κανείς δεν είχε πρόσωπο
ουδέ ένας ψίθυρος δε ρυτίδωσε τη σιωπή
που κρεμασμένη σε μνήμες άωρες
αναζητούσε το όνομά της
ανάμεσα σε προδοσίες ιερές αρχαίων αρνήσεων
κάρφωνα έρωτες έκτιζα νοσταλγία
ξερά κλαδιά τα ατέλειωτα από δημιουργία χέρια μου
κροταλίζουν εφιαλτικά νύκτες ατερμάτιστες
σπάζω τα περιθώρια ένα - ένα δραπετεύω ακούραστα
ανιχνεύοντας κάθε όριο συνείδησης
βαθύς χειμώνας και η αντάρα του ακίνητη αδηφάγα
παραμονεύει υπομονετικά κάθε συνήθεια
ανίερων ανολοκλήρωτων θανάτων δυστυχίας
παράσταση αόρατη σαν σαλεύουν φαντάσματα
ματοβαμμένη αμαρτία με κρατά,
θρηνώ ως μανιασμένη καταιγίδα
της ψυχής η τρέλα με στριφογυρνά
τσακίζω τα ξερά μου δάκτυλα σαν έσβηνε
ο κρότος του ραγίσματος τ ουρανού
ξεχύθηκε μιαν άνοιξη άλικη,άλυπη
που με περίσσια προσοχή θα προσπεράσω
δίχως αγγίγματα κρυφά θα διαβώ
δίπλα απ τον ήχο της σφαίρας που σε κάθε εναντίωση
συνειδητά ποθεί να με σκοτώσει.
