Φως Ανυπεράσπιστο

Τα μικρά βράδια στεκόταν στην άκρια του κόσμου
να βογκάει ο ουρανός , να διψά το μαύρο κύμα
και τριγύρω πουλιά,
πολλά πουλιά θύματα να λαχταρούν μειδιάματα
σαν αυτά που ξεκαρφώνουν του ανθρώπου τα πάθη
το πικρό του στόμα χαλάρωσε και μιλιά ανάβλυσε
σε λαλιά  από στήθη που φλέγονταν
σίγησαν τα πουλιά εκατόχρονοι μύθοι ζωντάνεψαν
ανασαίνει η γης και δες πως η νυκτιά θρέφει το θύμα της
αθώο θύμα θυσιασμένο τόσες και τόσες βασιλεμένες στιγμές
τον ξάφνιασε η αυγή στον ερχομό της τον βίαιο
μα ακόμα βογκά ο ουρανός και το κύμα καταπίνει
αχόρταγα φως ανυπεράσπιστο.

Ελπιδοφόρα Μεσάνυκτα

το όνειρο είναι η τροχοπέδη που τον κράτησε
έξω απ την αλήθεια της ζωής και τώρα τι;
έμεινε η λαχτάρα να πνίγει το βλέμμα
το με ίσκιους υφασμένο κηρύσσοντας πολέμους
σε συναισθήματα άγουρα ,άπραγα λείψανα λόγων
αντάριαζε σε περιθώριο , μετρούσε δυνάμεις
κι έκρυβε κέρδος νεκρών που έφριτταν  σε κελιά μνήμης
ναι! μνήμης που φως δεν διαπέρασε ποτέ
αιμοδότης σε άγνοια αμαρτίας αγέννητης
τον αντάμωνα δίπλα σε ελπιδοφόρα μεσάνυκτα
με σημαδεμένο το μέτωπο και τα χέρια ολάνοικτα
με πυρωμένες ματιές και ξυράφια στο λόγο
αυτός που δεν απαντήθηκε με την αλαζονία
έκλαψε γοερά για τις νίκες του κι αγάπησε τις ήττες του
τον έμαθαν να χάνεται σε αγάπης καμώματα
κι ύστερα να παραδίνεται σε περιπέτεια καταιγίδας
κάθε που ανέβαινε ξανά και ξανά στο σταυρό
ας είχε το σύμπαν θέση στενή ίσα που να τον χωρά
έκτιζε εξώστες  σε εξορίες και σώρευε τους σταυρούς του
να μην τους βρει το μάταιο ανθρώπινης μόλυνσης συμφορά.

Εκείνο το Θαύμα

Κοιτούσα με τα ραγισμένα μάτια μου
του κόσμου την εικόνα φορτωμένη δάκρυα
τα γυμνά μου πόδια παρθένους δρόμους έσχισαν
γύρευα αισθήσεις ναρκωμένες από ευγνωμοσύνη
σαν πέρασα του δειλινού το κατώφλι
έσπασε το φως πάνω στου στέρνου μου την πληγή
χύθηκαν σπόροι αδούλωτοι και γέμισε αμαρτία η γης
τίποτα δεν αναγνώριζα
όλα δουλωμένα σε συνήθειες
κρύφτηκαν σε υπακοή και πού να εξομολογηθούν;
άνοιξε η μήτρα της γης
πυρακτωμένες εικόνες ξεπήδησαν
απλές εικόνες καθημερινές .Σαν τι φαντάστηκες;
Όλα όσα η συνήθεια κατασπάραξε εδώ εμπρός μου
και δεν στάθηκε μπορετό να σε μυήσω στο θαύμα
να δικαιωθώ ούτε που σκέφθηκα καθώς βασιλεύει το μάταιο
απορώ που ανασαίνει η ψυχή μου ακόμη
ανασαίνει ολοένα ανασαίνει κι όμως μένει αχόρταγη
απροσκύνητη πάντα  θα μένει να κοιτάζει εκείνο το θαύμα
κι εγώ να κουβαλώ τον ιδρωμένο από αίμα λόγο της
να μου εξάπτει τη θέληση να δω σαν την πρώτη φορά
το φως ,εκείνο το φως της αιώνιας αποκάλυψης.

Πάντα Αρκετό

απροσκύνητος  θεός  κλαίει σε φεγγάρι
που ληγωμένο από νοσταλγίες
ξεστρατίζει σκαρφαλώνοντας  σε λαχτάρες
τι κρίμα που ο αγέρας δεν διαχέεται στις φλέβες
τα σπλάχνα της γης είναι χορτάτα πια
αντιστέκονται σε παρακάλια
ραγίζουν τα μάτια που αντίκρα σε κάτοπτρα
συνήθισαν τις αυταπάτες που πολέμησα
σπάζω μια-μια τις ρίζες μου
ετοιμάζομαι για ατελεύτητο ταξίδι
περιπατητή δίχως εφόδια
πόσο άχρηστες ήταν πάντα οι ανθρώπινες αποσκευές
αρκετό το βάρος της ψυχής που κράτησα...

Μνήμη Αναπότρεπτη

Μονόφυλλη τζαμόπορτα κλειστή
οι ήχοι εισβολείς φορτωμένοι ταξίδια
κι εγώ στης φαντασίας την άκρια
να πιστεύω πως έζησα με βαριές αναμνήσεις
σε σφαλιγμένα χείλη άχρωμα
που το φως δεν τόλμησε ν' αγγίξει μόνο του
στάθηκε θολωμένο αντικριστά να μουρμουρίζει
πίσω απ τα  βλέφαρα ταξίδια μνήμης αναπότρεπτης
αδυσώπητα να ανοίγουν δρόμους άγνωστους
δίχως κανένα όνειρο οδηγό μα να σταθώ εδώ
εχθρικό φαντάζει
μα πόσους φάρους να αφήσω πίσω πια
καθώς σπάει ο χρόνος και η αγωνία με ταλανίζει
γεύομαι μνήμες ξένες μακρινές
γεύομαι ήχους άγνωστους ακάλεστους
γεύομαι γεύσεις, μυρωδιές
μα καμιά παρουσία δε φανερώθηκε
στο απίθανο χάος καιρού δραπέτη πίσω απ τον ορίζοντα
μίσησα τα υποταγμένα ναυάγια
τους ξεχασμένους πόθους  θαλασσών που δεν τις έπνιξε η φωτιά
αλήτης πόθος ταξιδιού
σπάει η μονόφυλλη τζαμόπορτα
χύνομαι σε δρόμους άγνωστους να αμαρτήσω
υφαίνοντας  αναζητήσεις που δεν πρόλαβα.

Φωτός Παίγνια

Στα χέρια  ανέτειλε φως
βαθιά η ψυχή στοχεύει αντίπερα
στα μάτια κρεμάστηκε ένα μικρό φεγγάρι
σπαταλημένες πεθυμιές άβολα κρεμασμένες
στις άκριες των δακτύλων αναμετρήθηκαν
και έσβησαν άηχα αργά-αργά
άδειασε η νύκτα  στα χείλη  επάνω
χρόνους μεταμορφωμένους
στους γυμνούς ώμους ζωγράφιζε το δένδρο
μυστικά βαθιά ίσα με της ψυχής τα βάθη
οι μνήμες της γης κέντησαν στα ολόγυμνα πόδια
ιστορίες αρχαίων αποκαλύψεων
μα εσύ ακόμη να κινήσεις για το μεγάλο ταξίδι
κοιτούσες του κόσμου τα σωθικά και τρόμαξες
κύλησε το φεγγάρι δάκρυ αμόλυντο να κρύψει
ναι! να κρύψει θησαυρούς πρωτόγεννους
θα κινήσεις μυστικό τραγούδι απελευθέρωσης
πάνω στο σφυγμό επτά ποταμών θα κωπηλατήσεις
κι όποιον θεό ανταμώσεις δεν θα του παραδοθείς
έφυγες μυστικά
μέσα από ίσκιους  πέρασες για στερνή φορά
χειμώνες έδρεψες  από δάσος ιερό
πόσο πυκνό το φως που σε έκρυψε...

Τα Ίδια Παντελάκη μου Τα Ίδια Παντελή μου....

   Ακούγαμε τηλεόραση, σχετικά με τα τεκταινόμενα ,προς ενημέρωσή μας και ξάφνου ακούστηκαν παρατεταμένοι τριγμοί . Τι συμβαίνει ; με ρωτά κάθιδρος ο σύντροφός μου . Μην αγχώνεσαι, του απαντώ .Τα οστά του  Αχιλλέως Τζαρτζάνου τρίζουν και ουχί μόνον...
Γιατί;  ποιών άλλων ακούγεται η διαμαρτυρία; Όλων όσων έχουν την απλή λογική. Σείεται και ωρύεται  η κοινή  λογική.Δεν βλέπεις τι γίνεται; Μπάζωσαν τα ρέματα , στρογγυλοκάθισαν έτη και έτη αμέριμνα ,συνέπραξαν και οι εξουσιαστές από το πάλαι ποτέ,(για ψηφοθηρικούς λόγους), τώρα κλαίμε ,αυτοί κι εμείς. Μα οι εξουσιαστές κατά το σύνηθες μαλλιοτραβιούνται για το γνωστό , δεν φταίμε εμείς αλλά εσείς και τ 'ανάπαλιν.

...Αποβλάκωση....

   Ε! ναι !  Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πάσχουμε από υπαρξιακή, και ουχί μόνον, αποβλάκωση.
Πώς θα διατύπωνες αυτή την απόλυτη δυσαρμονία μεταξύ πιστότητας  στη σημασία των λέξεων
και στην απόλυτη σύγχυση που επικρατεί;
   Ζούμε σ ένα κράτος απολύτως αντίπαλο, κι όμως δεν αισθανόμαστε την απειλή.
Καθημερινά,  αυτοπροβάλλονται οι λεγόμενοι και αυτοκυρηγμένοι πνευματικοί ταγοί.
Πνευματικός είναι όποιος στέκει έξω απ την ανάγκη, λεύτερος και ισχυρός στην ψυχή.
   Μήπως όμως και η πολιτική δεν μαστίζεται από ανθρωπολογικό πρόβλημα;  Κι αυτή η αλλοίωση που παθαίνουν όσοι ασχολούνται μαζί της ; Που μπαίνουν αλλιώς και καταλήγουν ανθρωπόμορφα τέρατα... Χάνουν τόσο γοργά την ανθρώπινη υπόσταση... Μα και η κοινωνία που χάνει αντίληψη, όραση, αίσθηση;
  Ναι σου λέω . Δεν εξηγείται διαφορετικά.Πάσχουμε από την αποβλάκωση και μια δόση σχιζοφρενοβλαβίωσης . Ναι ! τόσο απλά. 

Μονίμως Εκτός, Δυστυχώς.

Υπάρχουν κάποιοι που γι αυτούς μιλάμε στον πληθυντικό.Όμως ο καθένας μας, μόνος προκαλεί καταστροφές ,κι ύστερα όλα αναπαράγονται (ως τα ποντίκια ).Έτσι ζούμε έξω απ το παρόν,
δεν έχουμε φθάσει ακόμα εκεί, μα ούτε έχουμε επιστρέψει...
Μισή ψυχή, καμιά κραυγή και οι αγωνίες απολύτως ... αληθοφανείς ...

Προσωπική Υπόθεση

Καρδιά μου, μου μένει ακόμη μια μικρή λύπη να πολεμήσω,
μα αυτό είναι μοναχά , υπόθεση δικιά μου...
Έτη και έτη την ίδια διαπίστωση, την ίδια κουβέντα
και πετώ σε σκέψεις , κρύβω τα σ αγαπώ μου μέσα στη βροχή,
εσώτερο ταξίδι κινώ πάλι και πάλι...
Κάθε που με γεννά η Θάλασσα πώς γίνεται να με τσακίζει ο Βράχος ...
Άδολες είναι οι Πέτρες κι έχει υπομονή η Θάλασσα, έλεγες
για μην στέκω ανάμεσα , μα εγώ κρατώ πάντα την ίδια θέση.