έτσι που αναρριχήθηκες σε κείνη τη μικρή
δολοφονημένη σταλαγματιά βροχής
φορούσες
μαυροντυμένες λέξεις πλασμένες
μία - μία από ιδρωμένους γλιτωμούς
συ που δε χάρηκες του έρωτα το πάθος
να ξεδιψάζει και να λούζεται
μ' ένα κομμάτι ουρανό
πάνω σ' εκείνα τα μεγάλα
ματωμένα δευτερόλεπτα
έτρεχες πίσω απ το χαμένο τίποτα
να χωρέσεις μέσα σου
κάθε αμελητέο
δεν έχει είσοδο ελεύθερη για σένα
άναρχα με του νερού τα χρώματα
στο έλεγα μα εσύ
δεν ήθελες τη μουσική ν ακούς
η δροσιά γεννιέται
στις αϋπνίες των φωνηέντων
και από μια χαραμάδα
ενός μικρού "ε" ξεχύνεται
δίχως ν αγγίξει τίποτα
ντύνει ένα συναίσθημα
μονάχα ένα κάθε φορά
τότε πια τίποτα δεν είναι όνειρο...
11/ 1 /2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου