθάνει
πενθώ το δάκρυ μου σαν σμίγει με το δικό σου
πενθώ τη σακατεμένη προσπάθεια
να μερώσει ο σπόρος
και να αποδεχθεί τη φύση του
πενθώ τις ώρες πόνων που με ατίμασαν
κι ύστερα στέκω σε κόλαση άγρια
να πλάσω ζωή
ριγούν οι θάλασσες κι εγώ καρφωμένη
σε λέξεις λεπίδες
και με χέρια  που τα καίει αίμα αχνιστό
απ την ψυχή σαν ρέει
χαράζω με πόνο κι αγάπη κόσμους απάτητους
και πενθώ με τη γνώση
που επιμένει να με τραβά σ' εκείνη τη λευτεριά
την πανανθρώπινη που αργεί να φανεί
κι όλο γκρεμίζω σύνορα
κι όλο στήνονται νέες αυταπάτες
πενθώ τις νύκτες
που στα σκαλιά των ονείρων τσακίζω τα γόνατα
μα δεν παραδίδομαι
κι ας πενθώ την προσπάθεια  πόνου αγιάτρευτου
και πληγές που χάσκουν σε θανάτου απόγνωση
μα κρατώ της ζωής την ανάμνηση ως να την κατοικήσω
και να λυτρωθώ
ξεσχίζω τις μάσκες εγώ μικρός κι αδύναμος
να κοιτώ αυτή τη μάχη που δεν τελειώνει ποτέ
αυτή τη μάχη πάλη θεού και δαίμονα
πενθώ για την ισοδυναμία
ύστερα ανδρώνομαι παραδίδω τα κίβδηλα
κι εκεί στο βάθος του κορμιού
που το σακάτεψε άνυδρος  κεραυνός
γεννώ ελπίδες που λάτρεψαν Αύγουστο μεστό
κινούν ταξίδι
θα πενθώ - πάντα  τ ' ακούς;
εκεί στον ήχο μιας βροχής που ξέπλυνε τα πάθη
νέκρωσα όσες φορές κι αν αναστήθηκα
μυρίζει χώμα στέρφας γης
κι εγώ αφήνω  χνάρι βαθύ σε ουρανό
που τ΄αγκομαχητό του εκλάπη
μ' αδράχνει δαίμονας  κι εγώ θεό κοιτάζω
μα χέρια δεν εμείνανε ελιώσαν  μες στον αιώνα το λευκό
σαν σκάβανε μέσα σε κορμιά
ψυχές να ημερέψουν
θα πενθώ πάντα - μ' ακούς;
εκεί στα βάθη μου τα αμόλυντα ...

Φλεβάρης του 2014

Ασυμβίβαστα

κατεδαφίζονται τα ασυμβίβαστα
δαγκώνω τα ανεύθυνα δένω το χρόνο
με την ανάγκη της ύπαρξης ρέω
στη σημασία των πραγμάτων κρυφή ομορφιά

σε αθέατη όψη κυοφορώ ζωή και θάνατο
μοιράζει τύχη ο άνεμος μα μη σταθείς
δηλητήρια φορτωμένος δένει τα τυχαία
πλέκει συνήθειες να θανατώσει έμβρυα πεθυμιά

αποκλείεται το παρελθόν
αναποδογυρίζουν λέξεις
κατακρημνίζονται
στη διαίρεση ασάλευτης ζωής
δεν είναι πραγματικές οι σιωπές
κρέμονται στη διάψευση

ανυπεράσπιστες νύκτες γδέρνονται
πάνω σε αδιάκοπες μεταβολές
τάιζαν ουρανό με ουσία ανθρώπου απόντος
και ποιος ν αντέξει την εξέλιξη
είναι κρυμμένοι στην ανάγκη
δες ποιος καθορίζει αυτό το τέλος...

18/2/2014

Σε Ρημαγμένα Όνειρα

τυφλή φωνή  τρελού θεού κι εγώ να κυματίζω
ανάμεσα σε κουφάρια ψυχών με ρημαγμένα όνειρα
σκίρτησε  θανάτου πνοή σε ζωή εξουσιασμένη
συγκλίνουν χρόνοι μοναξιάς σε παραμύθι άτολμο
μονάχα μνήμες σκοτεινές ψηλαφίζω να δείξω δρόμους
κι ως τόλμησα φιλί τρικύμισμα πικρό στη μοίρα εκείνου
που καρφωμένος σε σπαθί φονεύει άγνωστο μέλλοντα
μπερδεύτηκε η απελπισία σε παγίδες λόγων αβάπτιστων
δακρύζει σάρκα  από τόση ζωή ξέχειλη ανοησίας ακόρεστης
μικρή πόρνη σε χαμένους καιρούς  αδειανή θάλασσα
συμφορά αθέατη σε παραμορφωμένα κάτοπτρα δεμένη
αφηγητής ξενιτεμών αλλαγμένων καιρών ατερμάτιστων
ποιος άγνωστος μαντατοφόρος  έσπασε καταραμένες νίκες;
πόσα κενά ανάμεσα σε θανάτους αβοήθητους και πώς ;
ναι! πώς βουίζει η σιωπή  στην οικτρή  ύπνωση καταποντισμών
χεριών διάτρητων μικρών αμαρτημάτων που ανθίζουν
κάτω από το ξεθάρρεμα συνήθειας  μοιρασμένης αστοχίας
πόσα παράπονα σε καμμένα χείλη τέφρα γινήκαν
άφησαν μονάχα σκιές πάνω σε βέλη που πάντα ξαστόχησαν
δεν υπάρχουν ισορροπίες πάνω σε νερά  ανοικτών παραδείσων
κουρνιάζει κρυφά του Άδη απειλή  ανέγγιχτη κι η φύση ανυπάκοη
πεισματώνουν οι νύκτες και στο ελάχιστο γεννιέται η καταστροφή
θεός ανίερος από λάσπη  υφαίνει  φως να μη γνωρίσουν
όσοι απολέσθηκαν τη μέρα που θα φορέσουν σάρκα αιμάτινη
θάλασσες  που τόλμησαν να υγράνουν με φιλιά  πολέμους άγριους
δίχως εκπτώσεις σε ήττες πρόσκαιρες αμεθόδευτες .

Λήθη σε Δίψα Ανεξάντλητη

δυο κορίτσια σε θάλασσα μεθυσμένη ένωσαν
γδυτό φεγγάρι ερωτευμένο σε σιωπή αφανισμένη
τρομαγμένη τρυφεράδα πάνω στο στήθος τους
άλαλα στερεύουν φως πίσω από κλειστά βλέμματα
και κανένα τραγούδι δεν αναπαύθηκε σε πνοή
αποκεφαλισμένες  ώρες γέρνουν σε λυγμούς
και τι να πει ο έρωτας  διάφανος σε ματαιότητες
κουρσάρος σάρκας απέλπιδας που τραυματίζει αιώνες
κι η ζωή χλευάζει κλειδωμένο γέλιο ζωντανό μυστικό
οι άνθρωποι δε μοιάζουν κι ας το φαντάστηκαν
θάλασσες άστοργες γεμάτες πόθους ανίερους
στο χώμα μετρώνται οι παλμοί  κι ο ιδρώτας ποτάμι
ασίγαστος χείμαρρος  οι κραυγές να κτυπούν ανέμους
να φονεύουν  φιλιά σε στόματα  άτολμα   σε υγρές λέξεις
που ηδονικά γλίστρησαν πάνω από χείλη μισάνοιχτα
νυκτερινό αγνάντεμα αμαρτίας ξεσχίζοντας φως εύνοιας
σε φούχτες μισόκλειστες σκοντάφτεις σε χλεύη
και πώς να σου δείξω ο,τι εμπιστεύτηκα θεριά κύματα
την ώρα που ματώνεις στου ύπνου το αναπάντεχο
δυο κορίτσια με κλαδεμένα αστέρια  σε στήθη αναμμένα
ξεσχίζουν την άγνοια σε αιχμάλωτο ουρανό
στην πλώρη μιας άγριας νύκτας και δεν αθωώθηκαν
σε κόσμο που ζωγράφιζε ανύποπτος με ρίζες ζωής αξεδιάλυτης
λήθη σε δίψα ανεξάντλητη την ώρα του εξαγνισμού 

Μυστικές Εκκρεμότητες

βούλιαξαν μεσημέρια   μισοφέγγαρα
στου Ταινάρου  τις μυστικές εκκρεμότητες
κι εγώ απερπάτητος ήχος
γύρευα απελπισμένα μεσάνυκτα
κρυώνω
αφίλητος βράχος σημαδεμένος ομορφιά
λούζει ανέμους άναρχους με κλάμα βαθύ
ωσάν θαύμα ακυβέρνητο
κρυώνω
δε χάραξε νύκτα ακόμη εδώ και κρύφτηκα
μέσα σε φούχτα νεφών που ζωντάνεψαν
κρεμασμένα  στην άκρια τυράγνιας μελλοντικής
εαρινά ψεύδη σημαδεύουν παράνοια
με ολάκερο ουρανό στα χείλη στασιάζω
σε βροχή που ραγίζει συλλαβές ήλιων άφτιαχτων
ζητώντας ιλασμό μονάζω όπου καίει γυμνή ψυχή
κρυώνω
υπαίθρια λόγια  κατηφορίζουν σε κλεμμένες ζωές
απροσκύνητοι καθησυχασμοί  οργής αποτύπωμα
ανθρωπίνου δράματος που δεν είχε αναγνωριστεί
ρέουν τα άχρωμα όμορα δίχως ανταλλαγές
κρυώνω
δε θυμάμαι πόσες επιστροφές χάραξε το στόμα μου
σε γυμνούς δρόμους με γεύση σκουριάς περιττή γνώση
δε θυμάμαι που στάθηκαν οι ματιές ως να διαβώ
εκεί στην άκρια αθάνατης θάλασσας να ξεκορμίσω όνειρο
καιόμενη
ταξιδεύω στα μυστικά ανήλιαγα περάσματα  ενός κόσμου
πρωτόγεννου με άδειες ζαλισμένες αγκαλιές από μέθη
που ποτέ δεν ξενητεύτηκε .

Σε ένοχη Ώρα και Μήνα Αγέννητο

με την ενοχή που κρεμάστηκε
σε άκρη βλεφάρων ξαγρύπνησες
δίχως ανατολές
αχόταγα να πίνεις τρόμους
λόγων μεθυσμένων
που δεν μάθαν να χτίζουν παραδείσους
κορμιά ξένα ξέσχιζες αφανέρωτα
σε νύκτες αδιάβατες
καλούσες έρωτα ακοίταχτο
σε αντανακλάσεις του χθες
κι όπως κατέβαινες σε θάλασσα
γεννούσες θυμούς
ατερμάτιστη  δίψα
και με χέρια σφιγμένα
συσπειρώθηκες κλειδώνοντας
αγέρα λυγμό
και κανένας πόνος δε γδύθηκε
σε ανώριμα βλέμματα
κι ας πάσχιζες να συρθείς σε φως
κομπάζοντας για ανένταχτες μάχες
στα μικρά καθημερινά συγχωνεύθηκες
σε χρόνους αδοκίμαστους
με τη μνήμη σφαγμένη
ποια είναι τα όρια; ρώτησα
δεν απαντούσες ποτέ
και με μάτια χυμένα σε περιέργεια
έπλεκες ήχους ανίερους
απολιθώθηκες πριν κινήσεις
σε σκέψεις που δεν αθροίζονται
έξι θάνατοι καμιά άφεση και ερήμην της αμαρτίας
ανιχνεύοντας μέλλοντα
λαίμαργα αναζήτησες  εξαγορά αισθήσεων
με βάναυση γλώσσα  χλεύασες,
ανάγκη ενστίκτων αποκάλυψες
κι αποσύρθηκες
σε σκοτάδια φυλακισμένα
κατασπαράζοντας κάθε βουλιμία

πόθων κρυμμένων για απολαύσεις
που τρόμαξαν να μολογήσουν ποια ήταν η αρχή
μιας κι ήταν η ώρα ένοχη και ο μήνας δεν είχε ακόμη γεννηθεί