Έχεις Όνομα;

έχεις όνομα;
αχάρακτη νύκτα φεύγει μακριά
ο ουρανός στο άκουσμά σου
φορά στο στήθος θάνατο
καμμιά σιωπή δε στέκει στ' αλλαγμένα
γεμίζει η φλέβα δύναμη τυλίγει άδεια σώματα

έχεις όνομα;
με καλπασμό η μοναξιά αχάρακτη
κλιμακωτά απλώνει ψιθυρίσματα
κρατά σπαθί σταλάζει πόνο, βαθιά η κραυγή
κι ούτε ένα καρδιοχτύπι ανήσυχο στα χέρια
βουτάει ο στεναγμός  σε μνήμες φόνισσες

έχεις όνομα;
γυμνός ο κόσμος κι ο καιρός
πώς αντιγράφεσαι πάνω σε βράχο ιδρωμένο
σαν πεταλώνει κύματα μιας θάλασσας πρωτόγεννης
αγανακτούν τ ανώφελα και πάνε και πεθαίνουν
εκεί που το χνώτο της νύκτας με λαβώνει

αν έχεις όνομα σε νύκτα αφανέρωτη
χαραγμένο στα χέρια μου πάνω
εκεί που κράτησα
την τελευταία στιγμή του κόσμου
έλα σιμά μου να κοινωνήσουμε δάκρυ
εκεί έκρυψα τόσα που βάσταξα
κι έναν μικρό θεό ακόμη .

Δυο Κάβους .... Μόνο Δυο...

πως έρχονται μια -μια οι στεριές
ανεξάντλητες
κι εγώ στο ίχνος το μικρό
με τσακισμένα μάτια
άγγιζα  ήλιων  χρυσή χορδή
σε ανταμώνω με τις  πληγές ολάνοικτες
αχνίζει  αίμα  ασύνδετη  μοναξιά
φυσάει αγέρας

έχει μια σπίθα ο ήχος σου
απροσδιόριστη ζωή ανάκατη με θάνατο
ποιος θα σηκώσει το βάρος τέτοιας θλίψης
διάτρητα τα χέρια μας σβήνουν ποτάμια
μην αρματώνεις  σιγή μια λέξη ...μη...

σμίξαμε στην κόχη  σύμπτωσης
νικήσαμε τ απλησίαστα
απαλά το φως μου να γεύεσαι
δάκρυ που φεύγει αμίλητο κράτησέ το
μην το αφήσεις στην αγωνία
θα ξεψυχήσει

κι ως ήλθαν μια- μια αναχώρησαν
παίρνοντας μαζί τους βουβές  μνήμες
στραφήκαμε στου πελάγου το ελάχιστο
χτίσαμε σκαρί με χρώμα από λιόγερμα
με κουπί  την ψυχή τραβάμε σ' άλλη θάλασσα
δυο κάβους , μόνο δυο
κι αράζουμε  ...

Ματωμένες Βροχές Φλεγόμενες

πλανόδιες  μαστιγωμένες λέξεις
αχαλίνωτες
ξέσχιζαν τη σάρκα μιας μνήμης
λαθρεπιβάτης στο κορμί
σφηνώθηκε σκοτάδι αμετάκλητο

καρφώθηκε μια λέξη μόνο
μονάχα μια
στα δυτικά μαίας νύκτας άκαρπης
συγκατατέθηκε γύμνια αγεφύρωτη
αυτό που γύρευα καρτέρι είχε στήσει
σε ήλιους αγέννητους

διάττοντας έρωτας  χρωμάτων  διαμελίστηκε
αγκαλιά με τα μεσάνυκτα  μες στην ερήμωση
αυτοδίδακτος χρόνος ξοδεύτηκε
σφραγίζοντας  κατάγναντα  μοναξιά

έγειρε η ψυχή του ματωμένου τραγουδιού
στα χείλη σου να σεργιανίσει ήχους
περιπλανώμενα φιλιά ζητούν να ξεπλυθούν
στις μνήμες θάλασσας που γένναγε
ματωμένες βροχές φλεγόμενες.

Αντικατοπτρισμός

   ΤΗΣ   ΠΕΤΡΑΣ
         (κεφ2)
Ηχος πλάγιος σε  λέξεις μιας γλώσσας αγέννητης
                 
                      ΙΙ

     Α Ν Τ Ι  Κ Α Τ Ο Π Τ Ρ Ι Σ Μ Ο Σ

Μια ώρα πορφυρή
                       είδα το παραμύθι του κόσμου
να μας περιγελά
Κάθε πορφυρή ώρα
                        το δάκρυ μου
                        έσταζε πικρό
άνοιγε τούνελ κάτω από του Χέοπα
                                                 το ψέμμα
Οι κόκκοι της γκρίζας άμμου
                         με μαστίγωσαν
Το κορμί αποσαρκώθηκε αργά
Τυλίχτηκα με το στίγμα του Νότου
Ο λίβας καυτός ανελέητος
                                    με το μαχαίρι
                         στέρεψε τη δύναμή μου
Δεν ειχα δάκρυ
Άγγιξα το πρόσωπο του λεμονανθού
'κείνος
         λίκνησε το παράπονο
                                      και
του Χέοπα το γέλιο αντίχησε
Αντικατοπτρισμός
Η διαλεκτική έφυγε μόνη της
Κάποτε συμπορευτήκαμε
Τώρα
       η διάνοιξη του πόνου
                                   φανέρωσε πως
εγω, η διαλεκτική
                        και η τεχνολογία
                απέχουμε τόσο
όσο και η ανάμνηση
                           χάνεται στο μύθο που
              στρέβλωσε ο χρόνος
Ο Καρλ
         είχε ένα στήριγμα
         κρυμμένο στου  μυαλού του την παπαρούνα
Ο Χέοπας,
             πήγαινε και γύριζε άπρακτος
Ύστερα κατασκεύασε την  πυραμίδα
Αναπλάθω
             της ανάμνησης το πρόσωπο και
το εκμαγείο είναι ξένο
                              απο την φορά των δακτύλων
Φταίει ο λίβας
                   που καυτός
                                  ορμά και χορεύει
ανάμεσα απ τα δάκτυλα
Φταίει το δάκρυ
                      που δε στέριωσε το σμίξιμο
                                                            των χεριών
Φταίνε οι κόκκοι
                       της γκρίζας άμμου
που δεν αφήνουν στιγμή να δω
                        πέρα απ τη συγκίνηση
που προκαλεί    
                   το αποσαρκωμένο μου σώμα
Το χέρι σου
                διαγράφει την ιστορία
                               κάθε φορά
και διαφορετική
Οι εξουσιαστές είναι πολλοί
Μα η εξουσία
                  έμεινε μονάχη
                                  όπως ήταν πάντα
έρμαιο στα χέρια σου
                             στη θολή ματιά
στα σχέδια τ' ανατρεπτικά σου
στο φόβο
             που σε διακατείχε και
             τον μετέδειδες πάντα πιο ισχυρά
Φόβος
ο φόβος κάθε δεκαετίας
                                 που διαιωνίζεται και
βγαίνει πιο ισχυρός
                           πιό νικητής
                                          σε βάρος μας
Η εξουσία ειναι ένας φόβος
                           διπλής διάστασης εν αρχη
με άπειρες φορές πολλαπλασιασμού
Είναι η έκφραση
                      της ανάγκης
                                      του εξουσιαζομένου που
γεννιέται απ το φόβο
Χύθηκε η ανάσα μου
                            στον διάσπαρτο Σείριο
το στίγμα του αίματος  
                              γίνηκε μια σκούρα πιτσίλα
στα πέταλα  της παπαρούνας
Αργά
Αργά πνιχτά ανασαίνω
                              το υγρό στίγμα της νιότης που
προδίδει τη ζωή
Μια ώρα πορφυρή
                         είδα το παραμύθι του κόσμου
να μας περιγελά
                     πίσω απ' το κιγκλίδωμα
                                       της νόησης  
Κάθε πορφυρή ώρα
                           το δάκρυ μου
                       ανοίγει δόδο
στην άγονη  αγάπη
                             που
                          σεριανά στου φόβου
το   ά χ ρ ο ν ο     παρόν...
==================
1996
απο το βιβλίο μου
Της Πέτρας και του Έρωτα

Ανεπαίσθητη Μικρή Ανασεμιά

ανθίζω στης ανασεμιάς σου το ανεπαίσθητο χάδι....
ταξίδι κινώ στων ματιών σου το φως
κι ύστερα ...
μα ύστερα όλα γίνονται μουσική...
η μουσική σου...
που με βυθίζει σε νέες θάλασσες...
διαβαίνω πάνω απ τα κύματα...
μη μ αφήσεις...
ως ν ακούσουμε
του δοξαριού το ραγισμένο παράπονο...
μετά θα σου πω
για τα μυστικά μονοπάτια του βυθού...
θυμάσαι;
είχες τρομάξει
από ένα μικρό κι αναίτιο σ αγαπώ...
ένα αθώο σ αγαπώ...
είναι πολύ όμορφος ο κόσμος
που γεννά μια τόση δα λέξη....
είναι όμορφος
ο κόσμος της  μουσικής σου....
γεννά ζωή....
αυτή η ανεπαίσθητη
μικρή ανασεμιά σου ....
2013

Μικρές Διαδρομές

τι όμορφα που με κράτησες
κι εγώ....να!
εγώ μεθούσα
απ τα δάκρυα που στάλαζες
στου κορμιού μου
τις μικρές διαδρομές...
πίνω και ξανά πίνω
την πίκρα σου...
η πνοή μου έσπασε
στων χειλιών σου τις άκρες.....
είχα ανάγκη να σου χαρίζω
έναν ήλιο αγέννητο
πριν με αδράξουν ξανά
τα καρφωμένα δευτερόλεπτα
2013

Φ ω τ ο σ κ ι ά σ ε ι ς

 Της Πέτρας  [ ΚΕΦ2 ]

Ήχος πλάγιος σε λέξεις μιας γλώσσας αγέννητης
               ΙV
    Φ ω τ ο σ κ ι ά σ ε ι ς

Δεν ήταν το ροζ πέταλο
του ήχου
που πνίγηκε στο φως
Μα το φως ολάκερο
από τη σκιά ενός ήχου πνιχτού
που με ζώνει
ολοένα και πιο απειλητικά
Κείνοι που πατάσσουν την προσπάθεια
για Ειρήνη
με πιέζουν
αόρατοι όπως πάντα
μα τούτη τη φορά
ηχηροί
Το νοιώθω
Στέκονται αντίπερα στης πλάτης
το τόξο
και σημαδεύουν ίσια
στο σπάσιμο των φτερών της Ελπίδας
Η βραδιά έπεφτε αργά, νωχελικά , υπόκωφα
με περίσσια προσοχή
να δαμάσει
τη βιασύνη της
Του θανάτου η ανάσα παγερή
έκραξε
δίπλα απ το δάκτυλο που κρατούσε
τη σκανδάλη
Δεν έχω όνειρα
Το δρεπάνι κλαγγίζει
Δεν ξεγελιέμαι
πως τούτο είναι η σελήνη του
τετάρτου
Δε λογίζομαι τραγούδια
στου γιαλού το σκοτεινό άπειρο
Το αίμα της αγέννητης παράστασης
είναι
σκούρος ,πηχτός διάδρομος
που με συνθλίβει
για την αγωνία
του απραγματοποίητου
και προδοτικού
οράματος
για δικαίωμα ζωής
όχι δικαιώματα γιορτές
και φραγμένες κινήσεις
Η μυίγα  που έτρωγε χθε
ς
τα χείλη και τα μάτια
του άδωλου έγχρωμου μωρού
ο θάνατος
που φώλιαζε
στα χέρια της άγουρης μάννας του
ήταν το χάδι μας
Τώρα
σκέπτομαι
πόσο άπειρα  μακριά στέκει
η φρίκη
Η φρίκη που κατοικεί
στου μετώπου σου
την κάθετη σύσπαση
και ραπίζει
το δικαίωμα το ένα ...
της μ ι α ς    Ζ ω ή ς
Της Ζωής   ΜΟΥ
Φρεγάτες του σύμπαντος
μάτια ανύσταχτα
καραδοκούν
της φτωχής καρδιάς μου την ελπίδα
Στραγγίζει
στο χέρι του εκτελεστή
η προδοσία
Την ίδια ώρα
που τα χείλη του κραυγάζουν
το δικαίωμα της λευτεριάς
Με τους προβολείς
στραμμένους
στο περίγραμμα των χειλιών
Χαμογελά , μα
σκοτεινιά
λίγο πιο πάνω
απ το έγκλημα των χεριών
δε φαίνονται στα μάτια
παρά οι ρυτίδες
ενός χαμόγελου
που παραμένει στα χείλη
το παγερό βλέμμα
δεμένο
απ την κίνηση και το  έργο των χεριών
δεν στέκεται μάρτυρας
Οι φωτοσκιάσεις δουλεύουν σωστά
Ύστερα , πάντα κάτι περιμένουν
Ναι!... περιμένουν....
στροφές , δύνες , σιωπή απόλυτη
πριν απ το μεγάλο κτύπημα
Η προετοιμασία
δούλευε σωστά
Με τα λάθη, τις παραλήψεις
τις άδειες ετικέτες
τις χρωματισμένες
από ετερόκλητους
επίδοξους αρχηγευτές
Τώρα όλα αλλάζουν
πρόσωπο , σχήμα
και η διάσταση γεννιέται
πάνω στη χαίτη του αλόγου που
καλπάζει
μαζί με τα φευγάτα μου όνειρα
στου πελάγου το στραμμένο πρόσωπο .
=========================
1996
απ το βιβλίο μου
Της Πέτρας και του Έρωτα

Της Πέτρας και Του Έρωτα (κεφ.2 )

ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ
κεφ2
Ήχος πλάγιος μιας γλώσσας αγέννητης

                     Ι
Χ ρ ω σ τ ι κ έ ς    Μ ε τ α λ λ ά ξ ε ι ς

Κάποτε το κελί του μυαλού στένεψε
   Η σχιζοφρένεια θέριεψε
Ο αγέρας λυσσομανούσε
    ο ουρανός στέρεψε του σύμπαντος
                                      το χαμόγελο
Η γης στραγγάλισε το παιδικό όνειρο
                 Άνοιξε ο πόνος
                                    στα δυό τη θέληση
Βαθύ μωβ το δάκρυ του ήχου
                                         και
το άσαρκο ανθρώπινο στίγμα
                                  ένας πικρός στεναγμός
που σβήνει ανοικτά
                              στο σκοτάδι του άχωρου παρόντος
Γίνεται μια υποψία ύπαρξης
                              Ένα κραυγαλέο νεύμα
                                          στο άχρονο παρόν
Γκρίζα ματιά
                 νεκρό βλέμμα
Το άτι πάλλευκο ορμά
                              στου αρχιπελάγου
                το πρόσωπο που
είναι στραμένο στης ανατολής
                τον γερμένο παλ ροζ σχηματισμό
Ροζ και το πρόσωπο του ήχου που
                                                πνίγεται
                   στο πέταλο του νου
Άνοιξε τη φούχτα του τρελού
Έχει κλέψει και πολτοποιεί τον ανθό
                                                 της ζήσης
Αργή κίνηση ,όλο και πιό αργή
                                           και  
 σέρνεται ως να μείνει ακίνητη
                                νεκρή , ξέπνοη
στην πρώτη προσπάθεια κιόλας
Δε γεννιέται    τ ί π ο τ α  
Παντού μια σιγή
                     Όχι φλύαρη σιωπή
                                         ΣΙΓΗ
Περιμένω ασάλευτος
                       στη γωνιά του μωβ
παρακολουθώ τις χρωστικές μεταλλάξεις
Φορώ στεφάνι
                       απο αρμυρές σταγόνες
                                                       άλυκες
Τα πυρωμένα χαμόγελα της γης
μετά το στραγγαλισμό
                              σπάει το χρώμα
Δεν έχω δύναμη
                     παρά μόνο για την Ίριδα
                               και τα παιδιά της
Πόρνη ξεμακραίνει
                         του φουστανιού της
την τελευταία
                      χρυσοκίτρινη αναλαμπή
Π ρ ο δ ο σ ί α
Ο  όγκος της νότας
                         γίνηκε
                 Ο  Σείριος στου μετώπου μου
το αέναο φως
Ο αγέρας λυσσομανά ακόμα
Δεν υπάρχει
                 παρά μωβ
Προδοδία στης προδοσίας το στεντώριο Εγώ
Η πυραμίδα του Χέοπα
                 μια σκονισμένη παρτιτούρα
σε κίτρινο που χάνεται
Τίποτα δεν υπήρξε μετά
Γεννιέται ο ήχος της αλύσου
                Το κελί υπάρχει όλο και πιο στενό
Η σχιζοφρένεια κατέλαβε την διαλεκτική
                 Δεν είμαι  λ ε ύ τ ε ρ ο ς
                              Ναι ! ναι δεν είμαι
Μα μπορώ και φωνάζω
                              Είναι μια νίκη
Ακούω μόνον εγώ
                 Πρέπει να φύγω από εδω
Με ζώνει ο ήχος της αλύσου
                                  Δεν έχει νόημα
Σπάζει ένας κρίκος
                            τον ακούω
Στην αρχη δεν κατάλαβα
                            νόμισα πως ήταν η σύσφιξη
Μα  .... Π ρ ο σ μ έ ν ω
Το στέμα το πορφυρό
                             γίνεται σταγόνα
                    κυλάει
συμπαρασέρνει το είναι μου ολάκερο
Πιέζω όλο και πιο βίαια
                    ο κρίκος σπάει
                                        Λίγο ανάσα
ένα φως, μιαν υποψία
Η όραση ειναι απ τη σχισμή του κρίκου
Πόσο απέραντα μοιάζουν όσα προβάλλονται
Μα ειναι ένα  τ ί π ο τ α
                                 το ' Ό λ ο ν " δε μπορώ
Πόρνη Ίριδα με μαστιγώνεις
                                       ξανά
                       Εγώ θα φύγω
                                          από εμένα
Κάποτε το κελί του κόσμου
                                    στένεψε
Η σχιζοφρενεια θέριεψε
                                   ο αγέρας λυσσομανούσε
Ο ουρανός αφάνισε
                            το δάκρυ του σύμπαντος
Υστερα νυμφεύθηκαν
                    και στραγγάλισαν
                             ένα - ένα τα παιδιά τους
Το δάκρυ ήταν βαθύ μωβ.-
===============
1996
απο το βιβλίο μου
Της Πέτρας και του Έρωτα

Μέγας Αναχωρητής

ως μέγας αναχωρητής
θα στρέψω το πρόσωπο
στην αγκαλιά του ήλιου
κι όπως θα πυρακτώνομαι
λεύτερη πια
με νίκη αδαμάντινη...
θα μυηθώ για άλλη μια
στο μυστικό παράπονο των νεκρών
που είναι πάντα υπεύθυνο
σαν χάνουμε τις ώρες
μέσα σε τόσο αίμα
πάντα επιστρέφουμε εκεί...
στην ίδια εκείνη τάξη της
απολύτου αταξίας μας
στις ώρες που κάηκαν
κίνησα τα ταξίδια μου
και λιποψύχησε ο θεός ...
μόνη διαβαίνω στο άπειρο
μόνο μια φωνή με φθάνει ..
δαίμονας με συντρόφεψε
δαίμονας μ έχει αγκαλιά
κι αυτός με τυραννάει...
δεν είχα ανθρώπου πεθυμιά
γελάστηκες θεέ μου ...
δεν ήταν δικό σου το φιλί
κι οι κύκλοι σου σπασμένοι
με άλλους περιδιάβαινες
μέσα σ αυτούς τους κύκλους
είχες και κάτι όνειρα
που μοιάζανε ζωντανεμένα παραμύθια
μα εγώ
εγώ ποτέ δε θέλησα
αυτά να τα σκλαβώσω...
απείρου σκέψη ειμ' εγώ
το όνομά μου Αγάπη
αλλά δεν είμαι κανενός
κι αν όλοι με φωνάζουν...
κανένας δε με θέλησε, κανείς δεν παραδίδεται ...
επιστροφή δεν έχει αν κρατηθεί απ τα χέρια μου
σταυρώθηκα για σένα χθες θεέ
και πες μου,
μ ακούς;
πώς το αντέχεις;
τι κι αν χειροτονήθηκες
το σχήμα δεν το έχεις
μένεις ακόμη ασταύρωτος
κι αν έτσι μείνεις για καιρό
εγώ θα σε αφανίσω
σε δειλινά δεμένα στην πιο φρικτή παλίρροια
που ανάσταση δεν κράτησε ...
εμείς....
πώς το λες το.... "εμείς";
δε γεύθηκες την αρμύρα μου,
δεν είδες πως σπάω τα κύματα
με τα μικρά χαμόγελα
μ' ένα λυγμό που κι όταν αφανίζεται
βαθύ σημάδι αφήνει.

Της Πέτρας και Του Έρωτα

Γ

εννάτη ώρα
έχεις μια γεύση ουρανού
στα κοραλλένια χείλη
εφάνη φως
πάλλευκο φως
στων ανοικτών χεριών την προσμονή
πώς σβήνει ένα χάδι
στις απαλές καμπύλες
του κορμιού
διαιρώ τον άνισο χρόνο

η ώρα είναι εννάτη
σαγηνευμένη
στο λίκνο του φιλιού χορεύω
της Ιριδας μυστικό το ταξίδι
σχίσαμε του νερού τη σαπφειρένια νηνεμία
διαβήκαμε
στο χρόνο του θέρους
ήλιος αγέννητος
ταξιδευτής
 μας τύλιξε ανάλαφρα
λευκό, κόκκινο πορφυρό, γάργαρος ήχος
στου αγέρα το άσπιλο πρόσωπο

η ομηρία με πλήγωσε
στο βαθύ σκοτάδι
του ήχου σου
αναζητώ μυστικά περάσματα
στάθηκα αντίπερα
ματωμένη η ματιά
το χάδι βαθύ επίμονο

η ώρα ενάτη
σ ακολουθώ
σε παρθενικό ταξίδι
που αφήνει βαθιά ίχνη
στη συνείδηση.

[ απόσπασμα
από το βιβλίο μου
"Της Πέτρας και Του Έρωτα "]

Μα Πώς;

θα ήθελα να σε κλείσω
μέσα σ ένα τραγούδι,,,
να μην κρυώσεις ποτέ πια..
θα ήθελα να ζωντανέψω τις νότες μου
να σκορπίσουν τη συννεφιά
που σε κατοίκησε...
θα ήθελα...
πολλά θα ήθελα...
αλλά τώρα πια....
φεύγω...
φεύγω δίχως μια λέξη ,
ουδέ μια σκέψη
ούτε καν μια πεθυμιά....
είναι πολύ αργά...
τα λόγια πάγωσαν,
οι σκέψεις μ' άφησαν
μια μνήμη με μαστιγώνει....
κι είναι μεσάνυκτα...
τα μάτια κλείνω μη με τρομάξουν οι σκιές...
σκοτάδια παντού...
το βήμα μου...
ναι!  το βήμα μου πρέπει να το κάνω αποφασιστικό...
δεν υπάρχει λόγος να γυρίσω...
δεν υπάρχει λόγος...
δεν είσαι πουθενά,
δεν υπήρξες ποτέ..
μονάχα που...
μα πώς μου γεννήθηκε η πεθυμιά
να σε κλείσω σ ένα τραγούδι ...
να μην κρυώνεις ποτέ....

Μη Με Ρωτήσεις

φόνισσες στα σύνορα του κόσμου
που πλανάται
παίζουν με ασάλευτη ηρεμία
ανάγκη να ξεσχίσουν
δικαιολογία  αγριεμένη
σαν κρύβει απελπισμένη ευθύνη

σπάνια κραυγή
μονάχη διαβαίνει αβύσσου τρόμο
ξεσχίζει γης, χαράζει κοίτη
να διαβούν λέξεις σαρκωμένες
με την μεγάλη αμαρτία της αγάπης
φορτωμένες συντριβή

δε στεριώνει λόγος άπληστος
θολωμένα σκοτάδια ερωτευμένα
μυστικά παράπονα, κορμιά χυμένα
στο τέλος της νύκτας
ανατέλλουν βιασμένα δίχως ίχνος ανασεμιάς

ξεσχισμένα σωθικά στο τέρμα του νόστου
μη με ρωτήσεις
θάλασσα οκνή πνίγηκε
σε συντριβή ενός κτύπου
καρδιάς που γένναγε δυστυχία
σε αποσύνθεση

μη με ρωτήσεις
τι προσμένω με χείλη σφαλιγμένα
και τη ματιά ταξιδεμένη
στην αρχοντιά χρωμάτων μύθου
που τρελαμένος ρήμαξε πριχού ξεψυχήσει.

Φωτεινές Πτυχές

πώς  παίζουν έτσι ανάλαφρα
η νύκτα με τη μέρα
κι η μια για πότε χάνεται
πίσω απ τα χαμόγελα της άλλης
αναδιπλώνονται και μας παρασύρουν
περιγελώντας μας
κι εμείς που έχουμε ντυθεί
σοβαροφάνεια περίσσια
περιφερόμαστε
λες κι έγινε κάτι βαρύγδουπο
σπουδαίο

ένα παιγχνίδι ερωτικό είναι η ζωή
που μεις ποτέ δεν καταλάβαμε
χανόμαστε
στις μικρές φωτεινές πτυχές
ενός μοναχικού "α" της μέρας
και λαβωνόμαστε σ ένα μικρό "ς"  τελικό
που κατοικεί στην νύκτα
και κλαίμε με διάρκεια
λες κι η στιγμή είναι ολάκερη ζωή
κι εκεί επάνω
στου τεράστιου  Εγώ μας το λίκνο

συνθλίβουμε ολόκληρη  αλήθεια
ανοίγουμε τα κάτοπτρα
και χτίζουμε
πάνω στις αντανακλάσεις τους
μάσκες σκοτεινές  γεμάτες με φτιασίδια
ντυνόμαστε μ αυτές
και πάλι απ την αρχή
σ ' ένα ψεύδος
που το βαπτίζουμε αλήθεια ...
12/13

Θραύσματα Σιωπής

Στάλαζαν θραύσματα σιωπής
άγρια μανιασμένα
ξέσχισαν μνήμες που ρήμαζαν
γυμνές βασανισμένες
διαβαίνει η νύκτα βιαστικά
τρεκλίζει η νέα μέρα
χλωμή και αφτιασίδωτη
πνιγμένη μες στο αίμα

έχω τα χέρια αδειανά
δεν είναι σύμμαχος η γης
σε θάλασσα αναστήθηκα
μ' έθρεψε μία πέτρα
και σε φωτιά δίνω ζωή
σαν με κερνούν οι δαίμονες
εκείνη την ώρα τη μικρή
όπου γεννώ αγριεμένο αγέρα

Σπασμένος ήχος γλίστρησε
και θάφτηκε σε χιόνι
χιόνι λευκό αλέκιαστο
κοιτάζω στο χωρόχρονο
πολυάσχολοι όλοι οι άλλοι
εισβάλλω ως διαφορετικός
μα καταπτοημένος
κι όσο κι αν στάζω αρμύρα
κι όσο κι αν νοιώθω ανίσχυρος
θα δέσω τον αιώνα

ήταν στο νιο το λιόγερμα
πριχού με πάρει η νύκτα
ξεσχίζω ο,τι αποσώθηκε
απ τη φθαρτή μου σάρκα
και λεύτερος μες σε ρυάκια
μιας βροχής ταξίδι νέο κάνω
 κι όπως τα χέρια
έχω αδειανά
 μη ξέροντας που στέκω
 ανήσυχος ως  άνεμος
γεύση ζωής κερνώ μ ένα μικρό χαμόγελο
που κράτησα δικό σου

12--13

Νους Ορά και Νους Ακούει

   Πριν πολλά χρόνια -για όσους το έζησαν-  θα θυμάσθε την τραγωδία του Τσάλεντζερ....
Σαν άλλοι Ίκαροι θαυμάσαμε το επίτευγμά μας και νοιώσαμε υπεροχή.
Μόλις 75 δευτερολέπτων πτήση και ...Ω!
Το θαύμα της τεχνολογίας διαλύεται μαζί με το πλήρωμα στην αρχή της πορείας του
προς το διάστημα .
   Επτά άνθρωποι και δισεκατομμύρια δολλάρια έγιναν ένα φαντασμαγορικό στίγμα στην ατμόσφαιρα .
Και κλάψαμε πικρά για μια αποτυχία που τόσο καίρια πλήγωσε τον εγωισμό μας .
Ναι δεν κλάψαμε τα θύματα .
   Την επομένη της καταστροφής του Τσάλεντζερ δέκα-επτά νεκροί σε αεροπορικό
δυστύχημα δεν έφεραν την απόγνωση που θα περίμενε κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος
συγκριτικά με τους επτά αεροναύτες .
Μια εβδομάδα προ αυτών των γεγονότων το ραδιόφωνο είχε μεταδώσει ο,τι στον πόλεμο δυο
φυλών Ερυθροδέρμων που εμαίνετο από καιρό υπήρξαν εκατόν πενήντα νεκροί....
 Εκτός από την τραγωδία  του Τσάλεντζερ δεν υπήρξε κανένα σχόλιο, καμμιά αναφορά ,
κανένας προβληματισμός για την αεροπορική τραγωδία και για τους νεκρούς από τη μάχη
των Ερυθροδέρμων.
Γιατί άλλως τε; Κανείς απ αυτούς δε θυσιάστηκε στο βωμό συμφερόντων κεντρικών εξουσιών
   Αρνούμαι να πω  "je suis  Charlie" σήμερα ,
μιας  ... Νους Ορά και Νους Ακούει....
Ένας ευτελισμός της Ανθρώπινης αξίας που ποδοπατιέται και σκυλεύεται σε προεκλογικές καμπάνιες .
Εκτός του ονόματος του εντύπου ξέρει κανείς από εσάς τα ονόματα των θυμάτων ;;  Των θυτών είναι πιο γνωστά ...
Με τρελαίνει η υποκρισία και τα δήθεν γενικώς ....

Πίνω Παράφορα Τις Κραυγές Μου

δέθηκαν με ιμάντες στο Σύμπαν κρατήρες  που βρυχώνται
μάτια ασημάδευτα κατατρώγουν
μέλλοντα ζωής που χλώμιασε από χλευασμό
λαίμαργα φεγγάρι θανάτωσε τρυφεράδα αγγέλου
και δεν προχώρησες ποτέ
κλειδωμένος σε απαίτηση
άναρχη σκέψη ξέφτι συνείδησης
ανυπότακτα όνειρα που αναδύθηκαν
πέρα από λέξεις που γλίστρησαν από πορνεία
την ώρα που φλέγονταν σύνορα συμμοριών
ηχούν τύμπανα και το ικρίωμα στήθηκε
στέκω στη σιγή κι εσύ να ψιθυρίζεις ο,τι φοβάσαι τη ζήση
πόσο αδιάφορη χαραυγή σε γύμνωσε
εκεί που το μελάνι σφραγίζει  σκιές βουτηγμένες
στου Άδη το δάκρυ κι αλλάζει ρούχο η οργή
αβάσταχτο βάρος αυτό το δάκρυ και με τα χέρια άσαρκα
στραγγαλίζω μικρές εποχές που απέτυχαν
να πλέξουν νότες μέσα  σε χορδές
εκεί πάνω στη μοιραία φλέβα  που ματώνοντας
θαμπώνει τον ήλιο και κανένα ίχνος της τραγωδίας
δε μαθεύτηκε μιας και πίνω παράφορα τις κραυγές μου.

Περασμένα Μεσάνυκτα

περασμένα μεσάνυκτα και η Νύκτα βρυχάται
σταματημένα λόγια βουτηγμένα σε αίμα ένοχο
ψηλαφώ μνήμη τυφλή ξεβρασμένη σε βράχια
ξαστόχησαν χείλη να ρουφούν έρωτα φλόγα
κι ήμουν εγώ που ξαγρύπνησα  ζωντανό βλέμμα
σε ύπνους αμνήμονες πόνων μοιρασμένων
ώρα που συντελέστηκε το έγκλημα στην ίδια θέση
πάντα στην ίδια θέση
και τίποτα δεν θυμίζει τ' ανθρώπινα θρύψαλα
σκλάβοι λάμψης παντέρημης ερήμου παγωμένης
κι όσο που πίστεψες σε χρόνο που αρνήθηκε να σε δει
μέτοικος, χωρίς προτεραιότητα θανάτου
πώς τρικυμίζει ανασεμιά άτολμη κουρασμένη
υπνοβατεί σε μικρό κύμα κι εσύ να θωρείς
ιδρωμένη ιστορία πλασμάτων αγέννητων
συμπονώ τις χαραυγές που το αίμα αμαρτάνει
γδέρνοντας τα σωθικά μιας μέρας καταφρονημένης
δες πως φρένιασε  κάθε αδυναμία ανθρώπινη
νόθα σώματα γυμνωμένα από ψυχές
περασμένα μεσάνυχτα κι η Νύκτα καλεί σε αναφορά
μα καμμιά παρουσία δεν τόλμησε ...

μάθαμε στους ήχους των σιωπών
κι όταν χάθηκαν κι αυτοί,
εγέρθη μιαν αλήθεια που είχα λησμονήσει ....

Μιας Στιγμής Παράσταση

διελύθη  μικρή νύκτα πάνω σε λυγμό
και κανένα πάθος δε διεκδίκησε αμοιβή
ένα μοναχικό φωνήεν κρεμάστηκε
σε στήθη γυμνά δίχως πνοή που
νόμιζες της αβύσσου εξόδους  σημάδευε
ιδρωμένη λύπη ξεχύθηκε οπτασίες ντύθηκε
αγέρας δαγκώνει γυμνό κορμί στερημένο ήλιο
γεμάτο συνείδηση υπεροχής πλέριας αδυναμία
επεκτάθηκαν οι καταδίκες κι ούτε ένας ψίθυρος
να σπάσει χρόνους άτολμους σε έρωτα
έρεα σε  καμπύλη  οριζόντων και καμμιά ικεσία
βλάσφημος θεός με τυράγνησε δεν είχε διεξόδους
στένευε έναν κόσμο πικρό και άχαρο κι ούτε ένα χαμόγελο
τα μικρά πρωινά δαίμονας γέρνει  να θρέψει ψυχές
ξεπλένεται σε μυστικά δάκρυα και ξεφαντώνει
πίσω από μισάνοικτες πόρτες ίσα που να χωρούν τα κάτοπτρα
δυο αισθήσεις ξάφνου ζωντάνεψαν μέσα σε φλόγα
χτίζουν διάφανους έρωτες να ενώσουν ιλίγγου χρόνο
μια στιγμή αποκάλυψης
μια μονάχα στιγμή κι ας πλατύνεται..

Ξενυχτισμένοι Ορίζοντες

κανένα σπέρμα δε σημάδεψε με σιγουριά
θάλασσα ανάλλαχτη που μονάχη ανάβει
με χείλη φλεγόμενα ξεγραμμένο μύθο
γήινης πεθυμιάς κερδισμένου αίματος
χίμαιρα ανίερου λογισμού ντύθηκαν ώρες
κι εσύ μεθυσμένη σαν αιώρα ασίγαστη
σπάζεις πεθυμιές από μνήμες ελεύθερες
και ταπεινώθηκες δίχως γνώση ανασασμών
ενός έρωτα αυτογέννητου που ξαναενώνεται
με του Χάους τη θρυμματισμένη  πνοή
κάθε χάδι που ξέγραψες
βουβά γυμνό στήθος χαράζει
τραντάζοντας ζωές αχόρταγες νιότη
γέρνουν εικόνες από σπασμένα κάτοπτρα
ο σπόρος της μικρής άνοιξης αγναντεύει
σε πέλαγο μάχη στεριών που φυλακίζουν
ήλιους καρφωμένους πάνω σε κορμιά απρόσωπα
δίχως παλάμες να ψιθυρίσουν
σε κρυφά μονοπάτια ανέμου άλαλου
μόνο ένα ολοπόρφυρο δάκρυ
δειλά τρυφερά επίμονα θωπεύοντας   πέταλα
μικρής παπαρούνας έσπασε τα σκοτάδια
σε ορίζοντες που ξενυχτούσαν.

Άνομοι Δρόμοι

πώς φυλακίζεις μιαν ανάσα
που ροβολώντας  ποθεί να σμίξει
μ' αγριεμένο ωκεανό
απ τις χορδές μου
ήχος πεντάστερος γίνηκε βέλος
μ αυτό αρματώνω
ενός  χειμώνα πικρό  σκοτάδι
πριχού στον ουρανό σου θανατωθώ

κρατάς στα χέρια σου
μικρού θεού το δάκρυ
δαίμονες σε σημάδεψαν μ επτά φωτιές
σαν κολασμένος μ αυτά τα όπλα σου
σ άνομους δρόμους ν' αναζητάς
τη μια λύτρωση ,μετά την άλλη
γιατί δεν ήξερες πως να χωρίζεις
νερό κι αρμύρα από  θάλασσα μικρή

στάθηκε το βλέμμα μου πάνωθέ σου
χάδι που ράγισες μέσα σε ψεύδη
κι ούτε λογάριασες
πως ματωμένα δευτερόλεπτα
με κοινωνούν ζωή

27 / 12 / 13

κι όταν σου έλεγα μην απελπίζεσαι....
θύμωνες τόσο ...
για κοίτα μες στη ροζιασμένη φούχτα μου...
καινούρια ζωή....
κι έτσι χειροπιαστή σου δίνω με αγάπη την ελπίδα...
Πάντα θα ανατέλλει, μια καλή μέρα !!

ας ανοίξει το θαύμα του καθενός
που θα δώσει ουσία ,περιεχόμενο ,ελπίδα
και ότι ο καθένας σας έχει πεθυμιά ...
θαρρώ ένα θαύμα είναι αρκετό....
φιλιά σε όλους σας με αναίτια αγάπη !!