Θυμάσαι;

Θυμάσαι.
σαν με κοιτούσες μέσα στα μάτια
όχι! πες μου θυμάσαι;
αυτή η σιωπή σου που με κερνά θάνατο
κι όμως δε μπορεί να ξέχασες
εκείνες τις ατέλειωτες προσμονές σου
να σου χαρίσω όσα ονειρευόσουνα
κι ήταν η αγάπη μου τόση που τρόμαζα
ναι ! τρόμαζα μη σε πνίξει
και τη δάμαζα και με μάτωνε τόσο κι άλλο τόσο
θυμάσαι πως άπλωνες τα χέρια σου
και με κρατούσες;
πάντα μες στις σιωπές σου
κι εκείνα τα δάκρυά σου
τι ήχους θεέ μου...τι ήχους

και τώρα στην άκρια απ το παράθυρο
ονειρεύεται πως θα φανεί
μα ξέρει ο,τι δεν θά 'ρθει...
κρατά στα δάκτυλα πολύ προσεκτικά
εκείνο του κήπου το τριαντάφυλλο
που είχε πάλι μες στη σιωπή αφήσει
δίπλα στο προσκεφάλι της
και το μυρίζει γιατί έχει της ψυχής του το άρωμα
έτσι θα βάλει λέξεις στη σειρά
για να του πει τόσα
αφού δεν έρχεται
δεν θέλει να φανεί...
κι όταν εκείνη θα έχει φύγει πια
οι λέξεις θα τον καρτερούν
τρυφερά για να τον αγκαλιάσουν...

Δέσμιοι Δεσμώτες

Σε χρόνους παράλληλους με κινήσεις αντίστροφες
εξόριστοι τ ουρανού σ ένα ψέμα που γλιστρά σαν την άμμο
δίχως μάτια ,δίχως καν πρόσωπο , όλα έτσι μουντά κι ακαθόριστα
παντού επιφάνειες βαθιά χαραγμένες σε λυγμό
κι ένα παράπονο
να λεκιάζει τις μνήμες ,δίχως αντίλογο μόνο θυμός, πικρός θυμός ανίερος
σβησμένοι απόηχοι ιδιοτήτων άχρηστων που σάπιζαν σε χέρια διάτρητα
βήματα στεγνά,βιαστικά κι οι επαναλήψεις αφόρητες
οι δέσμιοι και δεσμώτες της θωράκισης της ανάγκης για αποδοχή.

Αιώνια Αρμονία

    Σκουριασμένοι θάνατοι ελαττωματικών ηρώων, αποκαλύψεων οράματα
κακουχίες μίζερων προσδοκιών, μια φαντασία στατική που αποθεώθηκε.
Κανείς  τους δεν είδε εκείνο το χορό....
Ο χορός των οραμάτων έξω από κάθε ανάγνωση με συνεπήρε καθώς η μουσική
αναβλύζει μες από σώματα άυλα και οι απαντήσεις στο μέγα μυστήριο μιας όρασης
που διαρκεί ελάχιστα και δονεί διέλυσε τις συμπτώσεις.
    Σ ένα ποτήρι που διάφανο αναδεύτηκε το αλκοόλ πνίγηκε η αιχμάλωτη του χρόνου.
Είμαι έξω από φόρμες και πόσων ερώτων σκιρτήματα ανάβουν τους ήλιους στο αίμα μου
οι πυρκαγιές μέσα μου θέριεψαν την ώρα που ρούφηξα τον κόσμο ολάκερο
αδάμαστη  γεύομαι την μυστική ουσία ανταριασμένων ωκεανών.
   Με μεθυσμένα βήματα περνώ από τις σκιές στο φως μιας φλόγας και πάλι πίσω να αναστηθώ
αφού τίποτα δεν με συνεπαίρνει ακολουθώντας το στόχο μου ....