λέξεις ω! πόσες λέξεις εξεγέρθηκαν
η προσμονή στέρεψε ορφάνεψε από καιρό
καλώ με πνοή τις λέξεις κι αυτές
ω! αυτές με προδίδουν ντυμένες στα λευκά
στέκουν μουδιασμένα , αμήχανα,
τυραγνισμένες ,άηχες
ανοίγω παράθυρα του νου
τίποτα δεν κινείται
στείρα ορφάνια με πνίγει από παντού
σηκώθηκε αγέρας φονικός
ο,τι κληρονόμησα
συνταράσσεται η γης ολάκερη
φτύνει τα σπλάχνα της
κατάσαρκα
σ όλες τις δραπετεύσεις των στερήσεων
οι λέξεις κινήθηκαν σε αχλή που κρατά το χρόνο
γεννούν εικόνες που ψεύδονται ασύστολα
πως κουβαλούν μέλλοντα ανθισμένο
μα η μοναξιά απώλεσε αρώματα
κι οι λέξεις απόκτησαν αιχμές και με ματώνουν.
