Μυστικό Κάλεσμα

Με σφαλιγμένα τα μάτια βάδιζε εναρμονισμένος
στου δικού του απείρου το μυστικό κάλεσμα
στο χέρι κρατούσε το δίχρονο "α" να του ψιθυρίζει
του νερού τον μεγαλόπρεπο ήχο εξηγώντας του
το μυστήριο του ανυπότακτου  στα μικρά πράγματα
ντυμένος τα σάβανα του κόσμου ολάκερου 
ρουφούσε μια θλίψη γεμάτη σοφία,ιστορία αιώνων αμέτρητων
πόσων ανθρώπων ευθύνη κι όμως
ένοιωθε ανάλαφρος σαν του ανέμου το μικρό πέρασμα
ο ήλιος είχε χαθεί με τ ανθρώπινα πάθη φορτωμένος
μα αυτός ποθούσε τις μεγάλες θάλασσες του "ω" μέγα
αργούσε να φθάσει ; αναρωτιόταν
θαύμαζε τη διαφορά του ενός γράμματος απ το άλλο
και χαιρόταν που δε νοιαζόταν να μεταδώσει τίποτα πια
στις απέραντες μέρες και τις θεόρατες νύκτες που συνάντησε
τότε που πίστευαν οι άνθρωποι στην αυταπάτη ζώντας
πως οι θάλασσες είναι γαλανές
άχρωμο είναι το νερό - τους έλεγε - εκείνοι όμως τον περιγέλασαν
με σφαλιγμένα μάτια βαδίζει εναρμονισμένος
στου δικού του απείρου το μυστικό κάλεσμα
διασχίζει νέα έρημο απολύτως στεγνή και ασφαλή
καλεί τη λήθη αφήνοντας χνάρια να  τα φιλήσει
σε άλλους αιώνες το νερό.

Κοχλίας

      Η φύση δωρίζει την αντικειμενική πραγματικότητα. Οι άνθρωποι όμως  την αντιλαμβάνονται ο καθείς με τον δικό του τρόπο. Εισπράττουν αναλόγως της Γνώσης ,της Συνείδησης και της "πράξης" ή"απραξίας που επέλεξε και την στιγμή που συνέβη... 

      Έτσι το αντικειμενικό μετατρέπεται σε υποκειμενικό και το πραγματικό υπόκειται σε αλλοιώσεις.

Η μεταφορά αυτής της εμπειρίας καθιστά μια τραγελαφική ιστορία που μπαίνει σε καδραρισμένα σπασμένα κάτοπτρα. 

      Οι εποχές κάνουν κύκλο κι εμείς χαμένοι παρατηρώντας σε λάθος κατευθύνσεις, κλειδωθήκαμε στο βραχύ "ο" μικρόν και εκπνέουμε διαρκώς, με την ψευδαίσθηση αναπνοής ...