χάραζες πάνω μου λευκά φιλιά σαν από φίλντισι
εκθαμβωτικές σιωπές γλιστρούσαν χάνονταν
εκεί στην όχθη της απάθειας με σφαλιγμένα χείλη
γύρισε η επιθυμία στα ίχνη του γκρεμού
τόση η λαχτάρα για αγέλαστο ουρανό
ρέει λαθραία σκόνη διάφανη ναυάγιο αταξίδευτο
κλείσαμε όλα τα κενά να μη χαθεί ουδε ανάσα ερωτευμένη
έκλεβες τις αγρύπνιες μου κι ούτε που καταλάβαινες
με άγρια απαίτηση μπήκες στον πρώτο μύθο
εξαντλημένη προσοχή και σπάει στην αγωνία
μοιάζει με εξαπάτηση το ασίγαστο καυτό φιλί
πώς γίνεται να ταλαντεύεσαι μόνο στο δικό σου κύμα
πριχού να βυθιστούμε σε κείνο το θαλάσσιο φως
πυκνό σκοτάδι και γραπώθηκα στη βεβαιότητα
το δάκρυ σου λάβα που κουβαλά αρώματα
έπινα θάλασσα άφθαρτη ζωγραφισμένη μ' αναστάτωση
σε κρατώ στην όχθη φεγγαριού απόρθητου
χαρίσου πέφτοντας στου έρωτα τ' όνειρο
εναρμονίζεται η καρδιά σε θεϊκό ανάλαφρο ίλιγγο
η ευεργεσία μιας σιωπής βυθίζεται σ' αμείλικτη θάλασσα
κι αλήθεια του θεού το πρόσωπο ζωγράφισες
μεγάλη περιέργεια απόκτησε ο θάνατος
αυτός ο έρωτας να κατακτιέται απ τη ζωή.
29/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου