Μικρά Μυστικά ...

Με το βιβλίο διατηρώ ζωή ολόκληρη,
μια πολύ βαθιά ερωτική σχέση.
Η μυρωδιά του , ο ήχος του, τα εξώφυλλά του,
τα μυστικά των σελίδων του , όλα τούτα
κι άλλα πολλά που αναπτύσσονται μετά την μελέτη...
και το καθιστούν , μια ορθάνοικτη πόρτα στην απόλυτη ελευθερία.
Κάποιοι από μας, σε πολύ μικρές ηλικίες, βασανιστήκαμε
από αιχμηρά ερωτηματικά -δεν ξέρω πως -αλλά απλά συνέβη ,
από τα αιχμηρά ερωτηματικά ξεπήδησαν και αγωνίες
μοιραία έφθασα στα βιβλία πάρα πολύ ενωρίς .
Θυμάμαι ο,τι εκστασιάστηκα με όλα όσα ανακάλυπτα...
όμως μετά από καιρό και με τα δώρα που είχα αποκομίσει
κατάλαβα πως έπρεπε να στέκω κριτικά απέναντι σε κάθε περιεχόμενο.
Ύστερα το έσω βύθισμα... ολοένα και πιο βαθιά κάθε φορά
να καλλιεργείς τη λογική να την μετατρέπεις
σε εμπειρία, ανακαλύπτοντας κρυφές πόρτες του μυαλού
και πώς να τις ανοίγεις αβίαστα ...
Ωραίο κι επίπονο ,μα και η μαγεία να ανακαλύπτεις τη λογική
των πραγμάτων γιατί τελικά η Σκέψη απελευθερώνει
ανοίγοντας τον κόσμο .
Γίνεσαι κοινωνός -κατόπιν ανυπέρβλητου μόχθου ,τολμώ να πω-
για ποιο λόγο ζεις και γιατί η ζωή συμβαδίζει απόλυτα με το θάνατο ....

Αυτό να Είναι Ποίηση;

σαν ανασαίνει η ψυχή
και πυρακτώνονται οι λέξεις
μέσα τους κατοικεί ευθύς
ολοζώντανη αλήθεια
τότε είναι
που πλατύνεται το σύμπαν
να κατοικήσει το "εμείς"
ερωτευμένου "είναι".

Εμπέδωση...

τα μεγαλύτερα κι πιο
αποτρόπαια εγκλήματα
έγιναν στο όνομα της αγάπης και της ειρήνης ...

Υπόγεια...

έπεσε σιωπή,
πνιγμένες βάναυσα σκέψεις
σφαλιγμένα χείλη ,
βουητό εκκωφαντικό
του αίματος ο θυμός
χαμένοι προσανατολισμοί
και τα μονοπάτια μετατράπηκαν
σε δαιδάλους μα γνωρίζω τα μέλλοντα
γιγαντώνω τη θέληση
κατακρεουργώ την ανάγκη
αυτός είναι ο εχθρός
αδιάντροπες πόρνες πού πάτε;
κι εσείς παλιάτσοι δε βαρεθήκατε να ακκίζεσθε;

Εκρήξεις Σιωπών ...

μέσα σε μια σταγόνα ταξίδεψαν
η ζωή κι ο θάνατος δεμένοι σαν σιαμαίοι
κι ύστερα ω! ύστερα ήλθε η καταιγίδα
πλημμύρα ακολούθησε κι έσπασαν τα δεσμά
τις νίκες έδινες πάντα στη ζωή
τα λάθη που πονούσανε απόθετες
στη λήθη του θανάτου
πόρνη ωριμότητα περιδιάβαινε γελώντας
στις εξόδους, άπιαστη ,αλύπητη, προσμένοντας
πόθους να ξεσηκώσουν τις σιωπές
και πάλι μες σε σιωπή να εκραγούν
να ξεγελάσουν τις σειρήνες και σπαρταρά η πεθυμιά
φόνοι ιεροί κι άλλοι εκπορνευμένοι, κοιτάζονται
με ξεσχισμένο στήθος τρέμεις μη χάσεις την ψυχή
θαμπώνεσαι απ την ομορφιά ριγάς στο λάγνο πέρασμά της
τόσο το ψεύδος της σαν μίλησε για την επιστροφή
μισό το βήμα σε άφτιαχτο στρατί με αίμα να χαράζεις
ξεντύνεσαι τη σάρκα σου για πολλοστή φορά
πονάει τόσο το ξεκόρμισμα απ το ίδιο σου το χέρι
αντιπαλεύεσαι εαυτόν στα ζάρια λες τον παίζεις
πέρασαν αιώνες μελλοντικοί φορτωμένοι μυστικά
έπρεπε να δεθούν τα σύμπαντα ξανά και ξανά
ως να χαθούν όλα και νια σταγόνα να φανεί πολυταξιδεμένη.

Δύσκολοι Δρόμοι....

τι είναι η αγάπη ; ρώτησε

να πάψεις να υπάρχεις ,είπα

πώς γίνεται να μην υπάρχω και ν αγαπώ; 

να γίνεις τα πάντα παύοντας να είσαι εσύ

έσκυψε βαθιά ,ύστερα με κοίταξε δίχως να με βλέπει

και είπε: ώστε έτσι λοιπόν... κι εγώ που το νόμιζα εύκολο...

απαντηθήκαμε χρόνια μετά...κοιταχτήκαμε , δεν χρειάστηκαν λόγια...

Για Πες μου..... Πώς ;

πώς σπαταλώνται έτσι οι λέξεις
κι αφανίζονται οι έννοιες ...

Κάπως Έτσι Είναι...

Είναι που έσπασαν τα σχοινιά , είναι που βλέπω πως δε δύναμαι από πουθενά να κρατηθώ.είναι που αναζητώ δρόμους.είναι που πετροβολώ τις συνήθεις -δεν τα είχα και ποτέ καλά με δαύτες - και ξέρω πως τίποτα δε μπορεί να διαμορφώσει το οτιδήποτε , όσο μικρό και νά 'ναι,
όταν έρχεται έξωθεν ... όλα μέσα μας γίνονται ,πρέπει να γίνονται...