η ζωή κι ο θάνατος δεμένοι σαν σιαμαίοι
κι ύστερα ω! ύστερα ήλθε η καταιγίδα
πλημμύρα ακολούθησε κι έσπασαν τα δεσμά
τις νίκες έδινες πάντα στη ζωή
τα λάθη που πονούσανε απόθετες
στη λήθη του θανάτου
πόρνη ωριμότητα περιδιάβαινε γελώντας
στις εξόδους, άπιαστη ,αλύπητη, προσμένοντας
πόθους να ξεσηκώσουν τις σιωπές
και πάλι μες σε σιωπή να εκραγούν
να ξεγελάσουν τις σειρήνες και σπαρταρά η πεθυμιά
φόνοι ιεροί κι άλλοι εκπορνευμένοι, κοιτάζονται
με ξεσχισμένο στήθος τρέμεις μη χάσεις την ψυχή
θαμπώνεσαι απ την ομορφιά ριγάς στο λάγνο πέρασμά της
τόσο το ψεύδος της σαν μίλησε για την επιστροφή
μισό το βήμα σε άφτιαχτο στρατί με αίμα να χαράζεις
ξεντύνεσαι τη σάρκα σου για πολλοστή φορά
πονάει τόσο το ξεκόρμισμα απ το ίδιο σου το χέρι
αντιπαλεύεσαι εαυτόν στα ζάρια λες τον παίζεις
πέρασαν αιώνες μελλοντικοί φορτωμένοι μυστικά
έπρεπε να δεθούν τα σύμπαντα ξανά και ξανά
ως να χαθούν όλα και νια σταγόνα να φανεί πολυταξιδεμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου