στην όχθη της αγάπης άκουσα στεναγμό
σε πέτρα παγωμένη σμίλεψα χρόνο
έγειρα να ξεδιψάσω με το δάκρυ της γης
ριπές αγέρα σχίζουν ματώνουν παράφορα το χρόνο
ποτάμι δίχως όχθες βασανίζει λέξεις παράφορες
ταξιδεμένες σε μεσημέρια αδούλωτα
ξεπέρασα και μετακίνησα θάνατο
μπήκα στο ακατόρθωτο ανάμεσα σε φωτιές
ερωτευμένα φεγγάρια λαβώθηκαν
σε ήχο βημάτων που κροτάλιζαν
καθώς έσβηναν ένα ένα τα σκοτάδια
συστέλλομαι σ έναν κόσμο που καταδιώκεται
στέκω και διαστέλλομαι στα μικρά απείθαρχα
σε όσα συμβαίνουν μέσα μου
δε διαψεύδομαι καθώς σ αγγίζω στο φως
κι ας νόμιζα ...
παραμένει τόσο ακριβά απλησίαστη η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου