Αιωρούμενη Στιγμή

     Αιώνες αιωρείτο σε εκείνη την ατέλειωτη στιγμή
κρατούσε ανάμεσα στα δόντια όλες τις μνήμες
όσων δεν συνέβησαν ποτέ και οι φωνές του παρελθόντος
είχαν σιγήσει για πάντα.
     Η νύκτα είχε χαμηλώσει εφιαλτικά καθώς έκλαιγε γοερά
δίπλα σε έγκλημα που με ξεσχισμένες φτερούγες
αμάρτησε μόνο του εκείνη την ώρα σαν σταύρωνε του ονείρου
τη συγγνώμη, εκείνη την συγγνώμη που δεν άνοιξε ποτέ
τα χρώματα πάνω σε πρόσωπα που κλειδώθηκαν σε κάτοπτρα.
     Γδύθηκε η μέρα και στο στήθος της βαριές πληγές ματωμένες
ξοδεμένοι μαστοί και πώς να θηλάσει εκείνα τα πουλιά τα πεινασμένα
Χαμήλωσε το φως και στον σπασμό του ανέμου κάηκαν ψυχές
που δεν τόλμησαν να ζωγραφίσουν χαμόγελα.
Πόσα εγκλήματα από αδέξιους φονιάδες και κανένα δεν καταγράφηκε.
     Τρίζει του μαχαιριού η λάμα στην καρδιά των κάτωχρων μεσάνυκτων
κι ακόμα να σταθεί μπορετό να τα συντροφέψω στο κλάμα τους.
Δεν υπήρξα στο παρελθόν μόνο σ'εκείνη την ατέλειωτη αιωρούμενη στιγμή
ανάσαινα μνήμες μελλοντικές που δεν συνέβησαν ακόμη.

Διαδρομές

     Στα στεγνά σου χείλη κρεμάστηκαν οι νύκτες η μια κατόπιν της άλλης.
Εσύ, αμέριμνα μέσα σε θάλασσα, ύφαινες ουράνια τόξα καψαλίζοντας
μια - μια νεκρές πεταλούδες που στέκονταν σε τρύπια φωνήεντα
σαν χύθηκαν από γδαρμένη σάρκα γητεύοντας λόγο.
Λόγο, που δεν έφθανε εδώ, μα έστεκε σαν φουσκωμένο ποτάμι να μαρτυρά
μ ένα τραγούδι αλλόκοτο, θείο δράμα που κατρακυλούσε στου βυθού
τη μοιραία αχόρταγη ένταση.
     Ξεδιπλώθηκαν μέρες ανήλιαγες να σκεπάσουν κατακαιόμενη μορφή
από άλλες εποχές κι εκείνη αρνήθηκε.Ολομόναχη μέσα στο φέγγος της
έσμιγε μοναξιές περιφερόμενες σαν άλικες πληγές γεμάτες ταραχή.
     Έγειρε να πιει τις νύκτες τις λαβωμένες απ τα χείλη σου κι εκείνες
ευδαίμονες, αλάφρωναν σαν εισχωρούσαν από χαραγματιές στην απέραντη σιγή
στήθους που ανάσαινε ήρεμα κι ασάλευτα στα μυστικά της πλάσης.
      Το αίμα βούιξε άγρια ο ουρανός σχίστηκε κι εκείνες ανέτειλαν  μια-μια υπομονετικά
ολόγυμνες δίχως να σταθούν μπρος στο πανάρχαιο φονικό.
Καθώς γεύονταν ουρανό, έσβηναν αργά μεθοδικά μιαν παγκόσμια φρίκη
που λούφαξε στα χαλάσματα βλεμμάτων που δεν μίλησαν ποτέ.

Ξόδεψα Χίμαιρες

    Έφθασαν γιορτές απρόσμενες με θορύβους σπαθιά να κατακερματίζουν το γέλιο των ανθρώπων.
Τραγικές θάλασσες βουτηγμένες σε πυρκαγιά σβήνουν του σύμπαντος  ένα ένα τα περάσματα.
Μεθυσμένα μεσάνυκτα κυοφορούν αιώνες αιχμάλωτους και στάθηκαν σε δάσος πυκνό και άφεγγο.
    Πρόβαλα  με το σύθαμπο στους ώμους ψηλαφιστά βαδίζοντας ανάμεσα από παύσεις οδυνηρές.
Του σταυρού μου τα σημάδια αθέατα, αναζητώ του ίσκιου μου τα μυστικά πραγματώνοντας
μια - μια τις καταχρήσεις της ανάπαυλας μιας και δεν έζησα ποτέ σε πορεία κοινή.
    Μόνος έμαθα να καρφώνω τις ανάσες μου αναπολώντας αναζητήσεις που χάθηκαν πίσω από ήχο
στο βαθύ μονοπάτι ψυχής που ανέτειλε σε κάθε νύκτα γυμνή και απρόσεκτη.
    Μάτωσε το γέλιο των ανθρώπων κάηκε κι έμεινε η στάχτη του να λεκιάζει τον ερχομό των μοιραίων αιώνων των αβασάνιστων.
    Ψηλαφιστά σέρνω τα ίχνη του σταυρού μου κι ολοένα βαραίνει κι αγκομαχώ σα νά 'χα κορμί ανθρώπου στίγμα ανίερο. Ξέρω να μπαίνω στο αδύνατον πια, να λικνίζομαι διαπερνώντας τις ζωές μου. Πόσες χίμαιρες  ξόδεψα δεν θυμάμαι ...
    Κείνο που δεν ξέχασα είναι σαν σταυρώνομαι ξανά και ξανά, την ώρα της πιο ανείπωτης οδύνης
με το δάκρυ μου να δένω της συνείδησης τις μνήμες με τον ολόδικό μου ουρανό για να βρει μονοπάτι να γλιστρήσει μια λύτρωση, μια μονάχα την κάθε φορά.

Ένα Όνομα...

Τρεις χορδές κι ο ήχος έσπασε
ανθρώπων κορμιά τόξα
σχίζουν της βροχής το πρόσωπο
δεν έχω αφή,δεν έχω όραση
ρημαγμένες φωνές με ακολουθούν
σε παλιούς σταθμούς,σε βρωμερά καφενεία
λογαριάζω να ξεφύγω από ύπνο πέλαγο
σκοντάφτω αδιάκοπα ανάμεσα σε διαστήματα
καρφώνονται τα πόδια μου σε μνήμες γκρεμισμένες
στα χέρια μου κεντούν μικρά πουλιά
δυο μοναξιές σε ατέλειωτη υπεκφυγή
ντύνω σφιχτά τον ήχο μου που παγώνει
στη ρωγμή των χειλιών
πόσο πλαταίνει ο ουρανός ποτέ δεν έμαθα
μονάχα το χνώτο της γης με ταλανίζει
εκεί στις στάχτες που αγωνιώ να χαράξω
ένα όνομα που να με χωρά.

Ως την Επομένη Διάψευση...

     Βροχή καρφώθηκε σε χέρια ολάνοιχτα εκείνη την ώρα που ξεντύθηκε η μέρα
και προδομένη ροκάνισε σκοτάδια σιωπών στην αλλαγή του κόσμου.
Με τη λέξη να πάλλεται στα σωθικά γεννήθηκε σκέψη αδηφάγα κι ύστερα μια γλώσσα άγνωστη
ένωσε μοναξιά με πόθους ερώτων γαλήνης ανάρμοστης.
    Φονιάδες πρόβαλαν των ετών ερεθίσματα και βγαίνει λυγμός ωκεανού ανεμπόδιστου.
Πεθαίνουν οι ανάσες κωπηλατώντας καταμεσής σε φουρτουνιασμένη φωνηέντων  αγωνία.
Τρίζουν τα όνειρα και σκοντάφτει η Νύκτα σε φεγγάρια που έχτιζαν το μηδέν βασανίζοντας
γυμνή φωνή ουρανού γκρεμισμένου.
    Η απόγνωση πάντα άμυαλη τρομάζει τα ολάνοιχτα χέρια και σέρνει δεμένους ίσκιους
σε λαβωμένες θρησκείες να κατοικήσουν στη ρωγμή της ψυχής.
Πάλι και πάλι ξεντύνομαι το σώμα μου σε ξάστερες μνήμες αφτιασίδωτες  να ξεδιψάσει λέξη γυμνή
που δεν σπαταλήθηκε.
    Ζωντανεύω σε πορφύρα ανέγγιχτη και στέκω μπρος σου σε στάχτες νεφών που κάλυπταν μιαν αλήθεια άφθαρτη ως την επομένη διάψευση μέχρι να κατοικήσω στο ανέγγιχτο.

Επικίνδυνη η Αγάπη...

      Γεύση πικρή που έχουν τα χαμόγελα του κόσμου ....
Μεστωμένοι σε πλασματική ευμάρεια βουτηχτήκαμε σε προσωπικές δυστυχίες
που γέννησαν άγονοι εγωισμοί κι ουδέ βήμα προς όφελος της ψυχής δεν τολμήθηκε
Τελικά τώρα το ξέρω καλά πόσο επικίνδυνο αγαθό είναι η αγάπη.Χρειάζεται κατάλληλη διαβάθμιση
του "δούναι" και "λαβείν" της. Πλην όμως είναι, υπερβολικά δύσκολη, τούτη η διαβάθμιση να πραγματωθεί απ τους ανθρώπους.
      Κοιτάζουμε ,αλλά δεν βλέπουμε παρά το μύθο που γεννά η ανάγκη που πάντα είναι ως τέτοια ανίερη. Μισθωμένες ζωές παράλληλες και κυρίως αντίρροπες με ψεύδος που το πιστέψαμε δίχως να αναζητήσουμε την αιτία που το γεννά. Τα ταξίδια είναι πανάκριβα γιατί τσαλακώνουν και ακίνητοι
ταλαιπωρήσαμε πορείες που δεν τολμήσαμε...
       Με σφαλιγμένα μάτια  κοιτάζουμε προς τα φυλλώματα αναζητώντας κορυφές ανύπαρκτες.
Δεν φιλήθηκαν οι άνθρωποι από ανικανότητα κι έμειναν να ξεπαγιάζουν σε κολάσεις ατέλειωτες αγνοώντας του παραδείσου την ύπαρξη.