αχάρακτη νύκτα φεύγει μακριά
ο ουρανός στο άκουσμά σου
φορά στο στήθος θάνατο
καμμιά σιωπή δε στέκει στ' αλλαγμένα
γεμίζει η φλέβα δύναμη τυλίγει άδεια σώματα
έχεις όνομα;
με καλπασμό η μοναξιά αχάρακτη
κλιμακωτά απλώνει ψιθυρίσματα
κρατά σπαθί σταλάζει πόνο, βαθιά η κραυγή
κι ούτε ένα καρδιοχτύπι ανήσυχο στα χέρια
βουτάει ο στεναγμός σε μνήμες φόνισσες
έχεις όνομα;
γυμνός ο κόσμος κι ο καιρός
πώς αντιγράφεσαι πάνω σε βράχο ιδρωμένο
σαν πεταλώνει κύματα μιας θάλασσας πρωτόγεννης
αγανακτούν τ ανώφελα και πάνε και πεθαίνουν
εκεί που το χνώτο της νύκτας με λαβώνει
αν έχεις όνομα σε νύκτα αφανέρωτη
χαραγμένο στα χέρια μου πάνω
εκεί που κράτησα
την τελευταία στιγμή του κόσμου
έλα σιμά μου να κοινωνήσουμε δάκρυ
εκεί έκρυψα τόσα που βάσταξα
κι έναν μικρό θεό ακόμη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου