Ανεπανόρθωτα

κυνηγούσε τις σκιές σε χρόνο μέλλοντα
λέξεις ξέπνοες ηχούσαν
κουβαλώντας αφαίρεση σ έναν κόσμο
φτιαγμένον από εικασίες
τίποτα χειροπιαστό σε μονοπάτια σβησμένα
με μνήμη σκαλωμένη σε αντίλαλο
άγραφη θάλασσα με πέτρινο σκληρό κορμί
καμιά απολογία και τα κουπιά να μπήγονται
σκληρά τρυπώντας βάναυσα τη σάρκα της
οδεύοντας προς τον πρώτο κόσμο τον άγνωστο
ήχος ανατριχιαστικός πνιχτός κι ούτε ένα δάκρυ
στα ξάγρυπνα μάτια της που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ
αέναη ψυχή σε χρόνο ανεπανόρθωτο
σμίξαν οι μέλλοντες με τα παρελθόντα
χώρεσαν σε παρόν άτολμο μπρος σε πύλες λύτρωσης
κυνηγούσε τις σκιές να συντρίψει εγκλήματα
μα πόση πραγματικότητα να χωρούσε μέσα της;

Κι Όμως...

πρόσωπα ματωμένα σημαδεύουν
σε άγνωστη γλώσσα δρόμους σκαμμένους
από ρεκλάμες τόσο μουντές με ομοιομορφία
αγέρας θυμωμένος ξερνά ήχους
φερμένους από νερά σπασμένων κρίκων
παραλόγου βασίλειο νεκρών σκλαβωμένων

με τους νεκρούς δεν ήξεραν να μιλούν
περιττή ζωή φιλάργυρες μνήμες
και οι ήττες αμέτρητες παλεύουν ολονυκτίς
σαβανωμένα χαμόγελα πίσω από οδύνες
πόσες εκπλήξεις πόσες υποταγές πόσες επαναλήψεις

φλεγόμενα σωθικά πίσω απ τις αμπάρες
και καμιά πείνα ψυχής δε σώθηκε
δείχνουν τα ματωμένα πρόσωπα
κανένα αναγνωρίσιμο σε κάτοπτρα θρυμματισμένα
δεν είχαν λόγια μόνο κρατούσαν το παράλογο
ζωής μικρής τραυματισμένης
κι όμως την είπαν εχθρική.

Έτσι Απλά....

Υπάρχει διαφορά μεταξύ του ψυχαγωγούμαι
και διασκεδάζω (σκεδάννυμι)...
απλά πρέπει να ξέρουμε τι λέμε.

Εν Αρχή....

έσταζαν λέξεις και η ανάσα της θάλασσας
καθώς τις ρουφούσε ανέδυε τα παρελθόντα
μέσα σε μέλλοντες ανεπανόρθωτους
αντίλαλοι βημάτων σε καθρεφτισμένα μονοπάτια
τρέλαναν  αρνήσεις πλανεμένες
ταξίδι κίνησαν πάνω σε δυο ακόρντα
βαπτισμένα σε γέλιο παιδικό
πού με πάτε ; σε ποια ναυάγια της νύκτας
με αφήσατε;
δεν θα θρηνήσω σε ερείπια
κατέρρευσε κάθε δραπέτης πίσω από κλεμμένη ζωή
παλίρροιες γεννήθηκαν στα μάτια μου
τα κλειστά από αιώνες μες στα θαύματα
νοσταλγία απορρόφησε μνήμη πόθου ανέγγιχτου
τις άλλες αισθήσεις μου ξυπνώ
στα χέρια μου πλέκονται όλων των ειδών οι πανούκλες
κληρονομιά που αρνήθηκα
κι αρχινά η πρώτη πράξη της μεγίστης διαμάχης
εν αρχή είναι η λέξη ή ο νους;
Γεννιέται η Ππάξη...

Ύστερα....

Έμαθα τη γραφή των χρωμάτων
Η νύκτα που με τύλιξες
τυραννά του κορμιού μου
την άμορφη μνήμη.
Αναγνωρίζω
του πόνου μου την λαξεμένη καμπύλη
Ύστερα
κρέμασες τον ήλιο στις άκρες των χειλιών
Έσβησαν όλα τα απογεύματα.