Πού Να Βαδίσω ....

πού να βαδίσω να κρεμάσω  αυτό το δάκρυ;
έδεσα τη  φωνή μου στην αστραπή
λέξεις μάχονται άγρια  με ανέμους
φυσά ερήμωση στο λιγοστό μιας επανάπαυσης

ξοδεύτηκαν οι καλημέρες σε πληρωμές
ανίερες ως χθες  και τρωμένες
ιχνεύω ματωμένα φιλιά
από κείνη  την αιχμή
ανασεμιάς που έσπασε μέσα μου
χύθηκε στη φλέβα μου

χνάρι δικό σου  με κόβει κι ας  με πονά
με συνθλίβει κι αφανίζομαι μες σε σιωπή
μα πώς χωρά η θάλασσα και γης ανάμεσα στα χείλια σου;
πώς ντύθηκες τις ώρες  έτσι κατάσαρκα ;

στην κόλασή σου κούρσευα το χάδι του έρωτα
και κει στα βλέφαρά σου τα μισόκλειστα
έσβηνα τη μοναξιά σου και τους φόβους της
με φως γεννούσα μουσική να ονειρεύεσαι
σαν να μην είχα διαλυθεί
μα τώρα ...
πού να βαδίσω να κρεμάσω αυτό το δάκρυ;

Μετέωρα...

κατακρημνίσθηκαν και οι επτά ήλιοι
τότε ξάφνου σπάσαν
τα όρια όλων των γεύσεων
μυριάδες μυστικά θρυμματισμένα
και κανένας φρουρός να ντύσει καημό
παραπλανημένοι λυσσαλέα θανατώνουν
ησυχίες την μια κατόπιν της άλλης
γέμισαν ύπνο χέρια καμωμένα από θύμησες
κρόσσια δακρύων κείτονται στην άκρια δακτύλων
σαν χαράζουν αιμάτινη ρότα σε μικρό ακρογιάλι
δίχως φως κι οι σκιές γιγαντώθηκαν
φεύγω μέσα σε ήχο  χρωμάτων νιόπλαστων
δαίμονας αχρηστεύει των ερώτων χαμόγελα
παραβιάσθηκε του Σύμπαντος δείκτης ωρών
κι ας μην γνώριζε την ακινησία
αλαζόνας θεός αγκάλιασε χίμαιρα θρεμμένος
απ τα φιλιά μιας νύκτας κάλπικης δίχως αρετή
σε νεκρού  ανεπαίσθητο ψίθυρο  σίγησε
κι εγώ που δεν πρόλαβα να ξαγρυπνήσω στη ζωή
στέκω μετέωρα στην άκρια απ τα χείλη μιας ηχούς .

Σε Ποτάμια Υπόγεια

μουδιασμένο βλέμμα ακίνητο
καρφώνει φόβους
οι αναμάρτητοι μέγα ψεύδος
κι ο Ιούδας μόνος
ερημωμένη μοναξιά γυμνή
δαγκώνει ώρες άγουρες
από ένα παρελθόν
που επιμένει να κρατά μέλλοντα
ακρωτηριάστηκαν  συνήθειες μεθυσμένες
βρώμικες σέρνονται
πίσω από ένοχα βήματα
παντού φαντάσματα
κι η ψυχή να φωνάζει άηχα
το ψεύδος αδειανό από ήχους
μα με πληρότητα
αλλάζω θέση
προσπαθώ ν' ανιχνεύσω ζωής ανάσα
δεν έχω μνήμες
κι όμως υπάρχω δίχως σώμα
παρατηρώ την αδράνεια
ως και τα ένστικτα κατασπάραξε
δεν υποτάσσομαι σε εικόνα που μόχθησε
αιχμάλωτοι πέτρινης θάλασσας
ερωτεύονται ήλιους
δένω τα μάτια μου σε ποτάμια υπόγεια
τέτοια απελπισία στα μικρά ταξίδια παρηγοριάς
πλάθω σάρκα με τη φλέβα γης που ξεπλύθηκε
τρομοκρατημένη από αμαρτωλά αδιέξοδα
νοσταλγώ τα μέλλοντα
καθώς βυθίζομαι σε θνητή δύναμη.

Παρατράγουδα

αυτές οι υπεκφυγές οι άνομες μετά της μετακυλιομένης ευθύνης, φθήνια ψυχής,
παιδείας απούσης, περιφερομένης βλακείας, κομπασμός για το τίποτα ....
αχριστεύθηκε η αξία που μακράν εστάθη κι αγνάντεψε... κι η διδαχή...
μια ύβρις που χλευασμό δεν αξιώθηκε μονάχα περιφρόνησης ,διαβαίνει τα όρια,
κατέστη γελοιότης και σαν τέτοια δεν έχει έγνοια ... μα πώς;
αν είχε επίγνωση....

Σκέψη

photo : Pablo Picasso – Girl with Mandolin Fanny Tellier 1910

η Τέχνη θαρρώ είναι το απόλυτο βύθισμα
στην ψυχή ως να ανακαλύψεις το φως
μονάχα έτσι θ αγαπήσεις τον άνθρωπο
και να του αφιερωθείς ...

Αποδράσεις ....

κι εγώ τι θέλεις να σου πω;
θέλει μόχθο τούτη η απόδραση
τέτοιον και τόσον
που όμοιον του δεν γνώρισες ...
και ξέρεις;
κάθε φορά που πίστεψες ο,τι απέδρασες
πιο ισχυρά είν' τα δεσμά πιο άγριος ο αγώνας ...

Ασήμαντα

διαπερνά η φυσαρμόνικα αταξινόμητα
ιδιότητες αγέννητες φονικές
πόσο μόχθησε εκείνο το τελευταίο χαμόγελο
σαν γλίστρησε πίσω από νότες πασχίζοντας
σε ήχους που πέθαιναν πάνω σε χείλη ευτυχισμένα
ανίσχυρη απελπισία υπηρετούσε με αβροφροσύνη
ψεύδη και κίνητρα ανθρώπων δίχως μια γνώση
ανενταφίαστες ζωές αφηρημένες
γελοίος θρήνος επιστρέφει ζητώντας στήριγμα
σε κοινωνίες αμέθυστες από συμπόνια κι έρωτα
σιωπηλά πάντα ταξιδεύεις φλεγόμενος
καμιά εύνοια στα φονικά χέρια που ξεστράτισαν
και υποκρίνεσαι εύσχημα άγνοια για κάθε απώλεια
συστατικών αψεγάδιαστων , γοητεία ψευδαίσθησης
πολλές ρωγμές κι άλλες ρωγμές μα καμιά ασήμαντη
και τρέμεις στο ρίγος μιας αρμυρής σταλαγματιάς
κι ύστερα , ναι! μοιάζεις αδιάφορος ναρκώνοντας αισθήσεις
τέτοιες στιγμές αφήνεις μόνη τη σιωπή
κι εκείνη ξέροντας τα μυστικά περάσματα
αποκαλύπτει την απώλεια του χρόνου
συμπυκνωμένου σ ένα μονάχα σύμφωνο
δεν καταδέχθηκε φωνήεν που σκόνταψε
σε άνομο σημείο στίξης .