Σπασμένοι Νευρώνες

...Και ήλθεν ο χρόνος
απούσης της μέρας
και μες σε βροχή
που κατέκαυσε παρελθόντα
νικήθηκαν ένα ένα τα "πρέπει"
και διελύθη η άλυσος
άλλοι σταυροί ορθώθηκαν
και δεν ήταν του θλιβερού μαρτυρίου
μιας πτώσης αφύσικης
μα της κάθε μιας λύτρωσης κατάκτηση
αλώβητες προσευχές
λουσμένες σε αίμα
που κάθαρση δώριζε μυστική
διαρκής ροή από νίκες
πολλές νίκες αμέτρητες
φθάνει να κοιτάζεις όσο πιο βαθιά αντέχεις
και κάθε φορά βαθύτερα
άλλως ζωής ζώσας δεν γίνεσαι κοινωνός 

Χαμηλή Πτήση

Τρία χειλικά στις φτερούγες
κρυμμένα
και η πτήση δειλή, χαμηλή σαν αόρατη
μέσα απ τα άφωνα διαλεγμένα
μυστικά περάσματα σε αγάπης οράματα
το δάκρυ χαμένο σε δίνες δεν κύλησε
όλοι οι όρθροι ανελέητα ξεψύχησαν
να ημερέψουν
κάτω απ της ζωής τους αφορισμούς
δεν είχε σώμα
μονάχα ψυχωμένες φτερούγες πολύπαθες
διάφανα ταξίδια κι η ματιά
ερωτευμένη με φεγγάρι ανίερο
τόσο μικρά τα χρώματα και άλαλα
κι όμως αμέριμνα διαβαίνει
στους κινδύνους της ευτυχίας
τις μέρες κρύβεται σε σκιές πολύπαθες
ανασαίνει σιγανά μην ταράξει τη χαρά του φωτός
τις νύχτες συμμαζεύει τις υπομονές  που ερωτεύτηκαν
ήλθε ο καιρός που άφησε λεύτερα τα σύμφωνα
με πτήση σταθερή αψηφά τα δρώμενα
δεν έχει σύνορα η πλάση που τον κάλεσε
κοιτά κατάματα τον ανίκητο θάνατο
να κοινωνήσει την απεραντοσύνη του ονείρου
της άλλης ζωής . 

Ταξιδεύοντας

Στιγμή ασίγαστη σε ένα δάκρυ
πόσες βουτιές ,ναυάγια, λόγια φλογισμένα
τρυφερό φως κι ύστερα
ω! ύστερα στην απέραντη σιγή του μαύρου
θραύσματα βράχων κοφτερά
γέμισε η αγκαλιά μου η ολάνοιχτη
ρηχές μέρες
νύκτες με βάθη απρόσμενα
ύπνος που κατέτρωγε το φως
και η λαχτάρα ενός μύθου πανάρχαιου
βαρύ αγνάντιο σε θύελλες που ξαποσταίνουν
στο ψεύδος ορίζοντα ασχημάτιστου
έρωτας απαλλαγμένος από αγέρα
που ξαποσταίνει σε σεισμό
ένα δάκρυ και η αίσθηση του βάρους
ωκεανού ανταριασμένου
να καίει την άκρια τ ουρανού
η ζωή μου αρμενίζει στο ανέφικτο
ο ήλιος ξαναγεννιέται στον ήχο των κοχυλιών
την ώρα που η ψυχή μου βυθίζεται σε αιώνια
δύνη σιωπής που την έπνιξε ένα δάκρυ.

Πώς;

Τελικά είμαστε , αντικατοπτρισμός της κοινωνίας
που μας κατασκευάζει....
Σαν χορευτές ενός μπαλέτου λειψάνων
ένα βήμα εμπρός δυο πίσω τρία στο πλάι
και συνεχώς  το ίδιο απαράλλαχτα στο διηνεκές...
Βλέπεις η ζωή κι ο θάνατος
αν και είναι έννοιες διαφορετικές -για τους περισσότερους -
ωστόσο προκαλούν το ίδιο πάντα ενδιαφέρον
στους κοινούς θνητούς .
Πώς όμως να ονομάσει κανείς αυτό που τα ξεπερνά
και τα ενώνει;
Αυτό που μοιάζει με την αγάπη αλλά μακράν απέχει;