θα σκάψω μ' απελπισία τις τιμωρημένες ώρες
ραγίζουν οι λέξεις μου
ξύπναγε η λύπη πάνω σε κάτι που κανείς δε γνώριζε
ταξιδεύει η ψυχή σε δίδυμο ουρανό που ηττήθηκε
ανύποπτα πουλιά με τις καμπύλες των φτερών
χάραζαν δρόμους που γκρεμίζονταν
αέρινοι όρκοι στην αγκαλιά του επαναστάτη ανέμου
γυρεύω θάλασσα να μπω μα πίνω σύννεφο πικρό
ανάμεσα σε δυο στιγμές που στέκαν λαβωμένες
αναβλύζεις απ τα βάθη αρχαίων ηφαιστείων
σε κοιτάζω ως θαύμα που φθάνει απ τ' ανέκαθεν
ξεψύχησε κι ο τελευταίος ορίζοντας
στου στέρνου την πληγή από φως που σε σημάδεψε
πάνω σε νυκτερινές μπαλάντες άφησες μικρό μειδίαμα
με τ αγέννητα χέρια το έσπειρα στης αυγής τη μήτρα
πάρε με μαζί σου στα μικρά νυκτερινά χρώματα
κι ας κομματιάζεται η καρδιά μες στην αντίσταση
κάθε αυγή θα πλέω
βυθισμένη στη θάλασσα της σκέψης σου
κάθε αυγή θα με ξεναγείς στις υγρές μου διαδρομές
τις αταξίδευτες.
5/2/2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου