Μέρες Χλωμές

 Μόλις που αντίκρισε την άβυσσό του
γραπώθηκε με τα αγωνιώδη δάκτυλα απ το χείλος της
φοβούμενος το βύθισμα.
Κουβαλούσε ομίχλες και σκιές άσαρκες.
Περιγελούσαν απελπισμένη σκόνη
είχε την καταδίκη ελπίδας που πάνω της σκόνταφτε.
Πληγωνόταν απ την ψευδαίσθηση,
μα λαθρεπιβάτης σε πόλεις ασχημάτιστες
με κείνο το βλέμμα το γεμάτο περιέργεια
αναζητούσε του ψεύδους το προνόμιο για λυτρωμό.
Φιλικά δαιμόνια κουβάλησαν μέρες χλωμές
αναζητούσε λέξεις μα κείνες βούλιαζαν σε χίμαιρες.
Ζωγράφιζε φτερά κι εκείνα πέθαιναν πάνω στους ώμους του
πριν την πρώτη βροχή.
Δεν είχε σταυρωθεί
και το σούρουπο μαρμαρωμένο ακίνητο
τον εξουθένωσε.
Έσπασαν τα αγωνιώδη δάκτυλα απ την μανιασμένη άρνηση
κι άρχισε το πρώτο βύθισμα
ξεχύθηκε κραυγή παλλόμενη κι έγινε έκρηξη
σαν ξεντύθηκε η κλεμμένη αλήθεια
αναθάρρησε η ψυχή κι ήξερε πια τι θα συμβεί.

Είναι Αργά...

Μεθαύριο θα είναι πολύ αργά να μπεις
στης κολάσεως τα βάθη να βαπτιστείς άνθρωπος
σε τριγυρνούν φαντάσματα ψεύτικων αναμνήσεων
πώς έγινες ίδιος μ εκείνα τα καράβια
που σαπίζουν έκπληκτα μπρος στο αδύνατο
ριζώνεις σε γη απελπισμένη υποταγμένος σε καταδίκες
λικνίζεσαι σε παραισθήσεις πίσω από αόριστη συνείδηση
γεννάς εξουθενωμένες ελπίδες υφαίνοντας χίμαιρες
εμπιστεύτηκες τη ζωή κι αγνόησες του θανάτου το χνώτο
δεν αναγνώρισες τη μοναξιά της φυλακής σου
τι να προσμένεις  άρα γε στην άκτιστη ζήση σου
αχάρακτος άνθρωπος τυφλός και άλαλος στα γεναιόδωρα
είναι συνήθεια το αβέβαιο αφού κινδυνεύεις στο βέβαιο
δηλητηριασμένα όνειρα που βρυχώνται σε νύκτα  ατέλειωτη
έχω τσακίσει τα μέλη μου
έχω καρφώσει τη ματιά μου στα μάτια σου
στέλνω την αρμονία του σύμπαντος να σπάσει τη σάρκα σου
μα δεν ξυπνάς αρνείσαι να ανέβεις την κλίμακα σωτήριας καθόδου
έχει εξουσία ο θάνατος , επέλεξες και χαμηλώνει το φως
ανοίγεις τα κάτοπτρα μα είναι ανέφικτο να φθάσει ως εσένα η λάβα μου
δεν ήξερες από μέρες θεού άπιστου,  ουδέ
από εκτελεσμένες ταπεινώσεις αγιοσύνης
μέσα σε έκρηξη πτώσεων θριαμβικών
με τα τσακισμένα μέλη μου σε έσφιξα να σε λικνίσω
πάνω στον αχνό απ το δάκρυ μου αλλά
τυφλό ον σε παραλήρημα και γλίστρησες
δίχως τη μνήμη της γεύσης αναστεναγμού λύτρωσης
ξέχασες και βιώνεις την παρουσία γιατί σε απειλεί η απουσία
πέθανες ήδη μέσα στην αβεβαιότητα  μην αντέχοντας την αμηχανία
μπρος στου αγνώστου τον σεισμό και βεβήλωσες την αγιοσύνη
ενός Ιούδα που έχει ακόμη αποθέματα σιωπής
ηχεί το τραγούδι της Νύκτας κι ο Ιούδας που δεν καταριέται ποτέ
στέκει λεύτερος γιατί καμιά εξουσία δεν τον βαραίνει
εγώ έχω στοιχειώσει πάνω στης ανταρσίας την επιλογή.

Ω! Αυτή η Λευκή Σελίδα !

      Ω! αυτή η απόλαυση της λευκής σελίδας, που πάντα έχει ένα άγχος, μιαν απορία κι ύστερα αναδύεται ένα μυστήριο.Ένα μυστήριο γεμάτο αρώματα και γεύσεις που τόσα υπόσχονται.
Με το που μπαίνει η πρώτη λέξη, με μιας όλα χάνονται.
      Αυτή η πρώτη λέξη που χύνεται αυτόματα τόσο που σαστίζεις.
Ύστερα ανακαλύπτεις -συχνά στο τέλος - ο,τι οι λέξεις ακολουθούν τη ζωή δίχως να την αντιγράφουν. Διαπιστώνεις πως όπως στη ζωή, η απόσταση των προθέσεων και των αποτελεσμάτων, βαδίζουν χέρι χέρι με την αθωότητα με την οποία εκφράζονται οι προθέσεις για να γίνει αποδεκτό το αποτέλεσμα.
      Αυτός είναι κι ο λόγος που κάθε φορά πεθαίνεις και αναγεννάσαι με διαφορετικό τρόπο.

Ριζωμένη Λαχτάρα

Τώρα που σφάλισαν και την τελευταία θύρα
με φυλακισμένο  τον ύστατο λυγμό
στη φούχτα μου τη λαβωμένη από εκείνο το φως
κράτησα την πυρκαγιά ωκεανού αλύτρωτου
πορεύομαι σε ασύνδετες ασήμαντες λησμονημένες κατάρες
γεύομαι ήχο σπασμένο που σκόνταψε σε αθώο παράπονο
χαμένες σιωπές σε ατιμίες εγέρθηκαν, μου ξεσχίζουν τις σάρκες
μα δε ματώνω πια σε νυσταγμένα μεσάνυκτα  σαν ξεριζώθηκα
ανασαίνω απ το βλέμμα μου ρηχά ως αρχή
μαθαίνω υπομονετικά αυτό το νέο δώρο το άγνωστο
ανοίγουν περάσματα να διαβούν οι λαβωμένες λέξεις μου
και καμώθηκα πως δεν χάρηκα τούτη την επανάσταση την πρωτόγεννη
νυκτώνει διαρκώς και άκου πως λάμπει το χώμα το ποτισμένο
από λυγμούς ξεχασμένων θνητών εγκαταλειμμένων στην άκρια του χρόνου
λείψανα ζωντανά διψασμένα για παραληρήματα μέσα στο φως
της ατέλειωτης εβδόμης μέρας που δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ
τώρα που σφάλισαν και την τελευταία θύρα και ρήμαξαν
εκείνο τον ύστατο λυγμό τον αναβλύζοντα από φαντασμάτων τέχνη
λέω να κρύψω όλες τις πυρκαγιές καθώς θα ερωτεύομαι το αλύτρωτο
με ξεριζωμένη φωνή και βαθιά ριζωμένη λαχτάρα.

Σκέψου

      Έμαθες να σκέπτεσαι;
Έχεις συνειδητότητα ο,τι πέφτουμε στην τρύπα των καιρών κι αφανιζόμαστε;

Για Κοίτα ,Λοιπόν...

     Ο κόσμος ναυάγησε και δεν το ξέρει...
Στέκω έκπληκτος  άνθρωπος, μπρος στο θράσος της άγνοιας
καθώς κατακρημνίσθηκε ο αιώνων ανθρώπινος πολιτισμός.
      Φθάνουν αχνά ως εδώ ψίθυροι κοιμισμένων μυαλών ανοήτων
που για τις συζητήσεις ,αυτών των ανοήτων, είναι διαθέσιμος όλος ο έξω κόσμος.
       Μένω στο έσχατο καταφύγιο, αυτό το μικρό παράρτημα της ψυχής
όπου ο καθείς μπορεί να τρέξει να κλειδωθεί,αρκεί να το αντέχει , να το θέλει...
        Για κοίτα, λοιπόν,που ο κόσμος ναυάγησε  και δεν το ξέρει
καθώς πνίγεται στην γελοιότητα....

Ποιος Μπορεί ;

      Παντού οι ίδιες συντεχνίες , άνθρωποι με χυδαία ιδιοτέλεια με μόνη έννοια  τους να επιπλέουν προκειμένου  να δηλώνουν ηχηρή παρουσία. Σκλάβοι προπαγάνδας ,παγιδευμένοι σ ένα τώρα, ατιμώρητοι φυσικοί αυτουργοί των χυδαιότερων εγκλημάτων.
Πολέμιοι του μέλλοντος ....
      Παραμένω αιρετικός,στασιαστής αμετανόητος ,πορεύομαι μόνος, παρατηρώντας άδεια πρόσωπα. Στρέφομαι ολοένα και πιότερο μέσα μου να κατανοώ το έξω μου αναζητώντας την καινούρια αλήθεια που φθάνει διαλύοντας την παλαιά...
      Είναι δύσκολο και βαρύ το φορτίο η κάθε αλήθεια περνά κάθε φορά το καινούριο σύνορο του ανθρώπου.... Ποιος το αντέχει; Ποιος μπορεί να βγει απ το σύνηθες;Ποιος έχει τη δύναμη και την καθαρότητα για την πλήρη γνώση ενός πνευματικού Έρωτα; Αυτού του Έρωτα που σε οδηγεί στην αυθυπέρβαση της ατομικότητας;
    Ε! ναι σου λέω θα παραμένω αιρετικός στασιαστής ως το τέλος γευόμενος ουρανό γιατί είναι επίταση ζωής ....