Δεν θυμάμαι ποιος μου έδωσε υπόσταση
αμυδρά γυροφέρνει η αίσθηση λέξεων
δεν είμαι σίγουρη για τη φύση της ψυχής μου
γράφω και φαίνομαι μέσα στις λέξεις ύστερα
ναι ! ύστερα χάνομαι ολοένα και πιότερο μπερδεμένη
την ψυχή αναζητώ στους αιώνες που κουβαλώ
στέκω κάτω απ τη μεγάλη βαλανιδιά και ψιθυρίζω
αγνάντια στο αρχιπέλαγο όσα ονόματα μου έδωσαν
Ιόλη,Ισμήνη,Δάφνη, Μελπομένη ,
τι σημασία να έχει; ήταν τόσα πολλά
θυμάμαι πως γέννησα εννιά υιούς
που τους έθρεψα με τις σάρκες μου
μα σαν ανδρώθηκαν χάθηκαν
δεν έχω θνητότητα ω! μη μπερδεύεσαι
δεν έχει να κάνει με καμιά αθανασία
ουδέ μεγάλη μηδέ μικρή μόνο που πέρασα
αντίπερα απ τα σκοτεινά ποτάμια αφήνοντας κάθε απαξία
γιατί πονούσε πολύ η αφροντισιά σε βλέμματα αδειανά
που δεν είχαν καμιά δεινότητα διείσδυσης
λειτουργούσαν ως κάτοπτρα πάντα, σ έναν κόσμο κωφάλαλο
Πριν την κτίση του κόσμου είχα απαντηθεί μ'εκείνον
τον γερασμένο ποιητή που με μάλωνε γιατί άφηνα τις λέξεις
να κλέβουν τη μουσική τ' αγέρα ασύστολα
μα οι λέξεις μ ακολουθούν μόνες τους, είπα
έφερε μπρος μου τα μικρά καλοκαίρια που φυλάκιζαν
στα σωθικά τους χειμώνες ανήμερους
και τότε είδα πως κολυμπούσαν στα μάτια μου λέξεις αφτιασίδωτες
χόρευαν στ ακροδάκτυλά μου
και ξεδιψούσαν στου αίματός μου την μυστική ροή
μου έδειξε να φυσώ
πάνω τους, μέσα τους τα δικά μου μουσικά σχήματα
μιλούσε όλες τις γλώσσες ακόμη κι αυτές που δεν είχαν γεννηθεί
εγώ δεν γνώριζα καμιά και τότε του ζωγράφισα το θάνατο
υπήρξαμε νεκροί -ήθελα να πω-
μόνο και μόνο για να κατανοήσουμε
τίποτα δε διδάσκει ο θάνατος είπε μονάχα η ποίηση
σου δείχνει το δρόμο να κατανοείς
μονάχα η ποίηση έχει όλες τις λύσεις
Στέκω κάτω απ τη μεγάλη βαλανιδιά
ακούω του ανέμου το πέρασμα κάτω απ τις φτερούγες
ταπεινών πουλιών που ωθούνται σε πτήσεις
με γλώσσα άμαθη να μιλά ξεφεύγει μέσα
απ τα κουρασμένα μου χείλη ανάσα που μόνη της τραγούδησε
dum spiro spero, dum spiro spero
Δεν γνωρίζαμε τίποτα λοιπόν
νομίζοντας ο.τι είμασταν ζωντανοί
χλευάσαμε την ποίηση μιλώντας συναμετάξυ μας
διαφωνώντας πάνω από λευκές σελίδες.
