με ραγισμένο ήχο
στάθηκαν σε τραυματισμένο βλέμμα
ερημωμένα ποτάμια σίγησαν
μέσα σε νύκτα που προδομένη
δε λέει να γαληνέψει
Έρχονται και ξανάρχονται αρχαίες νοσταλγίες
με ανάσα γεμάτη ευωδιές
και πού να κατοικήσει η αγρύπνια
σαν την θανατώνει ακόμη εκείνος ο γοερός λυγμός
του δίχρονου φωνήεντος που ραγισμένο
ζει σε ερείπια ξεχασμένα
ακόμα κι απ τον σφυγμό της γης;
Με τα πόδια γυμνά τα μαλλιά ανάκατα
τα χείλη σφιγμένα ίσιωνε τα ξεσχισμένα μέλη της
να διαβούν οι ψίθυροι σιωπών εναγώνιων
να κορέσουν τη δίψα της, αυτή τη δίψα την εξαντλητική
για μια και μόνη καθάρια στιγμή, στιγμή μετάβασης
Βαδίζει, ολοένα βαδίζει πάνω σε αποκαλύψεις
που τις κρεμά σε χαμηλωμένα αστέρια
να εύρει κοίτη ο ποταμός δίχως προσχήματα
εξακολούθησε το δρόμο της μέσα σε αιώνες δύσβατους
καμιά προσμονή δεν είχε, έσβηνε τ αχνάρια της πολύ προσεκτικά
μη φοβηθούν τ αγάλματα που καμώνονταν τους ανθρώπους
Έδυσαν οι νύκτες ,όλες οι νύκτες που απάντησε
στο δύσκολο ταξίδι προς το κατώφλι του χειμώνα
που δε νίκησε ποτέ τη σκιά της θάλασσας
Αβάπτιστη,καρφωμένη σε ξάρτι αρνήθηκε τον ήχο της
και τρυφερά έπλυνε με το αίμα της, μνήμες αθώες
που είχαν βυθιστεί σε συμφορά και λέγοντας τετέλεσθαι
τις παρέδωσε στη Λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου