Μήνας Μεστός και Ώρα Ελεύθερη

ολάνοιχτα χέρια κι ένας αιώνας
καθόταν απαλά με τόσο δισταγμό
πάνω στο στέρνο σου το ακύμαντο
κι εγώ γυμνή βήμα στο βήμα να εύχομαι
μόχθους φιλιών Νύκτας ανεξαργύρωτης

κι όταν ο χρόνος απίστησε
κάτι συνέβη εκεί στην όχθη λέξης
και κινήθηκε βοριάς ανάμεσα σε ενοχές
μιας μυρωδιάς ενωμένων σωμάτων
η φρόνηση λάθεψε για μια σταγόνα μπλέ

ακαταστάλαχτη ελευθερία δολοφόνησε
μεσάνυκτα και η ανάγκη υποταγμένη
σε τιμονιέρη ακάλεστο και μες στα βλέμματα
ήλιοι διάσπαρτοι αλητεύουν σε άγνωστο δράμα
ξεψύχησε η ανάσα μου μες στη δική σου δίψα

πόσο βουβά τα δάκρυα παντέρημα νερά
ντυμένα μεστόν Αύγουστο αιμάτινη κραυγή
τσακισμένα απο αγωνία φωτός νεογέννητου
τρελά μεσημέρια σε ταξίδι αρμύρας ευτυχισμένης
κι ακόμη  γυμνή βήμα στο βήμα εξέρχομαι της Αβύσσου

Συβαίνει.....

ορισμένοι δεν παράγουν αξίες
αλλά στηρίζονται και οικοδομούνται ,
στην αξία που εμείς τους δίνουμε ...
ύστερα μας θανατώνουν...

Περιπλανιέμαι Απάτριδος

απάτριδος περιπλανιέμαι προστάζοντας σιωπή
βυθίζομαι σε λαβυρίνθους κι ένα δίχρονο φωνήεν
ακολουθεί ήχο μυστικών βημάτων αταίριαστων
αδειάζω ανέμους σε άχρωμη διψασμένη γης
συγκλονισμένος με καινούρια νοήματα στις φούχτες
πλανιέμαι άυπνος ανάμεσα σε ξεψυχισμένους

γαλάζιοι λώροι κατακερματισμένοι κέντησαν ήχους
ήχους που δεν τόλμησαν
σε απέραντες οδύνες να  δρασκελίσουν εικόνες φρικτές
θυμάσαι; στο ξαναείπα ... με τους νεκρούς μιλώ
των ζώντων η ανάγκη είναι βαριά και δύσκολη
αλλιώς δε γίνεται... υπομένω των δημίων το αχρωμάτιστο όνειρο

σε ο,τι συνηθίσατε κατοίκησε το ψεύδος καλοβολεμένο
ασυναρμολόγητα πρόσωπα χυμένα σε σπασμένα κάτοπτρα
νωθρή η Νύκτα χαράζει αθώα παράπονα σε παθών τόπο
άστρα βουλιάζουν σε πελάγη μακρινά γεννώ αθώο φως
απάτριδος περιπλανιέμαι σμιλεύοντας ήχους ανάλαφρους
απαντιέμαι με το δίχρονο φωνήεν... δαπανηρή προσπάθεια
κι όμως τραβάμε πιο βαθιά καθώς έσβησαν όλοι οι γυρισμοί.

Σκέψεις ....

τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ανθρωπότητας,
έγιναν στο όνομα της αγάπης και της ειρήνης ...