κρατούσε ανάμεσα στα δόντια όλες τις μνήμες
όσων δεν συνέβησαν ποτέ και οι φωνές του παρελθόντος
είχαν σιγήσει για πάντα.
Η νύκτα είχε χαμηλώσει εφιαλτικά καθώς έκλαιγε γοερά
δίπλα σε έγκλημα που με ξεσχισμένες φτερούγες
αμάρτησε μόνο του εκείνη την ώρα σαν σταύρωνε του ονείρου
τη συγγνώμη, εκείνη την συγγνώμη που δεν άνοιξε ποτέ
τα χρώματα πάνω σε πρόσωπα που κλειδώθηκαν σε κάτοπτρα.
Γδύθηκε η μέρα και στο στήθος της βαριές πληγές ματωμένες
ξοδεμένοι μαστοί και πώς να θηλάσει εκείνα τα πουλιά τα πεινασμένα
Χαμήλωσε το φως και στον σπασμό του ανέμου κάηκαν ψυχές
που δεν τόλμησαν να ζωγραφίσουν χαμόγελα.
Πόσα εγκλήματα από αδέξιους φονιάδες και κανένα δεν καταγράφηκε.
Τρίζει του μαχαιριού η λάμα στην καρδιά των κάτωχρων μεσάνυκτων
κι ακόμα να σταθεί μπορετό να τα συντροφέψω στο κλάμα τους.
Δεν υπήρξα στο παρελθόν μόνο σ'εκείνη την ατέλειωτη αιωρούμενη στιγμή
ανάσαινα μνήμες μελλοντικές που δεν συνέβησαν ακόμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου