Αγκαλιάζω Μεσάνυκτα

Άπειρος χώρα γητεύει σκιές
χαμένες περιπέτειες νίκες δόλιες
στοιχειωμένα λόγια και η άγνοια που θέριεψε
φονεύει όνειρα χλευάζει μνήμες
αποκηρυγμένες προσπάθειες θυμάτων διαφυγής
δεν γνώρισα του φόβου το ρίγος
αγκομαχώντας ανεβαίνω ξανά και ξανά
στο μεγάλο σταυρό δίχως παράπονο
η ανταμοιβή μου σε κόντρα δρόμους
σαν επέλεξα εξ αρχής
ασυμβίβαστος πορεία 
αδιαφορώ για τους παραλογισμούς
σαν ναρκοθετούν καταιγίδες που κουβαλούν
ανάσα θλίψης αληθειών κατακρεουργημένων
καμιά αθώωση σε μέλλοντα που το χνώτο του
μυρίζει αποσύνθεση
ο σταυρός μου καμωμένος από πέτρα και κεραυνό
πίνει τα δάκρυά μου κατακαίει τα νερά
κι ανθίζει τις μικρές νύκτες
που αγκαλιάζω τα μεσάνυκτα
κοιτάζοντας με λαχτάρα μέσα απ το φως ανέμου
καθώς η αυλαία σηκώνεται
η αποκάλυψη ημερεύει ορίζοντες
και το κλειδί Ναι! το κλειδί
μυστικών περασμάτων λύτρωσης.
Ακολουθώ...

Ακολουθώ...

΄Ωρες βαριά διοικούμενες, θεραπαινίδες του Φαέθωντα
στασίασαν
κάλεσε η Θαλλώ τις αδελφές της
και κατέβηκαν στα ριζά
ενός κόσμου που αφανιζόταν
σε πληκτική αναζήτηση εφήμερου πόνου
Αναζητούσαν μιαν αίσθηση
πλάσης ιερής σε νέα απόπειρα
να αναγνωρίσουν τα νερά το Πρωτεϊκό είδωλο
ανοίγουν οι λέξεις και ανακρίνονται
έρχονται θάνατοι μα... τις οίδεν ποιος  είναι ο αληθινός;
αποσυντέθηκαν οι στεναγμοί οι ήχοι αφανίστηκαν
πνιγμένοι στη μετριότητα κι οι θεοί απόντες
ήθελα να κλάψω γοερά μα τα δάκρυα
οπισθοχωρώντας χύνονταν στης ψυχής τα βάθη
μεγάλη η συμπαιγχνία και η έπαρση
ω! η έπαρση που απέκτησε εμμονή στην λεπτότητα
μιας άγριας φυλής σε μεταγενέστερες αλληγορίες
Ώρες βαριά διοικούμενες με παγωμένη μια σταλαγματιά
απ το δάκρυ μου φυτεμένη στην άκρια των ματιών τους
φωτίζουν δρόμο απάτητο .
Ακολουθώ .....