μα αυτό είναι μοναχά , υπόθεση δικιά μου...
Έτη και έτη την ίδια διαπίστωση, την ίδια κουβέντα
και πετώ σε σκέψεις , κρύβω τα σ αγαπώ μου μέσα στη βροχή,
εσώτερο ταξίδι κινώ πάλι και πάλι...
Κάθε που με γεννά η Θάλασσα πώς γίνεται να με τσακίζει ο Βράχος ...
Άδολες είναι οι Πέτρες κι έχει υπομονή η Θάλασσα, έλεγες
για μην στέκω ανάμεσα , μα εγώ κρατώ πάντα την ίδια θέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου