Εσύ, αμέριμνα μέσα σε θάλασσα, ύφαινες ουράνια τόξα καψαλίζοντας
μια - μια νεκρές πεταλούδες που στέκονταν σε τρύπια φωνήεντα
σαν χύθηκαν από γδαρμένη σάρκα γητεύοντας λόγο.
Λόγο, που δεν έφθανε εδώ, μα έστεκε σαν φουσκωμένο ποτάμι να μαρτυρά
μ ένα τραγούδι αλλόκοτο, θείο δράμα που κατρακυλούσε στου βυθού
τη μοιραία αχόρταγη ένταση.
Ξεδιπλώθηκαν μέρες ανήλιαγες να σκεπάσουν κατακαιόμενη μορφή
από άλλες εποχές κι εκείνη αρνήθηκε.Ολομόναχη μέσα στο φέγγος της
έσμιγε μοναξιές περιφερόμενες σαν άλικες πληγές γεμάτες ταραχή.
Έγειρε να πιει τις νύκτες τις λαβωμένες απ τα χείλη σου κι εκείνες
ευδαίμονες, αλάφρωναν σαν εισχωρούσαν από χαραγματιές στην απέραντη σιγή
στήθους που ανάσαινε ήρεμα κι ασάλευτα στα μυστικά της πλάσης.
Το αίμα βούιξε άγρια ο ουρανός σχίστηκε κι εκείνες ανέτειλαν μια-μια υπομονετικά
ολόγυμνες δίχως να σταθούν μπρος στο πανάρχαιο φονικό.
Καθώς γεύονταν ουρανό, έσβηναν αργά μεθοδικά μιαν παγκόσμια φρίκη
που λούφαξε στα χαλάσματα βλεμμάτων που δεν μίλησαν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου