φύτρωσαν στα χέρια μου φλογέρες μαγικές
κρεμασμένος στης αυγής την αυταπάτη
ξεφόρτωνα μνήμες του μέλλοντος
ντυμένες ατίθασες νότες
τις μικρές νύκτες
με ξυπνούσε ο θάνατος και πόσο τρυφερά
δολοφονούσε ασήμαντες προδοσίες
μόνος ατένιζα τον εξευτελισμό , την ατίμωση
ανθρώπων που συνάχθηκαν και μπλέχτηκαν
στου φόβου τα σκέλη με ψυχή ακόρεστη
ήχοι βαπτισμένοι σε τραγωδίες ακάλεστες
ξεστράτιζαν λέξεις κι άλλες λέξεις άηχες
με τα μάτια σφαλιγμένα κι η συνείδηση απούσα
εκείνο το πρωί που έσπασαν οι πυξίδες
μαζί με το φθαρτό ανθρώπου περίβλημά μου
μυστήριο μέγα κοινώνησα απ της αυγής τα βάθη
μόνος κατέρχομαι ανερχόμενος
με τα αινίγματα λυμένα ένα τη φορά
ανάμεσα σε ναυαγισμένα φεγγάρια
σχίζοντας ανθισμένου αγέρα πνοή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου