προσμένοντάς με στ' άδυτα της αβύσσου
αετός μου παράστεκε σ' όλες τις συνουσίες
με ουρανό αδιάφορο σ ένα βαρύ κρεββάτι
έρεε το αίμα μου γυμνή πρόκληση σε αιώνα
στην κόλαση πηγαίνω να συναντήσω το θεό
αν αγαπιώνται ήμερα οι έρωτες να μάθω
πάνω σε διάφανες σιωπές εκεί που η τρέλα
αναγνωρίζει το έγκλημα το πιο καλοστημένο
μοιραίο δοξάρι πώς κλαίει το βιολί στη φρίκη
αναγνωρίζει χνάρια βαθιά από ψυχή που ξόδεψε
σιωπηλά και τρομαγμένα ανιχνεύει ξένη ανάγκη
για όνειρο μες στο όνειρο και ψηλαφώντας το
εκείνο φωνάζει στο βιολί δε σε χρειάζομαι
αθέατο δοξάρι πια στριφογυρνά σε σύμφωνα μπλεγμένο
βαρύ φορτίο στεναγμού μα δεν το εκδικούμαι
χάρτινες σκιές σκοντάφτουν σε λυγμό που σφάχθηκε
ακουμπώ τα χείλη πάνω του δίχως να γλείφω το αίμα του
μη με κοιτάς σαν σέρνεται ο ήχος σου σκαλώνοντας
στα δίχτυα που ύφανες να ξεψυχά ο λόγος
διψάω για κείνη τη ζωή που με ξεσχίζει η δύναμη
μιας ηδονής που μου χαρίζει αναίτιος θάνατος
ας ματαιοπονούν οι ώρες που ξοδιάζονταν
πάνω σε συνουσίες μιας μνήμης που φωτίστηκε.
9/3/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου