Νικημένοι Δρόμοι

Οι δρόμοι νικήθηκαν
το κύμα επαναλαμβανόμενο
σφαδάζει
ο χρόνος άπλαστος
κρεμάστηκε από οδύνες στο κενό μου
βασιλεύει η φωτιά των ηφαιστείων μου
γυμνώνω τη φλέβα μου
πόσες σιωπές
φτερούγισαν στη σιωπή μου
δεν έμαθα
στον πρώτο κόσμο
που γυρνούσε από τάφους σκαμμένους
απ τα χέρια μου,
αυτά τα χέρια μου τα άσαρκα τα ρημαγμένα
απ το παραμιλητό των κινδύνων
έσπασαν βυθισμένα σε ίσκιους
χάσκω σε ανυπαρξίες αιώνων πολλών
κι όμως σέρνομαι
εκλιπαρώντας εκείνο το δένδρο
που χαμένο στο πυκνό σκοτάδι
απερίσκεπτα σταμάτησε
να τραγουδά αδοκίμαστη ζωή
να σμίξει απαρατήρητο ως πάντα
με κείνο το βλέμμα που κουβαλά
ατέλειωτη λέξη  λαβωμένη
απ του ήλιου την πικρή διαδρομή
σαν ποτίζει το απάτητο χώμα με αίμα βαρύ
δυσανάλογος θάνατος δολοφονημένης άνοιξης
με το θολό χαμόγελο ξεχασμένης υπόσχεσης
κι όμως θα συνεχίσω να ζω
άγρυπνη σε οδύνες καθώς υπόσχομαι
εμπιστευτικά να συναντηθούμε
πριν την τελευταία πτήση που θα με γδύνει από μακριά.

Σόλων

Άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει,συμβούλευε μη τα ήδιστα,αλλά τα άριστα,νουν ηγεμόνα ποιού, μη κακοίς ομίλει.

Τούτα έλεγε ο Σόλων τότε,αλλά σήμερα τα πάντα ευτελή και ανόητα...

Βαριά Βροχή

      Ξανοιγμένοι σε μύθους την ώρα που ξεντύθηκε η μέρα ξεδιάντροπα
μας χώρισε δυνατή,βαριά βροχή φερμένη από νύκτα αγέρωχη.
Αιχμάλωτοι σε σκοτάδια μείναμε άπρακτοι.
      Να βρυχάται ο στεναγμός του ίσκιου που θάφτηκε κάτω απ τη γης
κι ίσα που μπόρεσα να δω τα μάτια σου τα φορτωμένα μυστικά.
Άπλωσα τα χέρια μου μα η βροχή αδιαπέραστη και δημιουργώ παύσεις
πολλές παύσεις την μια πίσω απ την άλλη τις στέλνω ν ανασάνουν δίπλα σου.
       Μα δεν έβρισκαν άλλο απ τα μάτια σου που γεννούσαν φαντάσματα
αλλοτινών καιρών εκλείψεις υπάρξεων πριν τη λύτρωση.
Η βροχή κόπασε ξάφνου με χλομές μυρωδιές ξεχασμένες κι άγγιζαν
μια μοναξιά που δεν την εξόρκισε κανείς.
       Τότε είδα καθαρά πως δεν είχες κορμί κι ακουμπισμένη σε ξεθεωμένη μοναξιά
σαν λέξη δηλητηριασμένη από άκεφο όνειρο, είχες αντλήσει την ψυχή μέσα στο βλέμμα
έτοιμη να την αδειάσεις στην εξουσία του θανάτου.
       Τρέμουλο με διαπέρασε και φώναξα με απόγνωση εκείνο το...."ΜΗ"...
Πού βρήκα τέτοια τόλμη;
Μου απάντησαν τα μάτια σου τα φορτωμένα μυστικά τυραγνισμένα,
πως έχασες του κορμιού σου την εικόνα γιατί δεν σε άγγιξε ποτέ μιαν αγκαλιά
ποτέ χέρι δεν ταξίδεψε πάνω σου υπαγορεύοντας ζωή με τρυφεράδα.
       Δυνάμωσε η βροχή που θυμωμένα πάσχιζε να πνίξει της γης τα μυστήρια
που σαν πύρινη κόλαση περιγελούσαν τα συντρίμμια μελλοντικών καιρών.
Ποιος τολμά ν αγαπήσει τις στάχτες του, να αναστήσει κείνη την πύρινη λαίλαπα
που κρύβει της αλήθειας την αιτία, που κτίζει την μια υπόσταση δίπλα στη άυλη ίδια του;
       Δάκρυ σκοτεινό ντυμένο απ της νύκτας το αγέρωχο πήγαινε - έλα έπνιξε τις υποψίες
που έπεφταν πάνω μας ν αντέξει η ψυχή να σαρκωθεί.
Πρώτος άθλος κι έπεται ο αγώνας να αντέχεις την ευτυχία της  μοναχικότητας και μετά την τόλμη ν αγαπάς ...

Καλή Ανάσταση

     Κι όμως ο ουρανός χώρεσε μες στα μάτια του,δυο μαύρα σύννεφα κουβαλούσε στους γειρτούς του ώμους ανέβαινε στο δασωμένο βουνό και μονολογούσε: "Ο κόσμος δεν ανήκει σε κανέναν παρά μονάχα στον εαυτό του,για τούτο κουβαλά τούτη την ανείπωτη ομορφιά". Ω! αυτή η μοναδικότητα του ενός εκάστου...
     Με συνειδητότητα την κάθε Ανάσταση που πρέπει να ποθήσουμε για να την πραγματώσουμε. Αυτή την Ανάσταση την πραγματική, την επί της ουσίας.