Θυμάσαι;

Θυμάσαι.
σαν με κοιτούσες μέσα στα μάτια
όχι! πες μου θυμάσαι;
αυτή η σιωπή σου που με κερνά θάνατο
κι όμως δε μπορεί να ξέχασες
εκείνες τις ατέλειωτες προσμονές σου
να σου χαρίσω όσα ονειρευόσουνα
κι ήταν η αγάπη μου τόση που τρόμαζα
ναι ! τρόμαζα μη σε πνίξει
και τη δάμαζα και με μάτωνε τόσο κι άλλο τόσο
θυμάσαι πως άπλωνες τα χέρια σου
και με κρατούσες;
πάντα μες στις σιωπές σου
κι εκείνα τα δάκρυά σου
τι ήχους θεέ μου...τι ήχους

και τώρα στην άκρια απ το παράθυρο
ονειρεύεται πως θα φανεί
μα ξέρει ο,τι δεν θά 'ρθει...
κρατά στα δάκτυλα πολύ προσεκτικά
εκείνο του κήπου το τριαντάφυλλο
που είχε πάλι μες στη σιωπή αφήσει
δίπλα στο προσκεφάλι της
και το μυρίζει γιατί έχει της ψυχής του το άρωμα
έτσι θα βάλει λέξεις στη σειρά
για να του πει τόσα
αφού δεν έρχεται
δεν θέλει να φανεί...
κι όταν εκείνη θα έχει φύγει πια
οι λέξεις θα τον καρτερούν
τρυφερά για να τον αγκαλιάσουν...