πασχίζει να βιώσει παράνομα
και διαψεύδεται καθώς βουλιάζει
σε εγκόσμιο δάκρυ από ήλιο πρωτόγεννο
νηφάλιες ώρες με σώζουν από λόγια
που κρεμάστηκαν σε ριψοκίνδυνη χαρά
λυγίζει ο έρωτας στο ελάχιστο της λήθης
και το ανώφελο, λιγάκι σαν σαλέψει
δεν καταφέρνω να σμιλέψω σε φωνήεντα ζωή
κίνησε βροχή
σπασμένο φως στις φούχτες
μολογά τον αναπάντεχο χαμό
του ήχου των φιλιών σου
που εξακολουθώ μες στα σπασμένα κάτοπτρα
να τα εξακοντίζω σε πλήρη παρακμή
τίποτα άρτιο , τίποτα.
13 -1 - 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου