σε σένα που τόσα καρφιά τρυγούν τα σωθικά σου
ναρκωμένες μνήμες σε μάτια χοάνη
ξεπηδά έπαρση ντυμένη φόβους
και οι λυγμοί να καταποντίζονται σε κάτοπτρα
οργώνεις ύδατα αφανέρωτα και στραγγίζουν οι φλέβες
πάνω από αγριεμένα ποτάμια νερό σε νερό
και τα πουλιά αγρίεψαν σαν έσταξε αίμα απ τα χείλη σου
δεν βρήκαν καταφύγιο είχες ρημάξει όλες τις λέξεις
καθώς σαν αγρίμι τράφηκες μες στα σπλάχνα τους
ναι ! σε σένα μιλώ σαν εισέρχομαι μέσα σου
τόσους κι άλλους τόσους γλιτωμούς να κερδίσω
απ τους αφανισμούς μες σε λάσπη που ξεπήδησε
στο φονικό σου στήθος... ναι λοιπόν ! σε σένα μιλώ
ανθρωποφάγα με γεύτηκες με τον τρόμο
ομορφιάς που δε γλίτωσε ..
αδειάζει το φως από κάθε πληγή συνειρμών
σε κάθε ανίερη πληρωμή ως αντίδωρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου