είχε μόλις πεθάνει ο θεός, οι νεκροί εξεγέρθησαν
βογγούσε ο άνεμος ξερνώντας φωτιά
οιμωγές έπνιξαν τον τρομαγμένο χώρο
κράτησε την καρδιά του την φαγωμένη
και με απορία σκάλιζε τα βουλιαγμένα σωθικά του
έτσι κατάπληκτος με ρημαγμένους ήχους
σε δρόμους σπαρμένους μαχαίρια κοφτερά, αδιάβατους
σύρθηκε εγκαταλείποντας ξεπερασμένη πίστη
κι ύστερα στάθηκε πνιγμένος σε προσμονή
μόνο που δεν ήξερε τι το προσμενόμενο
παγωνιά διαπέρασε τα χείλη του και η αγωνία...
δεν είχε μνήμη πως τυφλώθηκε ,δεν είχε
κύματα παρελθόντος τον έλουσαν
κι οι νεκροί ζύγωναν μόνο που δεν αισθάνθηκε
παρά την προσμονή να γιγαντώνεται
καθώς ράγιζαν σιγανά τα σπλάχνα της ερήμου
άσαρκα κορμιά τον έσυραν δεν ξέρει από που
και τον λευτέρωσαν με ψιθύρους ακατάληπτους
που ολοένα δυνάμωναν τόσο που τρόμαξε
τον έσπρωξαν. τον πρόσταξαν, τρέχα -έλεγαν-
εκεί στην γραμμή των οριζόντων
οι άλλοι θα πνιγούν στο αίμα
άξαφνα είχε φτερά
με πόσο τρόμο δέχθηκε την ομορφιά
κανένα αίσθημα υποχρέωσης μόνο
ναι! μόνο το υπάρχω τον έντυσε
είχε αρχίσει να ακούει εκ βαθέων τους νεκρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου