που απ την άκρη του έσταζε
παγωμένο χαμόγελο
σπαρακτικά τα χέρια σου
την παραίτηση πάσχιζαν
αργοπορεί η συντριβή
να αφήσει λάγνο πάθος
σπάνιο,νόθο,αδιάφορο
το οδυνηρό της σύμπραξης
κι όπως βύθιζα τα χέρια μου
σε μοιρασιές και φόβους
υπολείμματα κραυγής
γκρέμιζαν το σώμα μου
σ' αέναη συμπατική σιωπή
την ώρα που ροκάνιζε συχνότητα.
21/1/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου