μια πεινασμένη θάλασσα βρυχάται και ορμά
στην όχθη κορμιού αθέατου ξεσπά
ανήσυχη απεραντοσύνη ανένδοτη
πικρές σκιές σβήνουν τον ήχο σου
σκάβω στη πέτρα βαθιά μνήμη να σμιλέψω
πάλι ανάμεσα σε δυο ερήμους χάθηκες
έρωτας που ανασαίνει Αύγουστο
κι έτσι όπως ραγίζει το τραγούδι
ταράζει τον καιρό και μεγαλώνει τ άπειρο
βαθαίνει η λαχτάρα αγάπη μου
μες στις ερήμους σου να μπω
ριγά η ψυχή ταράζεται δεν ημπορεί
πίσω από σύνορα να χάνονται τα ίχνη σου
δύω σε σκόνη πέτρας , μαύρη πυκνή ομίχλη
εκείνη τη πέτρα σαν σμίλεψα τον ήχο σου μη χάσω
μου μίλησε η θάλασσα τον ουρανό σαν ξέσκιζα
μεθώ πίνοντας δάκρυ μικρής αβύσσου
ούτε μια μέρα που νά 'χει φως δε φάνηκε
ούτε μα μέρα
κι εσύ να βασανίζεσαι ανάμεσα σε δυο ερήμους.
30/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου