να κοιτάζει του χρόνου τα θλιβερά μονοπάτια
που ξέσχισαν του κορμιού της πληγωμένα τραγούδια
με τη μήτρα πεταμένη πίσω από όρκους να σαπίζει
τα πόδια σπασμένα βυθισμένα σε προσμονές θάλασσας
αταξίδευτα λόγια και τα χέρια κουπιά σε ταξίδια
στοργής παραμελημένης,ασυντρόφευτης μνήμης πληγωμένης
με ανάσα απαλή αλογάριαστα χάραζε στις σκιές
πρόσωπα αγνά αιχμάλωτα μέρας δίσεκτης
λυγμός βραχνός πνιγόταν πίσω από φέρετρα κενά
το δικό της γεμάτο φαντάσματα που αδιαφορούσαν
για όλες τις χίμαιρες σαν της ξέσκιζαν με τα δόντια την ψυχή
η εικόνα του θανάτου τη ζύγωνε ολοένα και πιο γοργά
Μόνη εκεί στην όχθια του κόσμου πίσω απ τα σφαλιγμένα μάτια της
αποχαιρέτησε μια -μια τις οπτασίες πικρών στιγμών
κι ανίκανη να δραπετεύσει παρέδωσε την Αγάπη
αφού ποτέ δεν είχε αγαπηθεί ως την έσχατη ώρα σαν
η Λήθη θανάτωσε όλους τους παραδείσους
παραδίδοντάς την σε κόλαση διαρκή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου