σε κείνον τον τελευταίο κατακλυσμό
βουβοί, απροστάτευτοι
λιωμένες μνήμες να σέρνονται
από ανεμοδείκτες που κατάπιαν τις πόλεις
με τριγμό που ακόμα αμαρτάνει
σε βρώμικα πρόσωπα παρθένων
που δεν θρήνησαν κρατώντας της εκδίκησης
το κουρελιασμένο μεσοφόρι
στου Ιούδα τα μάτια βυθιζόμουν τα θολά πρωινά
ν ανασάνω αγιασμένης αλήθειας παράπονο
βάρβαρου πλήθους άδικη ποινή
και στάζουν τα μικρά φθινόπωρα
νότες παραπλανημένες να ιστορούν
εγκλήματα μελλοντικών δημίων
πάντα ακούω τα βράχια να συνθλίβονται
σε κάθε νέο κατακλυσμό πριν του χάους
τον ανεμπόδιστο διασυρμό.
