Για Πες Μου...

εκπορνευμένες  ψυχές κολυμπούν σε πλάνες
βγαίνουν στο φως ντυμένες σοβαροφάνεια
κι εκδίδονται συνειδητά ή ασυνείδητα
πίσω και πάνω από ανεύθυνες λέξεις
και πες μου πώς να υπερασπιστώ ευτελισμούς
οργανωμένο έγκλημα και την καλοδουλεμένη
σκόπιμη ασυνειδησία ενός "Εγώ" που εκμεταλλεύεται
κακοποιώντας όσα δεν κατάλαβε....

Είναι Αργά...

άνοιξα τα σπλάχνα μου
να διαβεί η ζωή ολάκερη
να χυθεί απ τα χείλη μου
σαν ήλιος ζεστός ζωοδότης
κι όλα είναι εναντίον μου
γιατί τόσο στενός ήταν πάντα ο  κόσμος
και δε χώρεσε την πιο μικρή ανασεμιά μου
με του έρωτα τα δώρα με ήθελε
μα ψυχή δεν ξεγύμνωσε
την αγάπη σαν σκότωνε με σιωπές ακατέργαστες
κι όλα γίνανε κακοδιατηρημένα αποσπάσματα
μύθων διαρκώς  επαναλαμβανόμενων
σε εκπορνευμένους δρόμους ποτισμένους
με ψεύδη και ανομία  μα...
άντεξα και την αγάπη ολοζώντανη κράτησα
σε πόθησα μα είναι δύσκολος ο δρόμος
σαν τον διαβαίνεις σε σκοτάδια μονάχος
είναι αργά και τρομάζει η αγάπη αγάπη μου
γεύομαι αίμα πικρό και στο σταυρό μου ανέβηκα.

Εγώ Δεν Ήθελα ..

στα πολύ μικράτα μου
κουβαλούσα αγκαλιές αρώματα
και σκιές πολλές σκιές
πάρα πολύ ενωρίς οι σκιές απέκτησαν σχήματα
κι άρχισα τις αμφισβητήσεις και τις  απορρίψεις
ήταν αδύνατον να αποδεχθώ να ζω ως είθισται
έβλεπα κι άλλους δρόμους που από όποια χαραμάδα θες
τρύπωνα κι ανακάλυπτα μαγικά τραγούδια ζωής
έτρεμα μην τα χάσω κι αγωνιζόμουν για την κατάκτησή τους
έκανα τις δικές μου λεηλασίες  με όλη την αθωότητα
καθάριας παιδικής ψυχής δίνοντας μάχες πολλές
βαρύ το τίμημα αλλά δεν σκέφθηκα στιγμή ν αλλάξω έναν κόσμο
που μου προξενούσε τρόμο κι αηδία...
εγώ, δεν ήθελα να μοιάσω σ αυτόν ... μόνο αυτό επιζητούσα
και λίγο-λίγο κέρδιζα ελευθερία
κι όσο μεγάλωνε η αίσθηση που άφηνε πάνω μου
τόσο  μαζί με φόβο στην αρχή άρχισα να κατανοώ
ο,τι έτσι πραγματικά ζεις
όμως άργησα σχετικά να καταλάβω πως ο λεύτερος
είναι μόνος κι όσο μεγαλώνει η ελευθερία τόσο
μεγαλώνει κι η μοναχικότητα
όμως αποτίναξα τους μύθους σας και ζω δίχως φόβους
ζω όμως  κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανα...

Σε Σένα Μιλώ..

σε σένα μιλώ με την παγωμένη ανάσα
σε σένα που τόσα καρφιά τρυγούν τα σωθικά σου
ναρκωμένες μνήμες  σε μάτια χοάνη
ξεπηδά έπαρση  ντυμένη φόβους
και οι λυγμοί να καταποντίζονται σε κάτοπτρα
οργώνεις ύδατα αφανέρωτα και στραγγίζουν οι φλέβες
πάνω από αγριεμένα ποτάμια νερό σε νερό
και τα πουλιά αγρίεψαν σαν έσταξε αίμα απ τα  χείλη σου
δεν βρήκαν καταφύγιο είχες ρημάξει όλες τις λέξεις
καθώς σαν αγρίμι τράφηκες μες στα σπλάχνα τους
ναι ! σε σένα μιλώ σαν εισέρχομαι μέσα σου
τόσους κι άλλους τόσους γλιτωμούς να κερδίσω
απ τους αφανισμούς μες σε λάσπη που ξεπήδησε
στο φονικό σου στήθος... ναι  λοιπόν ! σε σένα μιλώ
ανθρωποφάγα με γεύτηκες με τον τρόμο
ομορφιάς  που δε γλίτωσε ..
αδειάζει το φως από κάθε πληγή συνειρμών
σε κάθε ανίερη πληρωμή ως αντίδωρο... 

Σου Μιλώ Σε Σιωπή

ατέλειωτες λεύγες κόλασης
και πάγωσα σε μια κραυγή σιωπής
ντύθηκα την ανάσα σου
να φθάσω ως εδώ
εξαερώνονται ρήγματα Νύκτας
τίποτα ήρεμο βουίζει άγουρος χυμός
βυθίζομαι στου στέρνου σου
εκείνη τη βαθιά  πληγή και κοινωνώ
άγρυπνο βυθό να σου παραδοθώ
πέθανε κι η τελευταία πόρνη
σαν άκουσε της αγάπης τον ιερό σπασμό
λούστηκα στα δάκρυα τα πιο κρυφά σου
με έπνιξε η ομίχλη και σαν ήλθε η αυγή
ψαλίδισες  λέξεις ανάθεμα πικρό
και μ άφησες σε βράχια κοφτερά
μόνη κι άψυχη στης πιο σκληρής σιωπής
χέρια σάβανα φτιαγμένα από αγκάθια
μάτωσαν όλοι οι ωκεανοί αγάπη μου ...

Πραγμάτωση.....

έχουμε την συνείδηση, την υποσυνείδηση
και μετά από πάρα πολύ μακρύ δρόμο
επίπονο όσο δεν φαντάζεσαι
φθάνουμε στην υπερσυνείδηση
είναι τόσο και τέτοιο το φως που σου δωρίζει και σαστίζεις
ύστερα τρομάζεις με τα δώρα της
κι άντε πάλι στο μεγάλο στρατί  το πιο επίπονο
να μάθεις να την διαχειρίζεσαι....
οι απόλυτες ανατροπές αρχίζουν...

Ματωμένες Κραυγές

άλαμπη ζωή κι ούτε θυμάμαι πως τη διάβηκα
κάποτε στράφηκα στις άτυπες ώρες που μάνιαζαν
σκιές δεμένες σε άλυσο ανταριασμένες φόνισσες
μονάχα το πρόσωπο του πόνου με τ' άγρια καρφιά του
κακογερνούσε η ανάσα μου σαν είπα να τελειώσω με το χρέος μου
ούτε ένα χάδι σα γύριζα απ το θάνατο
κρύφθηκε σ έναν στεναγμό και δάγκωσα τον κάθε μου λυγμό
σκλάβα σκέψη αλάθευτη πόρνη ατένιζε μέσα στη φυγή μου
πόσες φυγές διέπραξα ούτε που θέλω να θυμάμαι
σώπα τώρα και μη μιλάς καθώς ξανά θα με σκοτώνεις
με το μικρό σου άγγιγμα τ ανίερο φιλί σου
περήφανη απολιόρκητη θα ανέβω στ' όνειρο να επαναστατήσω
έσπασα όλα τα δεσμά μου ένα -ένα μα κοίτα! κοίτα σου λέω!
διόλου δεν πόνεσα! αλητεύω στα άγνωστα λημέρια ενός έρωτα
ανάσταση που χάνεται σ' ανέγγιχτα αγγίγματα και αρέσκομαι
ξέρω πως θα επιστρέψω στο θάνατο γιατί είναι ασήμαντη η ώρα
μαθαίνω την αφοβία μα δε θα κουραστώ... τόσο που αγωνίστηκα !
δε θα καταφέρω ποτέ το αδύνατο
ξέρω πως θα χαθώ σε ανομολόγητο πάθος μικρό σεργιάνι σωτηρίας
δεν το τολμώ σε όνειρο...
ποιος ειν' ο δίκαιος σκοπός και ποια ειν' η αλήθεια;
κουρέλια λέξεις μάζεψα να ξεδιψάσω τη ζωή
μ αυτή δε λογαριάζει
με μια οργή υφαίνω βραχνάδα αμέθυστη στο πιο μικρό τραγούδι
δεν ξημερώνει χρήσιμο ...
μονάχα μιαν ανάγκη της ψυχής και μόνη αυτή διαβαίνει
θυμάσαι που σ αγάπησα;
ασήμαντα σημαντικά κι ο θρήνος που σε σπάει
μην τον αφήνεις να σε πιει
θα πλημμυρίσουν οι αιώνες ματωμένες κραυγές
πάντα αυτό μου έλεγες ...δε θέλω να ραγίσω τη μέρα μας
με κερδισμένους θριάμβους σώσε τις νύκτες που ανατέλλουν....

Έτσι Απλά..

ποτέ δεν αποζήτησα την ασφάλεια
μοχθώ για τον κίνδυνο  και με τον κίνδυνο
να κατακτήσω μιαν ελευθερία
κι έτσι απλά ,σιωπηλά
θα αποσώσω τη ζήση μου
ανεξήγητα και  ήρεμα
στις ανοικτές σας παλάμες,

Για Πες μου ... Πώς;

για πες μου τώρα ...
πώς να χωρέσει η μοναξιά
μέσα σε μια λέξη ;
κι ακόμη αυτή η βαθιά πληγή
ενός αχνού "αχ" για πες μου πώς
να την γιατρέψω;
με κομμένα πόδια πώς να διαβώ
ποτάμια αχνίζοντα
και με λιωμένα χέρια
πώς να κρατήσω την καρδιά
σαν σπαρταρά καθώς πεθαίνει;
για πες μου τώρα ... πώς; 

Όπου κι Αν.....

ξέρεις πώς  εγεννήθηκα;
δεν στο 'πα μην τρομάξεις
με σμίλεψε μια Νύκτα ο Άνεμος
σε κείνη την αρμυρή πέτρα
την βαπτισμένη σε κινδύνους φωτιάς
κι όπως είχε τελειώσει
αδιανόητος πόλεμος με θάνατο αστεφάνωτο
βούλιαζαν ανθρώπων όνειρα
αντάριαζε στήθος άλικο κι ανυπεράσπιστο
απ το πικρό μου δάκρυ
στο πρώτο κιόλας κτύπημα
χαρά που πήρε ο Άνεμος
κλέβοντας το μέγα μυστικό
Νύκτας ανυποψίαστης ...
δε γνώρισα μήτρας θαλπωρή
κι ουδέ ανθρώπου αγκάλη
και όταν μου έδωσε πνοή
μου φύτεψε τη φλέβα μου
την γεμάτη αιμάτινη σκουριά
και με άφησε στην άκρια ενός πελάγου
αερικό γεννήθηκα κι ας μοιάζω των ανθρώπων
όπου κι αν επιλέξω θα φανώ συχνά το αποφεύγω
κλώθω να ντύσω με ομορφιά το βάθος ενός θανάτου

Μαθαίνοντας Να Σ' Αγαπώ...

σάρκα ονείρου αβοήθητου με γεννά
σε ποιόν ήλιο στάθηκες
κι αλαφροπερπατούν φωνήεντα
γυμνά  και ασχημάτιστα  πάνω σε χείλη
που στέγνωσαν στην άπνοια
σου συλλαβίζω  ήχους βροχής ακάλεστης
κι ερωτεύομαι όσα ερωτεύεσαι
κι άλλα τόσα που δε φαντάστηκες
ξεφτίζουν εικόνες
θα αφεθώ να χύνομαι όπου η ψυχή σου τραγουδά
και θα φθάσω άφθαρτη
ως της Αβύσσου την κραυγή να με ξανάγεννήσεις
πάνω σε τέφρα καυτή με τόσα κι άλλα τόσα φιλιά
να γεμίσει ηφαίστεια ο ωκεανός μου
και κάθε που θα ψυχορραγώ να πίνεις την ψυχή μου
μη ξεχάσεις να σμιλέψεις τις σιωπές
εκεί που απαντηθήκαμε μαθαίνοντας να με κρατάς
τρυφερά και δυνατά στο στέρνο σου επάνω
να ζωγραφίζω αργά και σταθερά  όλα
μα όλα τα ματωμένα φεγγάρια 

Ακροβατώ...

άγραφοι στίχοι πλέκουν ήχο
ακροβατώ να μπω σε κρυμμένη ομορφιά
εκεί που ο παράδεισος κι η κόλαση
μιας ανάσας απόσταση κρατούν
και πνίγεσαι σε ευωδιά ζωής
που διάβηκε από θάνατο.

Κράτησέ με

ορφάνεψε η Νύκτα ξάφνου και βογκά
την ώρα που άπλωνα  τα χέρια
να ψηλαφίσω μια λέξη
σαν γλίστρησε απ τα χείλη σου
εκεί στην άκρια της Αβύσσου
ζωσμένη φεγγάρια σημαδεμένα
έδενα σύμφωνα φωνήεντα
στων αστεριών
το ξεσχισμένο στήθος
ώρες ερήμου γόνιμης αφουγκράστηκα
λόγια κουρέλια από φωτιά
τα κρύβω από τον άνεμο
με χώμα και νερό γεννιόσουν αδιάκοπα
και η ψυχή ανάσαινε
ολοένα ανάσαινε
ώσπου έσπασε
μυριάδες ήλιοι χύθηκαν και σκόρπισαν
και σκάλωσαν σε γονατισμένα δένδρα
κι αντάριασε η θάλασσα
σκοτείνιασαν τα Σύμπαντα
σαν έγειρα επάνω σου απαλά
ω! κράτησε με
θα γεννηθούν άλλοι ήλιοι την αυγή
μες απ τα μάτια σου
αψηφώντας τις θύελλες αίματος
τρικυμία βαστά
όσο να χωρέσει η ζωή στο βάθος του φιλιού μου
ταξιδεύει σε ορίζοντα
μόνο και μόνο για να σ αγαπάω σαν μια φωτιά
που λούζεται στο κύμα .

Μέθυσε Φως

στο αίμα μου πάνω χάραξες
ποτάμια που έδυαν
από την εποχή του μύθου και
μια νοσταλγία τραυματισμένη
πορεύομαι στου έρωτα τη μυστική πηγή
αγέννητος θάνατος με παρασέρνει
αφανίζεται ο ωκεανός στο σκίρτημά σου
μεθά το φως μες στο ποτήρι μου
να πιεις αιώνιες σιωπές
που σχίζουν με τον ήχο τους
κάθε θλιμμένο αίνιγμα
διψώ να πιω απ τα κύματα
μικρής θάλασσας
και να λουστούμε ανάσταση ...

Πικρά ...

αναπτυσσόμεθα σε κοινωνίες νοσούσες

κάποιοι είμαστε .... πάσχοντες 

και για τούτο αναχωρητές  κατά μία έννοια ...

Να Με Περιμένεις ...

δεν έχω επιχειρήματα για τα τετελεσμένα
προσφεύγω σε προκλήσεις άνευ ορισμού
άλικος τόπος με γεύση σκουριάς
δέχθηκε απαλό χάδι θεού
μα σαν κυλήσαμε στο έδαφος
παιδιά ανόσιου δημιουργού
που η Σκέψη καθόριζε την ύπαρξή του
απ τα σπλάχνα σκληρής Σιωπής
τραφήκαμε μεσάνυκτα
πόσο ξαστοχήσαμε
και ιερόσυλα ζητήσαμε το απόλυτα ελάχιστο
αποποιούμενοι τη θεϊκή καταγωγή
πόση ιερότητα να έχουν τα ταπεινά κυκλάμινα
την ώρα που παραδίδαμε αισθήσεις
σε φτερά καμωμένα από λάσπη αιμάτινη
ποιος θεός θα ξεπλύνει τούτη την αμαρτία της απώλειας
ποιου τόπου ομορφιά θα λυγίσει τα γόνατα
αποκτήσαμε μνήμη για τα εγκλήματα που διαπράξαμε
στο όνομα της ελεύθερης ζωής
πόσο ασχημονήσαμε στο όνομα της ομορφιάς
θα αφεθώ στη Σκέψη σου να ανασάνω μυστικά
στο ρυθμό μουσικής αφανέρωτης
να με περιμένεις σε κάθε σκίρτημα
που γεννά τρυφεράδα θάλασσας
μη φοβηθείς αποπλανημένο ωκεανό
την ώρα που κλαίει ο άνεμος
και στεγνώνει η βροχή
φερμένο απ ανοικτά πέλαγα του έρωτα το άρωμα
να με περιμένεις ...

Εδώ Δεν Έχει Εποχές

έφθασα από μακριά ξένος
στον κόσμο της κτήσης
η αγάπη δε χώρεσε
στην άκρια του Εγώ
γκρεμίστηκε το σύννεφο
άγνωστη η θυσία
κι η γνώση θα με ρημάζει
και θα με ρημάζει
η όραση της ακοής με ξεσχίζει
έσβησα το σώμα μου
να κατοικήσει η αγάπη
σε πλάνες χαμένοι
μ ατένιζαν με απορία
όλες οι κορυφές θνητές
κι εγώ να γυρεύω πρόποδες
να ξαποστάσω
εδώ δεν έχει εποχές
μόνο απελπισία.

Απειλή...

δεν υπάρχει τελικά χειρότερη απειλή
από τα αταξίδευτα δάκρυα
στο εσώτερο εγώ μας.

Δεν Ξέρω...

δεν ξέρω τι είναι το φως
ποτέ νομίζω δε θα μάθω
τι δεν έχει μονάχα
έμαθα να ψιθυρίζω
ανασύροντας
σάβανα λέξεις κεραυνών
βαπτίζοντάς τες στο αίμα μου...

Σπουδή σε Γυμνό

εν αρχή ήν ο λόγος
του Νου της Ψυχής της Νόησης
και εγένετο βύθισμα διαρκές
μέγας ερωτικός σπασμός
κυοφόρησε σύμβολα και καθώς φόνευε
τάιζε με το αίμα του φόνου έμβρυα γράμματα
ουδέ μια ομορφιά απείραχτη
ανέτειλε σύμφωνα και φωνήεντα απείθαρχα
λουσμένα στο άλικο δίχως φτιασίδι επιστροφής
και γίνανε οντότητες αδιαπραγμάτευτες
ενώνονταν χώριζαν ερωτεύονταν δίχως φαντάσματα
και με περιγελούσαν χλευάζοντας δισταγμούς αρχαίους
μες σε σιωπή γυμνώθηκα και πέρασα
από τη  μάχαιρα κάθε αναστολής και παραδόθηκα
χάθηκαν όλοι οι δρόμοι
μέγα προνόμιο οι Νύκτες που λεύτερα ερωτεύτηκα
μέθυσα από έρωτα πρωτόγεννο
δεν έχω αντίπαλο παρά της Ερήμου το καυτό δάκρυ
πίνουν το αίμα μου που απλόχερα δωρίζω
χορεύοντας  σύμφωνα και φωνήεντα
ανάμεσα απ  τα χείλη μου και ξεχύνονται
μες σε  ύστατο ερωτικό σπασμό στο βάθος του θανάτου.

Έτσι... Απλά ...

άνοιξα την πόρτα στο τίποτα
κι εγώ είμαι στο άπαν...
γοργός αναχωρητής....
δε θέλω να κλείνω τα δευτερόλεπτά μου
αναζητώντας μια σκιά....
ούτε γρίφους θέλω να λύσω....
τίποτα πιότερο απ όσα έχω δεν πόθησα...
μα τίποτα....
αν δεν έχω την αλήθεια στις φούχτες...
ξαναγυρίζω την πλάτη σε αστείες φόρμες
δεν έχω πολύ χρόνο κι αρνούμαι...
έτσι απλά....

Μικρά κι Ανερμήνευτα

γεννιούνται ήχοι που μοιάζουν
μικρές μουσικές παύσεις ...
έχουν άρωμα
οι μικρές αυταπάτες
οι ανερμήνευτες ...