προσφεύγω σε προκλήσεις άνευ ορισμού
άλικος τόπος με γεύση σκουριάς
δέχθηκε απαλό χάδι θεού
μα σαν κυλήσαμε στο έδαφος
παιδιά ανόσιου δημιουργού
που η Σκέψη καθόριζε την ύπαρξή του
απ τα σπλάχνα σκληρής Σιωπής
τραφήκαμε μεσάνυκτα
πόσο ξαστοχήσαμε
και ιερόσυλα ζητήσαμε το απόλυτα ελάχιστο
αποποιούμενοι τη θεϊκή καταγωγή
πόση ιερότητα να έχουν τα ταπεινά κυκλάμινα
την ώρα που παραδίδαμε αισθήσεις
σε φτερά καμωμένα από λάσπη αιμάτινη
ποιος θεός θα ξεπλύνει τούτη την αμαρτία της απώλειας
ποιου τόπου ομορφιά θα λυγίσει τα γόνατα
αποκτήσαμε μνήμη για τα εγκλήματα που διαπράξαμε
στο όνομα της ελεύθερης ζωής
πόσο ασχημονήσαμε στο όνομα της ομορφιάς
θα αφεθώ στη Σκέψη σου να ανασάνω μυστικά
στο ρυθμό μουσικής αφανέρωτης
να με περιμένεις σε κάθε σκίρτημα
που γεννά τρυφεράδα θάλασσας
μη φοβηθείς αποπλανημένο ωκεανό
την ώρα που κλαίει ο άνεμος
και στεγνώνει η βροχή
φερμένο απ ανοικτά πέλαγα του έρωτα το άρωμα
να με περιμένεις ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου