το νερό περνά απ τη ζωή στο θάνατο
τυραγνισμένη πορεία στη φλέβα μου
στο βαθύ του ποταμού και στα ρηχά του κόσμου
γονατίζω δεν ξέρω τα ασφαλή
δεν είναι κάτι που το παίρνεις πίσω
μικρό φωνήεν συναρμολογεί
δρόμους που δε πλάγιασαν
βουτηγμένοι σε απέραντη οδύνη
σαν χαμένες αγάπες σηκώθηκαν
και δρασκελούν την άκρη της γης
εικόνες φρίκης κι ας γύρισε ο καιρός
βρήκε σπασμένες μορφές σε κάτοπτρα
αξεδίψαστα λόγια από σπέρμα στεγνά
όλα κινούν ταξίδι ακόμα κι αυτές
οι μικρές πλαστογραφίες δακρύων
ενέδωσε η ερήμωση
ξεψυχά κι η τελευταία αναχώρηση
σπάει την επανάπαυση συγκλονισμένη
άλλοι το λεν μεταβλητό του χρόνου
που ενδίδει σε ζωή που αλλάζει νοήματα
αλλά οι ζωντανοί πια δεν ακούν
και τους νεκρούς δε φθάνω.
1/2/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου