Μικρός Θυμός

Θέλω να σπάσω τον ήχο...
θέλω να σβήσω ...
αυτές τις σκληρές γραμμές της ανάμνησης...
δε θέλω άλλο να αισθάνομαι τις δικές σου διαδρομές...
πάνω στη φλογισμένη μου σάρκα...
δε θέλω σου λέω να φυλακίζεις την ανάμνηση
να συνθλίβομαι πάνω σε αγέννητους ήχους ...
είσαι φως ή νερό;
μα το νερό είναι φως κι εγώ ένα τόσο δα μικρό χάδι
με τα χείλη δε γεύομαι
μονάχα με της σάρκας μου τα ξεσχισμένα κομμάτια
τυλίγω όλου του κόσμου τα πάθη
απ' αυτά γεννώ στίγματα, ήχους  και ρότα
ο λόγος ... που δεν έγινε λόγος
και ο φόβος που που δε γέννησε πρόσωπο...
σου λέω μη με κοιτάζεις ...
ω! ναι μη με κοιτάζεις στις άδειες ώρες που αναδύομαι
με πίκρανε η αρμύρα των ματιών
με γέννησε ξανά και ξανά το ματωμένο σου φιλί
δε φυλακίζεται ο υδάτινος κύκλος που με στέγασες
μονάχα η ανάμνησή του
Ποιος είσαι;
Πώς τολμάς και μίλησες για ήχους;
δικός σου ήχος η σιωπή
δικός μου η μουσική της ...
Ω! έλα λοιπόν , δεν έμαθες, δε πέρασες, δεν είδες ;
οι φλόγες χαράζουν τις διαδρομές
οι φλόγες και τις κλείνουν...
δε χαρακώθηκες ποτέ , για να μιλάς  ανίερα
για τους φριχτούς ,τους πόνους
Τόση αποκοτιά ; τα πέπλα δε φυλακίζουν ήλιο,
που έχω στα σωθικά μου...
κι ούτε που τόλμησε ποτέ ...
τ' Αυγούστου ο ήλιος να με τυφλώσει..
και γιατί θαρρείς πως είσαι ήλιος άνοιξης
και θες να με τρομάξεις; χα!
μα τι μου λες καλέ μου; το σκέφθηκες; το νοιώθεις;
μη ξεσαρκίζεσαι πολύ ενωρίς
δε ξέρεις τέτοιο υφάδι.
δεν ψάχνω που θα κατοικώ..
απ' τ' άπειρα σύμπαντα έρχομαι
κι εκεί θα επιστρέφω κάθε που θα μου λες τ' ανίερα
μόνη και πάλι μόνη . Μ' ακούς;
κι αν δε γεννήθηκες εκεί να μη με πλησιάζεις ...