Ματωμένες Κραυγές

άλαμπη ζωή κι ούτε θυμάμαι πως τη διάβηκα
κάποτε στράφηκα στις άτυπες ώρες που μάνιαζαν
σκιές δεμένες σε άλυσο ανταριασμένες φόνισσες
μονάχα το πρόσωπο του πόνου με τ' άγρια καρφιά του
κακογερνούσε η ανάσα μου σαν είπα να τελειώσω με το χρέος μου
ούτε ένα χάδι σα γύριζα απ το θάνατο
κρύφθηκε σ έναν στεναγμό και δάγκωσα τον κάθε μου λυγμό
σκλάβα σκέψη αλάθευτη πόρνη ατένιζε μέσα στη φυγή μου
πόσες φυγές διέπραξα ούτε που θέλω να θυμάμαι
σώπα τώρα και μη μιλάς καθώς ξανά θα με σκοτώνεις
με το μικρό σου άγγιγμα τ ανίερο φιλί σου
περήφανη απολιόρκητη θα ανέβω στ' όνειρο να επαναστατήσω
έσπασα όλα τα δεσμά μου ένα -ένα μα κοίτα! κοίτα σου λέω!
διόλου δεν πόνεσα! αλητεύω στα άγνωστα λημέρια ενός έρωτα
ανάσταση που χάνεται σ' ανέγγιχτα αγγίγματα και αρέσκομαι
ξέρω πως θα επιστρέψω στο θάνατο γιατί είναι ασήμαντη η ώρα
μαθαίνω την αφοβία μα δε θα κουραστώ... τόσο που αγωνίστηκα !
δε θα καταφέρω ποτέ το αδύνατο
ξέρω πως θα χαθώ σε ανομολόγητο πάθος μικρό σεργιάνι σωτηρίας
δεν το τολμώ σε όνειρο...
ποιος ειν' ο δίκαιος σκοπός και ποια ειν' η αλήθεια;
κουρέλια λέξεις μάζεψα να ξεδιψάσω τη ζωή
μ αυτή δε λογαριάζει
με μια οργή υφαίνω βραχνάδα αμέθυστη στο πιο μικρό τραγούδι
δεν ξημερώνει χρήσιμο ...
μονάχα μιαν ανάγκη της ψυχής και μόνη αυτή διαβαίνει
θυμάσαι που σ αγάπησα;
ασήμαντα σημαντικά κι ο θρήνος που σε σπάει
μην τον αφήνεις να σε πιει
θα πλημμυρίσουν οι αιώνες ματωμένες κραυγές
πάντα αυτό μου έλεγες ...δε θέλω να ραγίσω τη μέρα μας
με κερδισμένους θριάμβους σώσε τις νύκτες που ανατέλλουν....