Έξοδος

τυφλός διαβαίνει στης ερήμου τα σπλάχνα
είχε μόλις πεθάνει ο θεός, οι νεκροί εξεγέρθησαν
βογγούσε ο άνεμος ξερνώντας φωτιά
οιμωγές έπνιξαν τον τρομαγμένο χώρο
κράτησε την καρδιά του την φαγωμένη
και με απορία σκάλιζε τα βουλιαγμένα σωθικά του
έτσι κατάπληκτος με ρημαγμένους ήχους
σε δρόμους σπαρμένους μαχαίρια κοφτερά, αδιάβατους
σύρθηκε εγκαταλείποντας ξεπερασμένη πίστη
κι ύστερα στάθηκε πνιγμένος σε προσμονή
μόνο που δεν ήξερε τι το προσμενόμενο
παγωνιά διαπέρασε τα χείλη του και η αγωνία...
δεν είχε μνήμη πως τυφλώθηκε ,δεν είχε
κύματα παρελθόντος τον έλουσαν
κι οι νεκροί ζύγωναν μόνο που δεν αισθάνθηκε
παρά την προσμονή να γιγαντώνεται
καθώς ράγιζαν σιγανά  τα σπλάχνα της ερήμου
άσαρκα κορμιά τον έσυραν δεν ξέρει από που
και τον λευτέρωσαν με ψιθύρους ακατάληπτους
που ολοένα δυνάμωναν τόσο που τρόμαξε
τον έσπρωξαν. τον πρόσταξαν, τρέχα -έλεγαν-
εκεί στην γραμμή των οριζόντων
οι άλλοι θα πνιγούν στο αίμα
άξαφνα είχε φτερά
με πόσο τρόμο δέχθηκε την ομορφιά
κανένα αίσθημα υποχρέωσης μόνο
ναι! μόνο το υπάρχω τον έντυσε
είχε αρχίσει να ακούει εκ βαθέων τους νεκρούς.

Εβδόμη...

ερίζουν οι έξι μέρες κι ολομόναχες διαβαίνουν
η εβδόμη αιωρούμενη περιγελούσε τις ώρες
αδημιούργητη, άσαρκη, ανηφορίζει τυφλωμένη
σκότη δαιμόνων κυοφορεί σε άπλαστο σώμα
με των αιώνων τη γεύση συσσωρευμένη
ξεσχίζει τα σημεία να χωρέσει τη λήξη κάθε ομορφιάς
παραδόθηκε ο Καιρός  ο ερημίτης, σε αλαζονείες ζωής
ειρωνικά διαβήματα περαστικών θανάτων σε τραγούδι
δεν αναδύθηκε ουδέ μια αθωότητα σε έρεβος αγάπης
οι ώρες ματωμένες σκαλώνουν πάνω σε σταυρό
ανιχνεύοντας το ψεύδος πτωμάτων που μυστικά
αγναντεύουν μακρινά λιμάνια άγνωστα
κρυμμένα στη λευκότητα καρφωμένου ουρανού
καιόμενες λέξεις μένουν καλά φυλαγμένες
σε στόματα που δεν ξεσφράγισαν ποτέ
ερίζουν οι έξι μέρες δίχως τη γνώση
ενός  μοιραίου ερχομού.

Δεν Έχω Μνήμες ...

δεν έχω μνήμες στον ακίνητο χρόνο
σημαδεμένα όνειρα μονάχα σαν ζυγιάστηκαν
σε άδειους τόπους λαβωμένους
θρυμματισμένες υποσχέσεις
γέμισαν τα χέρια μου  ανίερες
ματώνω διαρκώς στην άνυδρη πέτρα
ξεθωριασμένες εικόνες απειλούν
με παρουσία ακάλεστη
αναρριχώνται με βιάση
σε μάτια στυλωμένα σε ησυχία νεκρική
θάλασσες ξεχύνονται απ τα χείλη μου
τα σφραγισμένα από αιώνων αρμύρα
δε βρήκα πόλη να ραγίσω το χνάρι μου
ναι ! δε βρήκα και περιφέρομαι
σε νυσταγμένη ερημιά ,αχόρταγον αγέρα
σε πυρωμένο ωκεανό με ξεσχισμένον  ουρανό
λαβωματιές γεμάτον
δεν έχω μνήμες στον ακίνητο χρόνο
και πόσες προκλήσεις με απειλούν καταλαβαίνεις; 

Αέρινες Σκιές

ανομβρία μηνών κι είχαν στεγνώσει τα πάντα

παντού μιαν αγριάδα άχρωμη

ανασεμιά θανάτου από αναίτιες ώρες

φάνηκαν να καταφθάνουν απ το πουθενά

είχα μόλις φθάσει κοιτούσα και το τελευταίο πετούμενο

με μαδημένα φτερά να αγωνιά να δραπετεύσει στη ζωή

μεθυσμένη φιγούρα μοχθούσε να κρυφτεί στη νύκτα

να σβήσει στο φως του σκότους

λέξεις άπληστες από εικόνα μες σε εικόνα

και τότε την είδα ξαφνικά μες σε σιωπή

είχε αφανίσει τη σκιά της δίχως συνείδηση

λυμένα μαλλιά και στο γυμνό κορμί τα σημάδια των ληστών

ξεσχισμένη λαχτάρα έφευγε απ τα χέρια της

και δαγκωμένο σφιχτά ένα μικρό σύννεφο

άχνιζε μέσα απ τα χείλη της πανικό

έσταζαν λάβα τα μάτια της κι έβαφε την άκρια των οριζόντων

άρχισε να τραγουδά φορώντας παρελθόν στους ήχους της

σιγά,αργά ξεδίπλωσε τα πονεμένα πόδια της

τα πνιγμένα σε αίμα καθώς ζωγράφισε ηδονικά

μια ψυχή που μόλις άνθιζε δειλά κι ύστερα με απαίτηση

έσβηναν τα μάτια της και στο απόλυτο σκότος πια

εμφανίστηκαν αέρινες σπασμένες σκιές

μυρωμένες βροχής παράπονα.

...Μην Ξεχνιόμαστε...

Άλλο διαβάζω κι άλλο μελετώ.
Άλλο η βιωματική Γνώση
κι άλλο το προσωπικό βίωμα ...

...Τόσο Απλά...

Ο νους ζει στο απόλυτο σκότος
κι όμως έχει φως...
και το φως είναι αόρατο
αλλά δημιουργεί χρώματα...

Η Ευδαιμονία Της... Ματαιότητας...

είχαν εισέλθει σε βαθύ χειμώνα
η ομίχλη γονάτιζε κι έσπαζε
με ήχο ανατριχιαστικό σε γης άγονη
αγέρας σιωπηλός συμπαγής αόρατος
ωσάν το φως που διαπερνά σκοτάδια μυστικά
ανάγλυφα λόγια ερήμην αβεβαιοτήτων
τυπώνονταν νυχθημερόν έναντι αντιτίμου τινος
ήταν τότε που οι ώρες σκάλωναν πάνω σε αιτίες
είχεν ορθωθεί η ευδαιμονία της  αγοράς
αγοράς πάσης φύσεως,μα κυρίαρχα αυτή της ματαιότητας
αδιαίρετα ζήση και όνειρα προσδοκίες ανίερες
κρυώνουν δίχως πνοή κι ο χρησμός άγνωστος
όλοι αλληλέγγυοι και η απουσία του έρωτα κραυγαλέα
και βάδιζαν ανίδεοι όλο και πιο βαθιά σ αυτόν τον χειμώνα
που κατέστρεφε δρόμους επιστροφής
και ποιος να νοιάστηκε άρα γε;
έφτιαξαν ομάδες "φιλίες" εξυπηρετικές
παρουσίαζαν  τα τυπωμένα με λόγια επαινετικά
σε κατάμεστες θορυβώδης αίθουσες άλλοτε φανταχτερές
κι άλλοτε επιμελημένης απλότητας
τα θύματα γεμάτα ενθουσιασμό χειροκροτούσαν
κι ύστερα σαν τέλειωναν τα ιεροτελεστικά
ερχόταν η ώρα μιας πικρής αλήθειας
η ώρα της ανταμοιβής, η μοντέρνα επαιτεία
η γεμάτη... "αξιοπρέπεια"...
και το "Εγώ" καλοθρεμμένο εκατέρωθεν,
τόσο που ξεχείλιζε από παντού...
είχαν εισέλθει σε πολύ βαθύ χειμώνα ανήλιαγο
η μούχλα είχε περιβάλλει τα πάντα μα κανείς δεν την αισθάνθηκε
η αποσύνθεση ήταν πολύ βαθιά.

Σκόρπια ....

Ο πόνος είναι ένας πολύ φτωχός όρος
να περιγράψει την περιπλάνηση στο συναίσθημα
-όπως και η χαρά άλλως τε -.
Το βύθισμα και η περιπλάνηση η πρώτη,
σ αυτού του είδους τη μοναξιά , τρομάζει.

Ασταθή ...

όλα  δεμένα φονικά
με ασυγχώρητη μνήμη
λησμονιάς άχρωμης
κι η κραυγή
αυτή η κραυγή της σιωπής
που θρυμματίζει τα πάντα
χαμένος κόσμος σκυθρωπός ,ανήμπορος
που δεν έμαθε να κλαίει
άοπλος ταξιδευτής
μικρών ετερόφωτων διαδρομών
ούτε καν διαδρομών
και η έπαρση παρούσα
κάποιες φορές τα όνειρα
παραμορφώνουν το φως
τότε είναι που καθίστανται επικίνδυνα
σαν ζωντανεύει ψίθυρος απόγνωσης
των μικρών απραγματοποίητων φωνών
παραπλανημένης ζωής.

Μνήμες ...

όταν ήμουν στην τρίτη τάξη του Δημοτικού....εκεί κάπου γύρω στα εννιά -μισόν αιώνα πίσω και βάλε...-στο μάθημα των θρησκευτικών έπεσα σε σκέψη κατά πως συνήθιζα... και παντελώς αυθορμήτως ρωτώ το δάσκαλο....αφού ήταν πρωτόπλαστοι κι έκαναν δυο γιους πως κι έφτιαξαν τον κόσμο; άρα η Εύα παντρεύτηκε τους γιους της και τι θρησκευτικά είναι αυτά;

ο δάσκαλος ήταν και καινούριος, πρώτη χρονιά μαζί μας.... χάνει το χρώμα του ... παίρνει ένα παντελώς βλακώδες ύφος....μετά γίνεται χρώματος μπλαβί, με αρπάζει με πετάει έξω και ουρλιάζοντας είπε: αει στο διάολο διάολε με τους γονείς θα ξανάλθεις.....πάω στο σπίτι, λέω τα καθέκαστα, τέζα η μητέρα . κάπως ξεκαθάρισαν τα πράγματα, αλλά το πως δεν ξέρω, έκτοτε είχα μυστικά με το δάσκαλο γιατί μου είπε όταν έχω απορίες να του τις λέω στο διάλειμμα.......από τότε είμαι στη συμμορία..... η διήγηση μου, είναι απολύτως αληθινή...

Τρεμάμενα Φεγγάρια

υπόγειες διαδρομές λαβυρίνθων
δαιδαλώδους περιπλοκότητας
υπόσχοντο διαφυγή
λίγα φεγγάρια τρεμάμενα
πάνω σε θάλασσα άηχη ναυάγησαν
κι άφησαν πληγές καρφωμένες στους εξώστες
αλλόφρονες ήλιοι  χάραξαν χνάρι καυτό
σε παρθένο λόγο που σφάδαζε ολονυκτίς
σε σάβανα η σεμνότητα κάνει το ύστερο ταξίδι
ένα κλεμμένο χαμόγελο της Ηλέκτρας
αιωρείται στο σύμπαν κι ας το τραβολογά ο άνεμος
παράξενο να ποτίζει έναν ήχο με αίμα που αχνίζει
οι υποσχέσεις είχαν νωρίς κλέψει τα σώματα
σώματα που ονειρεύτηκαν πως αγαπήθηκαν
με κείνη την πείνα την αδηφάγα
και τώρα; δίχως σώματα περιφέρονται
πίσω από υποσχέσεις διαφυγής ,
αλλά πώς να διαφύγουν;  ποια δημιουργία
ανολοκλήρωτη με τα θανάσιμα ψεύδη
θα δύναται ανεξάντλητα να γεννήσει φως άσβεστο;
η βία κρύφθηκε πίσω από χαμόγελο...