λέξεις ξέπνοες ηχούσαν
κουβαλώντας αφαίρεση σ έναν κόσμο
φτιαγμένον από εικασίες
τίποτα χειροπιαστό σε μονοπάτια σβησμένα
με μνήμη σκαλωμένη σε αντίλαλο
άγραφη θάλασσα με πέτρινο σκληρό κορμί
καμιά απολογία και τα κουπιά να μπήγονται
σκληρά τρυπώντας βάναυσα τη σάρκα της
οδεύοντας προς τον πρώτο κόσμο τον άγνωστο
ήχος ανατριχιαστικός πνιχτός κι ούτε ένα δάκρυ
στα ξάγρυπνα μάτια της που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ
αέναη ψυχή σε χρόνο ανεπανόρθωτο
σμίξαν οι μέλλοντες με τα παρελθόντα
χώρεσαν σε παρόν άτολμο μπρος σε πύλες λύτρωσης
κυνηγούσε τις σκιές να συντρίψει εγκλήματα
μα πόση πραγματικότητα να χωρούσε μέσα της;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου