εξόριστοι τ ουρανού σ ένα ψέμα που γλιστρά σαν την άμμο
δίχως μάτια ,δίχως καν πρόσωπο , όλα έτσι μουντά κι ακαθόριστα
παντού επιφάνειες βαθιά χαραγμένες σε λυγμό
κι ένα παράπονο
να λεκιάζει τις μνήμες ,δίχως αντίλογο μόνο θυμός, πικρός θυμός ανίερος
σβησμένοι απόηχοι ιδιοτήτων άχρηστων που σάπιζαν σε χέρια διάτρητα
βήματα στεγνά,βιαστικά κι οι επαναλήψεις αφόρητες
οι δέσμιοι και δεσμώτες της θωράκισης της ανάγκης για αποδοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου