Ώρα Μυστική

        Είδες,λοιπόν, που ο ρυθμός της φύσης είναι διαρκής και αθάνατος;Όμως ο,τι εμπεριέχεται σ αυτήν είναι φθαρτό, που όμως, όλα έχουν ρυθμό διαρκή, παρ' όλη τη φθαρτότητά τους.Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ο,τι σ όλα όσα εμπεριέχονται στη φύση έχουν ανοησία, τυχαιότητα, αδικία,εγωισμό και αγνωσία, που θα το λέγαμε και τυφλότητα...

      Η διαρκής ροή  της φύσης με την θνητότητα που εμπεριέχει μένει αμετάβλητη,τίποτα δεν της αλλάζει τον ρου. Και το Σύμπαν απολύτως συγχρονισμένο σ αυτήν την ακατάπαυστη κίνηση έσω κι έξωθεν να διδάσκει το απόλυτο Θείον.

      Είμαστε άρα γε προάνθρωποι που δεν κατανοήσαμε αυτή την αλυσίδα; Θ ανασύρουμε την αντοχή να βλέπουμε το απόλυτα μεγάλο μες στο απόλυτο μικρό; Αυτό το μικρό που μας φυλάκισε και με τα του εγκεφάλου μας επιτεύγματα, χάσαμε το Φως και μυηθήκαμε στα του Σκότους.  

      Καταντήσαμε κοινωνίες  διατελούσες εν πλήρη μέθη,αφεθήκαμε και χάσαμε και το λυκόφως και το λυκαυγές την πολύτιμη ώρα δηλαδή μιας αφύπνισης ...

Μέρα Δίσεκτη

Μόνη εκεί στην όχθια του κόσμου με τα μάτια σφαλιγμένα
να κοιτάζει του χρόνου τα θλιβερά μονοπάτια
που ξέσχισαν του κορμιού της πληγωμένα τραγούδια
με τη μήτρα πεταμένη πίσω από όρκους να σαπίζει
τα πόδια σπασμένα βυθισμένα σε προσμονές θάλασσας
αταξίδευτα λόγια και τα χέρια κουπιά σε ταξίδια
στοργής παραμελημένης,ασυντρόφευτης μνήμης πληγωμένης
με ανάσα απαλή αλογάριαστα χάραζε στις σκιές
πρόσωπα αγνά αιχμάλωτα μέρας δίσεκτης
λυγμός βραχνός πνιγόταν πίσω από φέρετρα κενά
το δικό της γεμάτο φαντάσματα που αδιαφορούσαν
για όλες τις χίμαιρες σαν της ξέσκιζαν με τα δόντια την ψυχή
η εικόνα του θανάτου τη ζύγωνε ολοένα και πιο γοργά
Μόνη εκεί στην όχθια του κόσμου πίσω απ τα σφαλιγμένα μάτια της
αποχαιρέτησε μια -μια τις οπτασίες πικρών στιγμών
κι ανίκανη να δραπετεύσει παρέδωσε την Αγάπη
αφού ποτέ δεν είχε αγαπηθεί ως την έσχατη ώρα σαν
η Λήθη θανάτωσε όλους τους παραδείσους
παραδίδοντάς την σε κόλαση διαρκή.

Με Το Στίγμα

       Με το στίγμα του Κάιν ερχόμαστε παραλυμένοι από τον πανικό της γνώσης του θανάτου.Όχι της επίγνωσης αλλά απλά της γνώσης.  Ταλανισμένοι απ την ηχώ του Άβελ που καρφώθηκε μέσα μας,
απελπισμένα ζητάμε διαφυγή από εκείνο το "Ποτέ ξανά", το αδυσώπητο "Για πάντα".
       Δίχως ταυτότητα χλευάζουμε την αλήθεια τρελοί από φόβο,γιατί δεν την αντέχουμε  και γραπωμένοι από το ψεύδος που θολώνει ή και εξαλείφει τις ενοχές καταντήσαμε το πιο τραγικό ον στο σύμπαν.
       Επί ματαίω η πνευματική μας σπατάλη μέσα σε πλάνες που μας έπνιξαν.Τίποτα δεν οικοδομούμε, μονάχα καταστρέφουμε ολοένα και πιότερο εκείνο το σημείο της μόνης διαφυγής από τον όλεθρο.Τον θεϊκό  μας πυρήνα.Εκεί που το σκότος δεν θα έφθανε ποτέ αν δεν το χύναμε μόνοι...
       Δεν άρκεσε ποτέ η πρόθεση και καθώς λέει κι ο Οδυσσέας για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Αυτό το κενό...

      Οι κατεστημένες κοινωνίες διαπράττουν καθημερινά φρικτά εγκλήματα,νίπτουν τας χείρας με νερό κι ύστερα παραμένουν απαθείς. Υπάρχουν ρόλοι και στεγανά με αποτέλεσμα να χάνει το στίγμα της η ανθρώπινη υπόσταση.
      Ανελεύθεροι πια οι άνθρωποι φαντάζονται ο,τι γεύονται ζωή.Αδιανόητο να σπάσουν δεσμά. να αποποιηθούν ρόλους για να αναζητήσουν την ιερότητα του εσώτερου είναι τους .
      Ζώντας σε αγέλες, μιμούμενοι αδιακρίτως ο εις τον άλλον δίχως την επίγνωση της μοναδικότητας του ενός εκάστου επί της ουσίας και του βάθους,περιστρεφόμενοι στον άξονα ενός αρρωστημένου εγώ,  θεωρούν πως ταξιδεύουν στη Ζωή κυνηγώντας πάντα χίμαιρες ... Το ανικανοποίητο εκεί εδρεύει...
      Όταν απαντηθεί το κενό ανάμεσα στο Ναι και το Όχι  τότε θα φανεί η αλήθεια...

Τετέλεσθαι...

Λέξεις μουδιασμένες
με ραγισμένο ήχο
στάθηκαν σε τραυματισμένο βλέμμα
ερημωμένα ποτάμια σίγησαν
μέσα σε νύκτα που προδομένη 
δε λέει να γαληνέψει
Έρχονται και ξανάρχονται αρχαίες νοσταλγίες
με ανάσα γεμάτη ευωδιές
και πού να κατοικήσει η αγρύπνια
σαν την θανατώνει ακόμη εκείνος ο γοερός λυγμός
του δίχρονου φωνήεντος που ραγισμένο
ζει σε ερείπια ξεχασμένα
ακόμα κι απ τον σφυγμό της γης; 
Με τα πόδια γυμνά τα μαλλιά ανάκατα
τα χείλη σφιγμένα ίσιωνε τα ξεσχισμένα μέλη της
να διαβούν οι ψίθυροι σιωπών εναγώνιων
να κορέσουν τη δίψα της, αυτή τη δίψα την εξαντλητική
για μια και μόνη καθάρια στιγμή, στιγμή μετάβασης
Βαδίζει, ολοένα βαδίζει πάνω σε αποκαλύψεις
που τις κρεμά σε χαμηλωμένα αστέρια
να εύρει κοίτη ο ποταμός δίχως προσχήματα
εξακολούθησε το δρόμο της μέσα σε αιώνες δύσβατους
καμιά προσμονή δεν είχε, έσβηνε τ αχνάρια της πολύ προσεκτικά
μη φοβηθούν τ αγάλματα που καμώνονταν τους ανθρώπους
Έδυσαν οι νύκτες ,όλες οι νύκτες που απάντησε
στο δύσκολο ταξίδι προς το κατώφλι του χειμώνα
που δε νίκησε ποτέ τη σκιά της θάλασσας
Αβάπτιστη,καρφωμένη σε ξάρτι αρνήθηκε τον ήχο της
και τρυφερά έπλυνε με το αίμα της, μνήμες αθώες
που είχαν βυθιστεί σε συμφορά και λέγοντας τετέλεσθαι
τις παρέδωσε στη Λήθη.

Εάν...

Εάν η ζωή είναι θέατρο, τότε και ο θάνατος είναι ένας ρόλος , στο διαρκές μονόπρακτο...