Αγέλη...

Το γεγονός  ο,τι όλοι πιστεύουν το ίδιο ψεύδος,
δεν το καθιστά και πραγματικότητα.

Τι Δώρο....

Η λογοτεχνία είναι πολύτιμη τέχνη , γιατί δείχνει στον άνθρωπο την ψυχή του. 

Επτά Παύσεις

Επτά παύσεις ,επτά νύκτες
εννέα παράθυρα ολάνοικτα
έρωτας συμβιβασμένος με ψεύδη
ο σφυγμός της νύκτας μετασχηματίζεται
στο θρόισμα ανάσας μακρινού παρόντος
εξαντλημένες μνήμες
ατακτοποίητες εκκρεμότητες
αφοσίωση σε ανατροπές
ο έρωτας μεταπήδησε σε καθάρια στιγμή
γεμάτος ένταση τυραννικός άφθαρτος
ως την αρμύρα πάνω στο φως
ανεξίτηλα τα σημάδια σε μέλλοντα
είναι τόσο ενωρίς
να φιλιώνεις με του θανάτου το χάδι
είναι τόσο αργά να κρύβεσαι
στις γειτονιές δακρύων φθαρτών
σβήνουν τα μάτια να απαλλαγεί η ψυχή
για στερνή φορά σε επτά παύσεις
γυμνή θα κωπηλατήσει πια .

Ημέρα η Έκτη

Και εγένετο ημέρα η έκτη

μηνός απόντος και έτους αγνώστου

απουσίες μοιραίες και οι σκλάβοι

μιας συμβατικότητας 

κληρονόμοι μιας τρέλας ασίγαστης 

υποκλίνονται σε δυνάστες 

σαν κατασπάραξαν αποκαλύψεις 

σκιές μικρές φονιάδες θαμπώνουν 

μάτια γιομάτα ευθυμία ανίερη

έπαψαν οι φωνές 

μικρά ξεριζωμένα λόγια υμνούν

το κολαστήριο του κόσμου

δίχως δραπέτες  της άθλιας ζωής 

τις θάλασσες τις αποτράβηξε η παλίρροια 

κι εσύ με πρόσωπο ολόλευκο 

δεν απάντησες ησυχία για όνειρο

δυο σβησμένα κύματα γλιστρούν 

ανάμεσα απ τα χείλη σου

ίδια δαιμόνια ωσάν θαύματα

στης μικρής ερήμου σου το κελί 

και έσβησε ημέρα η έκτη 

στης φυλακής σου την απόγνωση.

Αρκεί η Γνώση

  Ταξίδευε δίχως αποσκευές . Τι να τις κάνει άλλως τε ; Έφθανε να κρατά το βήμα ,σε σιγαλιά και στο κενό.Γεννήθηκε πριν την έλευση τ' ουρανού , πριν το πρώτο δάκρυ της γης .Δεν είχε όνομα και κυλούσε ξεμακραίνοντας κι ύστερα επέστρεφε για να ξεμακραίνει ολοένα και πιότερο...
Κυριαρχούσε στο ανήσυχο , με κείνη τη γαλήνη που απόκτησε , κρατώντας απόσταση απ' όλες τις ομορφιές που πόθησαν να είναι οι αποσκευές του.Δεν βιάστηκε ποτέ , γι αυτό κρατά τον έλεγχο .
  Ως καλός οδοιπόρος δεν άφησε χνάρια . Άνοιξε πόρτες αφάνισε όλες τις κλειδαριές κι όμως ,  κανείς δε στάθηκε μπορετό να τις διαβεί....Μονολογούσε λέγοντας,  πως δεν ωφελεί να αλλάξεις τίποτα .απλά σαν το επιχειρήσεις θα το καταστρέψεις . Κοιτούσε τις νίκες των ανθρώπων , δάκρυζε γιατί ήξερε πως σε τέτοιες νίκες αρμόζουν τελετές κηδείας ... Αρκεί η γνώση πως έχεις αρκετά και τότε γεύεσαι τον πλούτο. Στεκόταν εκεί που ήταν κι έτσι άντεχε ... Σαν πέθανε ,επειδή δεν είχε χαθεί,
δηλώνει και τώρα παρών, αλλά δεν πράττει .

Με Το Φως Του Σκότους...

Όσο κι αν πλαταίνει , όσο κι αν βαθαίνει ,όσο πλούτο να ανακαλύπτεις διαρκώς , η ζωή κουβαλά μιαν απόγνωση . Έχει στεγανά ,δεν είναι απόκτημα κανενός .Στο σκοτάδι τα πάντα είναι ευδιάκριτα , ακριβώς γιατί δεν επιδέχθηκαν  καμιά διαστρέβλωση από τα παιχνίδια των σκιών. Καμιά μνήμη  δεν διαπέρασε το γενεσιουργό σκότος μόνη της . Τα πάντα χάνονται στο φως απ τη σκιά τους . Μα τι ψεύτης το φως σαν παίζει με το φαίνεσθαι...Στο σκοτάδι η ψυχή μιλά καθάρια κι άδολα γιατί καθίσταται ευδιάκριτη . Στο σκοτάδι τα πάντα είναι ευδιάκριτα , ακριβώς γιατί δεν επιδέχθηκαν  καμιά διαστρέβλωση από τα παιχνίδια των σκιών . Μέγα δώρο σαν ανακαλύψεις την καθαρότητα ενός άλλου φωτός , αυτού που εμπεριέχει το μαύρο και σου ανοίγει δρόμους μεταφέροντά σε ,σε "αόρατα πεδία" που γίνονται κτήμα σου .  Έτσι  αρχίζεις να ανακαλύπτεις πέρα και πάνω απ τη ζωή και την απόγνωσή της .
Εκεί εδρεύουν τα αόρατα μεστά μεσημέρια του Αυγούστου , ενός Αυγούστου διαρκούς ....