Αν...

αν έμαθες να ανοίγεις τις πιο μικρές στιγμές της μέρας
και να κολυμπάς στην απεραντοσύνη τους
μυήθηκες στο Μέγα Μυστήριο της Ζωής ....

Κατέρχομαι...Ανερχόμενος ...

εκείνο το πρωί που έσπασαν οι πυξίδες
φύτρωσαν στα χέρια μου φλογέρες μαγικές
κρεμασμένος στης αυγής την αυταπάτη
ξεφόρτωνα μνήμες του μέλλοντος
ντυμένες ατίθασες νότες
τις μικρές νύκτες
με ξυπνούσε ο θάνατος και πόσο τρυφερά
δολοφονούσε ασήμαντες προδοσίες
μόνος ατένιζα τον εξευτελισμό , την ατίμωση
ανθρώπων που συνάχθηκαν και μπλέχτηκαν
στου φόβου τα σκέλη με ψυχή ακόρεστη
ήχοι βαπτισμένοι σε τραγωδίες ακάλεστες
ξεστράτιζαν λέξεις κι άλλες λέξεις άηχες
με τα μάτια σφαλιγμένα κι η συνείδηση απούσα
εκείνο το πρωί που έσπασαν οι πυξίδες
μαζί με το φθαρτό ανθρώπου περίβλημά μου
μυστήριο μέγα κοινώνησα απ της αυγής τα βάθη
μόνος κατέρχομαι ανερχόμενος
με τα αινίγματα λυμένα ένα τη φορά
ανάμεσα σε ναυαγισμένα φεγγάρια
σχίζοντας ανθισμένου αγέρα πνοή.

Ασύνδετα

με πάθος παράφορο
αποτύπωνα τα χρώματα τ'ανέμου
στο τέλος της ζωής φυλάκισα
τα χρώματα της θέρμης του ήλιου
ποτάμια σκάλωσαν σε δαγκωμένα χείλη
κανένα όνειρο στην πραγματικότητα
δεν έπνιξα κι ας ξαποσταίνουν
ανάμεσα σε σακατεμένα σύμφωνα ...

Αργά κι Άγραφα

απροστάτευτη βροχή
πίσω από θάλασσα περπάτησε
ταράζοντας ανέμου όνειρα
κι όπως η νύκτα σκόνταψε σε κίνδυνο
αφτιασίδωτο αίμα ξεγλιστρούσε
από ακέφαλα κορμιά που φιλούσαν
πικρό σύννεφο χαρακωμένο από θύμησες
δρόμοι παράλληλοι κι αντίρροποι
ξεγραμμένη ζωή σε υφάδι θανάτου
κι η ψυχή ανάμεσα να συνθλίβεται στην υπομονή.

Άτεχνο....

το ουράνιο τόξο δεν έχει άκρη....

μη με φυλακίζεις άσκοπα  σε νοητό κύκλο...